Elektron - 01.12.1921, Blaðsíða 5

ELEKTRON.
51
Eg íór frá Reykjavík seint í febrúar-
mánuði, áleiðis lil Danmerkur, og kom
viku seinna lil Kaupmannahafnar, og
dvaldi þar rúma tvo mánuði.
Símakerli Danmerkur er tiltölulega
stórt og fullnægir kröfum tímans, því
danir hafa fylgst vel með framförum
þeim og nýungum sem orðið hafa á
sviði símans síðustu árin, og endur-
bætt mjög kerfi silt. Má því sjá þar
margt og læra, sérstaklega fyrir þann,
sem ekki hefir séð meira í þeim efn-
um, en hægt er hér heima á íslandi.
Eg hafði meðmælabréf frá lands-
símastjóranum, til ríkissímastjórans
danska, og fór strax eflir komu mína
til Hafnar að hilta hann, og óskaði
leyfis hans og hjálpar til að kynnasl
danska símakerfinu. Hann tók mér
og erindi mínu hið besta og vísaði
mér til yfirsímastjórans í Kaupmanna-
höfn, hr. O. Henrichsen, sem eg fór
til daginn eftir. — Yfirsímastjórinn
er einhver sá þægilegasti og hjálp-
fúsasti maður, sem eg hefi fyrir hilt,
og meðan eg dvaldi í Höfn, gerði hann
mér allan þann greiða sem hann gat,
og á eg honum mest að þakka gagn
það sem eg hafði af veru minni þar.
Hann fylgdi mér út á aðalsímastöðina
og kynti mig fyrir yfirmönnunum þar
og bað þá að sjá um, að mér yrði
sýnt alt það, sem mig langaði til að
sjá, og láta mér í té þær upplýsingar,
sem eg óskaði viðvíkjandi afgreiðsl-
unni. Var eg síðan næstum daglegur
gestur á stöðinni, og kynti mér af-
greiðslufyrirkomulagið, eftir því sem
eg best gat.
Aðalstöðin í Höfn er í Kaupmang-
aragötunni, í sama húsi og pósthúsið
nokkru neðar i götunni en stúdenta-
bústaðurinn Garður. Þar er bæði Iand-
sima og ritsímastöðin, en húsið var
orðið of lítið fyrir stöðvarnar, svo
skrifstofur allar eru á öðrum stað.
Á stríðsárunum hafði orðið að fjölga
mjög slarfsmönnum og var nú orðið
álíka þröngt eins og á stöðinni í
Reykjavík, en þar var verið að byggja
við húsið og þegar því er lokið, mun
stöðin fá nægilegt rúm.
Skeytaafgreiðslan er í stofubygðinni.
Er það rúmgóður salur og bjartur,
og næsta ólíkur ljónagryfjunni i Reykja-
vík. Þaðan eru skeytin send á nokkuð
einkennilegan hátt upp á ritsímann,
sem er á næsta lofti. Liggur þar á
milli látúnsrör, úlfliðsgilt. Skeytin eru
látin í leðurhylki, sem síðan er sett
inn í rörið og er því næst hleypt á
það þéttu lofti, sem kemur frá þar
til gerðri vél. Skýst þá hylkið eftir
rörinu og kemur út um hinn endann,
eins og kúla úr byssu.
þegar komið er inn í biðstofuna,
virðist ekki vera mikið að gera,
því þar er sjaldan margt um mann-
inn, en ástæðan er sú, að flest öll
stærri firmu og bankar síma skeyti
sín til stöðvarinnar. Enn fremur eru
símastöðvar víðsvegar um borgina,
sem taka á móti skeytum og senda
þau síðan til aðalstöðvarinnar.
Uppi yfir skeytaafgreiðslunni er
morse-salurinn. Er það stór salur og
vinna þar yfir 50 manns, mest ungir
kvensímritarar. Þóvoru nokkrar þeirra
orðnar gráhærðar, en hvort það var
Elli eða Morse að kenna, er ekki gott
að segja. Kannast maður vel við öll
áhöld í salnum, því þar eru notaðar
samskonar morsevélar og sounder-
kassar og heima. Er gaman að koma
inn í morsesalinn um miðjan daginn,
þegar mest er að gera, og sjá svona
rnargt fólk vinna. Er þá eins og líf
sé í hverri tusku, því pappírsræm-
urnar renna og morsevélarnar og
»sounderarnir« skella án afláts. Raf-
magnsvagnar renna fram og aftur yfir
höfðum símritaranna og skeytum
rignir yfir þá, en allir keppast við að
afgreiða þau sem fyrst og fljúga þau