Skátablaðið - 01.07.1935, Síða 8

um flugu yfir dalnum með framteygða
hálsa. Hræðslugarg þeirra heyrðist
greinilega gegnum hávaða og snark
skógarbrunans. Einstaka sinnum fjell
stórt trje brakandi til jarðar og þyrl-
aði reykjarmekki, ösku og brennandi
blöðum hátt í loft upp, þar sem vindur-
inn þreif þau og feykti þeim burt.
Þannig geisaði skógarbruninn áfram
og eyðilagði alt, sem hann náði til.
Nú griltu þeir brúna í gegnum reykj-
armökkinn og neistaflugið. Tom varp
öndinni Ijettilega, þegar hann heyrði
gleðióp frá mönnunum uppi á brúnni.
„Tom, taktu pokann þarna, dýfðu
honum ofan í ána og legðu hann yfir
vjelina", sagði Bob í skyndi, þegar hann
sá, að logandi blöðum og kvistum var
farið að rigna örar yfir þá, eftir því
sem þeir nálguðust brúna. „Við verðum
að vara okkur á því að eldur komist að
bensíninu!“
Á meðan blauta pokanum var komið
fyrir á vjelinni, tók Tom boga sinn og
valdi sjer ör, en William lagfærði segl-
garnið, svo að það gæti runnið við-
stöðulaust út. Það mátti ekkert koma
fyrir, sem gæti hindrað örina á fluginu.
„Flýtið ykkur!“ hrópaði Jones ótta-
sleginn. „Brúin er farin að síga öðru-
megin!“
„Taktu eftir línunni!“ hrópaði Tom.
„Við skjótum ör upp til ykkar og . ..“.
Vindkviða feykti þykkum kæfandi
reykjarmekki niður yfir þá og huldi al-
gerlega brúna og menn þá, er á henni
voru. Tom beið hóstandi og reyndi að
ná andanum. Reykurinn þyntist nú von
bráðar, svo að þeir gátu sjeð brúar-
grindurnar og höfuðið á Jones, sem
hallaði sjer fram yfir þær til að vita,
hvort hann kæmi ekki auga á bátinn.
„Við verðum að flýta okkur!“ hróp-
aði hr. Trestle; hann hafði sjeð, að
6
hægri brúarsporðurinn stóð í björtu
báli.
„Brúin getur hrunið, hvenær sem er.
Flýttu þjer, Tom, nú ríður á að fyrsta
örin missi ekki marks!“
„Halló, þið þarna uppi! Takið eftir
örinni!“ hrópaði Tom og dró upp bog-
ann.
Bob hafði nóg að gera við að halda
bátnum nokkurnveginn stöðugum í vatn-
inu, vegna stormsins. Fullir eftirvænt-
ingar biðu hinir, meðan Tom dró bog-
ann upp, meira og meira, þangað til
örvaroddurinn snerti hægri hönd hans.
Hann vissi, hvað mikið reið á, að
fyrsta skotið heppnaðist. Hver sekúnda
var dýrmæt. Hjer mátti engan tíma
missa. Hann valdi sjer vandlega fót-
festu og miðaði.
Örin þaut af stað, seglgarnið rann
óhindrað út. Hærra og hærra steig ör-
in með hina frelsandi línu til þeirra,
sem stóðu á hinni dauðadæmdu brú.
Hún steig nokkra metra upp fyrir brú-
argrindurnar og fjell síðan niður hinu
megin við brúna.
„Við höfum línuna!“ var hrópað ofan
af brúnni.
„Guði sje lof!“ tautaði William
hrærður.
„Dragið hana upp, fljótt!“ hrópaði
Tom til þeirra.
Jones skildi, hvað Tom átti við. Lín-
an flaug í gegnum hendur hans og kað-
allinn fylgdi eftir.
Meðan kaðallinn var bundinn upp
færði Tom bátinn, svo að hann var beint
niður undan kaðlinum.
Jones og fjelagi hans ljetu sig nú
renna niður eftir kaðlinum, niður í bát-
inn.
„Fljótur af stað, Bob!“ hrópaði Jon-
es um leið og hann slepti kaðlinum.
„Fljótur! Brúin er að hrynja!“
SKÁTABLAÐIÐ