Freyr - 01.08.1973, Síða 8

erlendum kennisetningum eða reiknings-
dæmum um hagkvæmni hinna stóru ein-
inga, væri niðurstaða dæmisins ein og ein-
föld. Við erum allt of fáir til að vera sjálf-
stæð þjóð. En við erum það samt og við
gerum hér margt, sem reikningslega ætti
að vera ómögulegt.
Nú, á síðari árum, hefur farið vakning-
aralda um allan hinn iðnvædda heim.
Menn spyrja nú: Hvar stöndum við? —
Hvert stefnum við? Eftir hverju erum við
að sækjast? Menn greinir raunar ekki
lengur á um það, að nú þurfi að spyrna
við fótum og endurskoða allt okkar gildis-
mat — annars blasi við mannkyninu sjálf-
virk eyðing lífsgæða og lífsmöguleika.
Sumir eru svartsýnir og tala um óum-
flýjanlegan dómsdag — aðrir segja, að með
því að sjá vandann, getum við breytt stefn-
unni og siglt hjá honum. Ég er ekki í
neinum vafa um, að sú bjartsýni á rétt á
sér.
* * *
íslenzkum umhverfismálum er raunar ekki
ólíkt farið.
Byggðamálin eru einn mikilvægasti þátt-
ur þeirra. Hvernig viljum við haga sam-
búðinni við landið þannig, að þjóðin í
heild verði sem farsælust.
Það verður hvorki með því að stefna til
algers dreifbýlis né algers borgríkis, heldur
með jafnbyggðastefnu. Með því að byggða-
keðjan verði heil og sem jöfnust í kringum
landið, auðvitað misþétt eftir aðstæðum.
í framtíðinni munu hverfa þau mörk á
milli sveita — þorpa, bæja og borgar, sem
nú eru. — Samgöngur munu stórbatna og
öll fjarskipti stóraukast og eyða fjarlægð-
um. Þá munu af þeim sökum hverfa öll
útnes og afdalir, sem nú er talað um. —
Ekki vegna þess, að þar verði ekki búið,
heldur munu þeir staðir kannske þykja
hvað eftirsóttastir. Ef við erum framsýnir
nú munum við stytta okkur leið í þróun-
inni og taka strax upp slíka jafnbyggða-
stefnu.
366
F R E Y R