Freyr - 01.06.2004, Síða 33

Brotthvarf Grænlendinga
Sturla Friðriksson fór til Madeira árið 1989. Þar tók hamt
eftirjjölda Ijóshœrðra og bláeygra barna og gat sér þess til að
sá sem fann eyjarnar snemma á 15. öld, Portúgalinn Joao
Goncalves Zorco, liefði einnig komist til Grcenlands um líkt
leyti. A Grœnlandi hefði hann boðið biskupnum og liði hans
að flytja til suðrœnni og hlýrri staðar, en lífsskilyrði á Grœn-
landi liöfðu versnað mjög um það leyti eftir að veðrátta hafói
kólnað mjög á norðurslóðum. Þessar hugmyndir sínar felldi
Sturla síðan þannig í bundió mál:
Harður er heimur orðinn,
hafis á öllum fiörðum.
Horfinn er heyjaforðinn
heimilisins í Görðum.
lllt er bœndum að byggja
býlin með þrotna haga.
Isþök við landið liggja
langt fram á sumardaga.
Fénaði hefur fœkkað,
fellir á hverjum vetri,
þar með lifsgœðin lœkkað
líka á biskupssetri.
Járn allt skortir til skipa,
skeifa er varla barin,
ekki nœgt gras til gripa,
gróður er allur farinn.
Sést dag einn segl úr landi.
Svipað ei gamlir mundu.
Leysist nú landsins vandi
loksins á þeirri stundu.
Brátt fer að bœnum snekkja.
Biskup við sjómenn talar.
A málfari þykist þekkja
að þarfari Portúgalar.
Lenti þar Baska bátur
biskupi hjá einn daginn.
Býður hann kampakátur
kapteini inn í bæinn.
Bátsverji bráðvel kunni
biskup á ýmsu frœða.
Lá þeim léttast í munni
latínuskotin rœða.
Skipstjórinn fólkið frœddi.
Fýsti það margt að heyra.
Söguþráðinn hann þræddi,
þegar hann fann Madeira.
Lýsti hann för á fieyjum.
Féll þá biskup í stafi,
er sagt varfrá sœlueyjum
sunnar I Atlantshafi.
Áleit hann illt að sitja
útkjálka norðurstranda.
Tjáði sig fúsan fiytja
fólkið til sólarlanda.
Klerki fannst viturt vera
valið á sínum gerðum,
alla bændur að bera
burtu í nokkrum ferðum.
Því varfærður af fjöllum
Jjárstofn með ám og hrútum,
ásamt landsmönnum öllum
œtlað varfar með skútum.
Grœnland var geymt í minni,
gengin síðustu skrefin,
horft á í hinsta sinni
heimilin yfirgefin.
Þaðan var stýrt firá ströndum,
stefnt út úr Eiríksfirói.
Sóknin að sólarlöndum
síðarmeir rómuð yrði.
Veður tók vel að hlýna,
veðrahamurinn skánar.
Bændur með búslóð sína
berast að ströndum Spánar.
Sunnar þó liggur leiðin,
lent er í eyjavari.
Þarfyrst er skorðuð skeiðin.
Skipað úr Grænlandsfari.
Gróðri þar var allt vafið,
viður til húsagerðar.
Landnám var loksins hafið,
lokastig suðurferðar.
Biskup með söfnuð sínum
sólarstundanna nýtur,
mjög því af messuvínum
Madeira yfirfiýtur
Drjúgt efidist eyjavörnin
íslenskum landnámsmönnum.
Þroskuðust biskupsbörnin
brátt í eyjanna rönnum.
Biskupssonur um síðir
seildist til yfirráða.
Hvöttu þá lenskir lýðir
landstjóra sinn til dáða.
Systir hans sveipuð plusi,
sagt er að lofuð væri
Kristófer Kölumbusi,
kunnugu fyrirbœri.
Sögð voru sagnardœmi
síðla kvölds og um morgna,
að Vínland í vestri nœmi
víkingur einn til forna.
Frh. á næstu síðu
Freyr 5/2004 - 33 |