Freyr - 01.06.1961, Blaðsíða 5

REYKJAVÍK, JÚNÍ 1961.
KRISTÓFER GRÍMSSON:
SÓKNARLEIÐIN
Fram að síðustu aldamótum vorum við
íslendingar tæknivana þjóð, sem tajó við
samgönguleysi, fátækt og fábreytt at-
vinnulíf. Aflvélar við atvinnurekstur voru
þá lítt þekktar.
Skáldin voru þó farin að kveða þeim lof
í ljóðum sínum, og nokkrir hugsjónamenn
aðrir sáu hylla undir bjartari framtíð, er
aukin samtök og aflvélanotkun mundi
hrinda af stað.
Sjávarútvegurinn varð hér fyrstur til að
ryðja hinni nýju vélamenningu braut.
Með útgerð togara og vélbáta opnuð-
ust þjóðinni stórkostlegir möguleikar til
bættra lífskjara. Fólkið flykktist úr sveit-
um landsins að sjávarsíðunni til þátttöku
í uppbyggingu vélknúins sjávarútvegs og
til þess að stofnsetja vísi að iðnaði.
Og þróunin stefnir stöðugt til fjölþætt-
ara atvinnulífs, með sívaxandi þörf fyrir
nýtt blóð úr sveitum landsins.
Svo hófst virkjun fallvatnanna, sem á
nú fullt í fangi með að haldast í hendur
við sívaxandi orkuþörf, vegna mannfjölg-
unar og iðnþróunar.
Meðan þessu fer fram, þyngist róðurinn
fyrir sveitabúskapinn, því árlega fækkar
þeim, er leggja vilja hönd á plóginn þar.
Varð nú að bregða skjótt við og marg-
falda orku einstaklingsins með ýmsum fá-
anlegum hjálpartækjum, því nú fór þörf-
in fyrir landbúnaðarafurðir hraðvaxandi.
Mikil sóknaralda fór því um hugi bænda,
með því markmiði að fullnægja neyzluþörf
nýrra atvinnuvega.
Samfara almennum áhuga bænda að
afla sér nýrra og betri framleiðslutækja,
mynduðu þeir einnig félagsskap, til þess