Skátablaðið - 01.07.1960, Page 8

unum,“ hvíslaði Siggi. „Leggizt þið niður
eins og skot, svo að hann sjái okkur ekki.
Kalli og Óli koma með mér og við förum
aftan að honum, en Maggi læðist framan
að honum gegnum kjarrið með Tomma og
Palla. Þegar ég hrópa flokkshrópið, ráð-
umst við að honum frá báðum hliðum.“
Án þess að mæla orð frá vörum, skiptum
við okkur og læddumst inn í skóginn, sitt
í hvora áttina. Ég þurfti að troðast gegnum
þyrnirunna og fara yfir brenninetlukjarr,
áður en ég var kominn svo nálægt, að ég
gæti gægzt, titrandi af spenningi, út úr
kjarrinu. Palli vildi ekki koma með, en ég
tók í eyrnasnepilinn á honum og dró hann
með mér, skjálfandi af hræðslu.
Þegar ég hafði skriðið svo langt á magan-
um, að ég var næstum kominn að trénu,
varð mér skyndilega Ijóst, hvernig málun-
um var háttað. Við trjáræturnar lá stór
kalviðarbútur, sem í myrkrinu hafði komið
okkur fyrir sjónir sem sitjandi maður. Nú
sá ég, að þessi trjábútur var bersýnilega
ekkert venzlaður Vepjuflokknum, og því
síður fær um að halda uppi njósnum fyrir
þá. Ég rak upp hlátur og reis upp til að til-
kynna félögum mínum, hvernig málunum
væri háttað, en þá var skyndilega ráðizt á
mig aftan frá og mér skellt kylliflötum. Ég
reyndi að berja frá mér, en áður en ég vissi
af, lá ég bjargarlaus á maganum og óvinur
minn sat kyrfilega ofan á mér.
„Flýtið þið ykkur,“ heyrði ég hann hrópa
með röddinni hans Óla feita, „ég er með
einn hér, komið þið með reipið.“
„Fíflið þitt,“ stundi ég, þar sem ég var
að kafna undir hundrað og fimmtíu pund-
unum hans Óla, „það er ég, asninn þinn,
stattu upp svo að við getum farið að hjálpa
hinum.“
Rétt hjá okkur voru áköf slagsmál í full-
um gangi. Óli ætlaði einmitt að fara að taka
þátt í þeim, þegar við tókum eftir því, að
46
það voru hinir fjórir, sem veltust þar um
og börðust upp á líf og dauða. Meðan Óli
nagaði gulrótina sína hinn rólegasti, stóð-
um við og nutum sjónarinnar, þangað til
þeir uppgötvuðu það sjálfir, að það voru
engir óvinir á meðal þeirra.
Það var hálf skömmustulegur hópur, sem
læddist áfram gegnum skóginn. Ef Vepj-
urnar hefðu nú ef til vill orðið vitni að
þessum bardaga. Þeir væru vafalaust að
deyja úr hlátri.
Kalli var alltaf að skoða kortið og var að
lokum orðinn svo villtur, að hann varð að
játa fyrir okkur, að hann vissi ekkert, hvar
hann væri. Tommi ætlaði þá að binda
skjótan enda á vandræði okkar, dró átta-
vita upp úr vasanum og sagði okkur, hvar
norður væri. Okkur þótti svo sem ágætt að
fá að vita það, en það kom okkur bara ekki
að nokkru gagni, þar sem við höfðum ekki
minnstu hugmynd um það, hvar í skóginum
við værum staddir. Samt gengum við áfram
og komum allt í einu að rjóðri.
Það var ennþá kolniðamyrkur, en samt
gátum við greint tjald, sem stóð utarlega í
rjóðrinu og sneri dyrunum að okkur.
„Þarna sjáið þið,“ hvíslaði Kalli, „og svo
segið þið að ég rati ekki . ..“
„Uss,“ hvíslaði Siggi. Hann var alltaf
jafn fljótur að átta sig. „Nú verðum við að
vera snarir í snúningum. Tommi, þú læðist
yfir að tjaldinu, og ef þú verður ekki var
við neitt, þá gefurðu okkur merki með
vasaljósinu."
Hægt og varlega skreið Tommi á magan-
um milli runnanna í áttina að tjaldinu og
hvarf bráðlega í myrkrið. Stuttu síðar sýndi
stutt ljósmerki okkur, að leiðin var greið-
fær. Við furðuðum okkur á því, að við höfð-
um ekki enn rekizt á einn einasta vörð, en
þeir höfðu ef til vill sofnað.
Kalli var kyrr og ætlaði að skrækja eins
og ugla, ef einhver kynni að nálgast þeim
SKÁTABLAÐIÐ