Skátablaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 7

mælti Óli. Hann var alltaf reiðubúinn, þar
sem átaka var von, en samt kærði hann sig
ekki um að flana út í neina ófæru.
„Það skiptir engu, þótt þeir séu fleiri en
við,“ sagði Siggi, „ef við aðeins reynum að
beita skynseminni. Við semjum strax ógur-
lega stríðsyfirlýsingu og höfum hana fulla
af skömmum og svívirðingum og sendum
Kalla yfir til þeirra með hana. Kalli notar
tækifærið og athugar umhverfið og merkir
staðinn inn á kortið og reynir líka að sjá,
hvað þeir eru margir. Og svo verðum við
líka að fá svar til baka til að vita, lrvort
þeir skilja grínið.“
Tillagan var samþykkt í einu hljóði, og
meðan við vorum að borða kvöldmatinn,
sömdum við skjalið, sem Kalli átti að hafa
með sér. Við fórum eftir öllum kúnstar-
innar reglum, skoruðum á þá „að mæta
okkur í heiðarlegum bardaga, þar sem við
myndum vafalaust gera þeim lífið svo leitt,
að þeir yrðu þeirri stundu fegnastir, er þeir
gætu snúið baki við okkur og hlaupið þar
til þeir væru komnir yfir þvera Danmörku."
Auk þess bárum við þeim á brýn botnlausan
ræfildóm ásamt flestum þeim öðrum löst-
um, sem við mundum eftir í svipinn, ef þeir
þyrðu ekki að taka boðinu. Neðst á blaðið
teiknuðum við svo glottandi hauskúpu.
Þegar við vorum búnir að þvo upp, fór
Kalli af stað með plaggið, en ég fór til skóg-
arvarðarins og fékk leyfi til að hafa nætur-
leik um nóttina.
Þegar Kalli kom heim aftur, héldurn við
ráðstefnu kringum bálið og bollalögðum,
hvernig við gætum yfirunnið óvini okkar.
Kalli hafði með sér bréf frá flokksforingj-
anum, sem bersýnilega hafði skilið spaugið.
Hann lýsti því með litskrúðugu orðalagi,
hversu óskaplegir vesalingar við værum og
lofaði okkur vörmum viðtökum, ef við í
raun og veru þyrðum að leggja til atlögu
við Vepjuflokkinn. Þeir voru sjö, og þannig
SKÁTABLAÐIÐ
einum fleiri en við, en Óli feiti vildi nú
bæta fyrir hugleysi það, sem hann hafði
sýnt áður um daginn, að sér yrði ekki skota-
skuld úr því að sjá fyrir tveimur. Eftir það
leið okkur betur.
Um miðnætti slökktum við síðustu elds-
glæðurnar og bjuggum okkur undir nætur-
ævintýrið. Siggi tók vasaljósið sitt með,
Kalli tók að sér kortið og Tommi tók með
sér reipi, ef á skyldi þurfa að halda. Palli
fór í gúmmístígvél og setti upp ularvettl-
inga, en Óli feiti fór ofan í poka og sótti sér
gulrót í nesti.
Við læddumst varlega inn í skóginn og
höfðum Kalla fremstan til að vísa leiðina.
Nóttin var svo koldimm, að við gátum varla
greint stíginn, sem við fórum eftir. Það var
næstum blæjalogn, og dauðaþögnin í skóg-
inum var af og til rofin af hásu væli í
hornuglu. Einu sinni flaug fasan skyndi-
lega upp fyrir frama nokkur og við hrukk-
um í kút af hræðslu. Palli greip hræddur í
hendina á mér og sagðist vilja fara heim.
Trii okkar á Kalla sem leiðsögumanni í
svona miklu myrkri varð veikari og veikari,
eftir því sem hann stanzaði oftar við hinar
og þessar krossgötur, eins og hann vissi ekki
hvert hann ætti að fara. Siggi byrjaði að
blanda sér í málið, og eins og venjulega
voru þeir mjög ósammála. Palli sá tröll og
drauga á hverju strái, og rak upp óp, þegar
hann kom auga á saklausan planka, sem
hafði verið reistur upp við yfirgefinn eldi-
viðarhlaða.
En allt í einu kom Kalli auga á nokkuð,
sem kom okkur öllum til að stirðna upp.
Dálítið lengra inni í skóginum var eitthvað,
sem okkur sýndist vera mannvera, sem sæti
á hækjum sér undir stóru tré. Óli feiti fór
að naga gulrótina sína í óðaönn, og Palli
var kominn af stað heim, þegar Siggi gat
gripið í buxnastrenginn á honum.
„Þetta er áreiðanlega njósnari frá Vepj-
45