Símablaðið - 01.12.1977, Blaðsíða 27

Sé heilsa og starfshæfni hinsvegar góð
og útlit fyrir að svo megi haldast um mörg
ár, er heldur ekki skynsamlegt að bíða til
sjötugs, bíða þess að maður verður að
hætta. Mestar líkur eru fyrir því að þá
verði erfitt að fá starf sem hentar og
„hobby“ í frístundum ekki á allra höndum
til að lífga upp á æfikvöldið. Þessi atriði
voru mér ofarlega í huga er ég undirbjó
uppsögn.
— Er ástæðan ef til vill líka sú, að gull
og grænir skógar hafa verið lagðir við
fætur þér eða að þú hafir að einhverju
leiti hætt vegna óánægju í starfi?
— Hvorugt er hárrétt. Ég kemst vel af
með 63,4% í eftirlaun, að viðbættu því er
umboðsskrifstofa mín gefur af sér.
Vissulega fannst mér of lítið gert fyrir
mína stöð, einkum þó í húsnæðismálunum.
En mikið hefur verið gert í tæknimálum og
stór úrbót á næsta leyti með tilkomu nýju
stöðvarinnar í Grindavík, sem á að létta
mikið langlínuþjónustu af Keflavíkurkerf-
inu.
Það var stórgrætilegt hve ríkisvaldið
þrengdi stakk stofnunar okkar með niður-
skurði á gjaldskrártillögum mörg undan-
farin ár, og þar með framkvæmdagetu
bæði í Keflavík og víða annarsstaðar á
landinu. Síðasta gjaldskrársamþykkt ára-
mótin 1976—’77 gefur þó góðar vonir um
batnandi hag. Rétt er þó að taka fram, að
yfirmenn stofnunarinnar hafa verið mjög
jákvæðir og viljað leysa úr erfiðleikum
okkar Suðurnesjamanna, en stjórnmála-
mennirnir og ráðuneytin eru jafnan með
fingurinn í einni mestu slagæð þjóðar-
líkamans: Pósti og síma og ráðskast með
heilsufar hans án þess að hafa sérþekkingu
á vandamálunum.
— Getur þú bent á dæmi um þetta?
— Það eru mörg dæmi um ósanngjörn
pólitísk áhrif á niðurröðun framkvæmda.
Annars er gjaldskrárþróunin ljótasta dæm-
ið. Á meðan að gjaldskrár Hitaveitu og
Rafveitu, svo dæmi séu nefnd, fara fram
úr almennu launaskriði, sem er eðlilegur
viðmiðunargrundvöllur, hrapar gjaldskrá
Pósts og síma niður úr öllu valdi, eins og
ég hefi reyndar áður rökstutt tölulega 1
Símablaðinu og víðar.
— Er ekki margt starfsfólk búið að
vinna hjá þér á þessum árum?
— Það er mjög margt. Því miður hef ég
ekki tölu á því. Þegar flest fólk var hér að
störfum áður en stöðin var gerð sjálfvirk,
vorum við um 40—50, mig minnir 46, auk
tæknimanna, sem unnu að uppsetningunni.
Þegar bæjarsíminn var gerður sjálfvirkur
í lok ársins 1960, hættu 25 talsímakonur á
einum degi. Síðar varð langlínuafgreiðslan
einnig gerð sjálfvirk og þá var aftur fækk-
að.
Ég tel það eitt mesta happ æfi minnar
hve gott samstarfsfólk ég hef æfinlega
haft.
— Var ekki oft vandasamt að velja fólk
til þessara starfa?
— Erfiðleikarnir lágu lengst af í því, að
fá kvenfólk, vegna harðrar samkeppni.
Pósti og síma var ekki heimilað að bjóða
í góða starfskrafta á móti Keflavíkurflug-
velli, hraðfrystihúsunum og viðskipta-
stöðvunum. Þess vegna var það dýrmætt
þegar hélst vel á góðu starfsfólki.
Lengi vel studdist ég við lítið próf er ég
útbjó sjálfur og lagði fyrir væntaniegar
starfsstúlkur, leitaði síðan umsagnar skóla-
stjóra og annarra kunnugra. Þá leit ég
ein,nig á prófskírteini.
— í tveimur tilvikum kom Ólafur Gunn-
arsson, sálfræðingur, til að prófa umsækj-
endur. Það tíðkaðist um tíma að veija
starfsfólk eftir sálfræðilegum leiðum.
Þetta var merkileg nýjung, en þessi við-
leitni gafst þó misjafnlega við leit að
heppilegum starfskröftum. Ég held samt
að slík könnun eigi fullan rétt á sér.
— Hvernig tók fólk þessum sálfræði-
legu könnunum?
— Ekki veit ég það. Flestar nýjungar
eru illa séðar ef fólk heldur að þær bitni
á einhvern hátt á því. Ég man t.d. að ein
stúlkan sem Ólafur var að prófa, espaðist
svo upp, að hún þreif blekbyttu, fleygði
í Ólaf og hljóp síðan á dyr. Það var
að sjálfsögðu ekki reynt hvort hún hefði
orðið þolinmóð og þrautseig talsímakona,
SÍMABLAÐIÐ