Bræðrabandið - 01.04.1984, Blaðsíða 2

PFIBKflR
Páskar Biblíunnar voru stofnaðir þegar Drottinn leiddi ísraelsþjóðina út
úr Egyptalandi eins og greint er frá í annarri Hósebók.
Þeir áttu að minna ísraelsmenn á frelsun þeirra undan valdi Egypta. Þessi
frelsun og þessir páskar urðu þá einnig táknræn fyrir frelsun undan valdi
syndarinnar, og páskalambið táknaði Krist, hina fullkomnu fórn. Þegar
Dóhannes skírari benti fólkinu á Krist við upphaf starfs hans sem Messías,
sagði hann: "Sjá, Guðs lamb, sem ber synd heimsins." (3óh.1.29) Og þegar
Kristur dó á krossinum sem Guðs lamb, berandi synd heimsins rifnaði
fortjald musterisins í sundur í miðju. (Lúk. 23.45.46). Það táknaði að
helgidómsþjónustunni var lokið. Táknmyndirnar höfðu fengið upfyllingu sína
í Kristi. Hið sanna páskalamb var komið. Það var ekki lengur þörf á að
benda fram til Krists. En frá þessari stundu var nauðsynlegt að minnast,
og benda á það sem hafði gerst. Til þess stofnaði Kristur kvöldmáltíðina
(Sjá Lúk 22.14-20).
"Gjörið þetta í mína minningu" (Lúk. 22.19): Páll postuli tvítekur þetta í
1Kor. 11.24,25. Og enn fremur segir Páll: "Svo oft sem þér etið þetta
brauð og drekkið af bikarnum, boðið þér dauða Drottins, þangað til hann
kemur." (1Kor.11.26).
Kvöldmáltíðin er þannig komin í stað páskanna og Sjöunda dags aðventistar
hafa kvöldmáltíð ásamt fótaþvotti (sjá Oóh.13.2-12) u.þ.b.fjórum sinnum á
ári. Þetta er afar hátíðleg athöfn sem hefur djúp áhrif á alla viðstadda.
Þegar trúin íhugar hina miklu fórn frelsarans, tileinkar sálin sér hið
andlega líf Krists. Sú sál fær andlegan styrk frá hverri kvöldmáltíð.
Hin biblíulega skírn, niðurdýfingarskírnin, er stöðug minning um upprisu
Krists. "Eða vitið [jér ekki", segir Páll, "að allir vér, sem skírðir erum
til Krists Oesú, erum skírðir til dauða hans? Vér erum því dánir og
greftraðir með honum í skírninni, til þess að lifa nýju lífi, eins og
Kristur var upp vakinn frá dauðum fyrir dýrð föðurins. Því að ef vér erum
orðnir samgrónir honum í líkingu dauða hans, munum vér einnig vera það í
líkingu upprisu hans." (Róm.6.3-5).
Það sem hér hefur verið sagt um páska Biblíunnar, kvöldmáltíð og skírn
svarar því hvers vegna Sjöunda dags aðventistar halda ekki þá páska sem nú
eru víða haldnir, enda eiga þeir ekki rætur sínar í Biblíunni.
Hins vegar höfum við gjarnan samkomur á páskunum vegna hins mikla fjölda
landsmanna sem einmitt þá daga, fremur öðrum, sækja kirkju. Prédikunin í
kirkjum aðventista á páskunum fjallar án efa um dauða og upprisu Krists,
fagnaðarboðskapinn. Ekkert tækifæri skyldi látið ónotað til að boða
Krist, og hann krossfestan, dauða hans og upprisu til þess að þeir sem á
hlýða verið "gjörendur orðsins og eigi aðeins heyrendur þess" (Oak 1-22),
verði "greftraðir með honum í skírninni, til þess að lifa nýju lífi." (Róm
6.4)
Á engan betri hátt getur kristinn maður minnst upprisu Krists en með því
að lifa nýju lífi fyrir trú á hann. EBS
2