Skátablaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 18

Skátar að verkí
ikar^jT^ ROTNANDI tré og háir skellir
IPHS aldna, sem brotnuðu á Duwent-
II bryggju, voru íyrstu nterki
/ '■ kaíð '!/„ þeirra náttúruhamfara, sem
u . dundu yfir fólkið í Norfolk í
Tasmaníu. Tasmanía er stór eyja suður af
Astralíu. Borgin Norfolk stendur um 20 mílur
frá sjó við Duwent-fljótið. Þessi staður, og reynd-
ar allur árbakkinn, þéttskipaður fögrum beyki-
skógi, hafði ávallt verið uppáhald ferðamanna
og ljósmyndara.
Hinn 23. apríl s.l. var hins vegar ekki eins
fagurt um að litast þar. Óður hvirfilvindur
skildi eftir glögg merki eyðileggingar. Á aðeins
24 klukkutímum yfirgáfu meira en 650 manns
heimili sín, flestir á nærklæðunum einum, með
fátt af eignum sínum, því áin óx óðum og
flóðið nálgaðist. Brátt hafði það skipt borginni
í tvennt.
Á þessari stund neyðar og ótta sýndu skátarn-
ir í Norfolk að orðið „Skáti“ er nteira en nafn-
ið tómt. Við fyrstu dagskímu voru skátar úr 2.
Norfolk-sveitinni, en sveitin hafði verið stofnuð
aðeins tveimur mánuðum áður, komnir niður
að ánni, þar sem húsin voru umflotin, að lijálpa
til við björgun manna og gripa. Mörgum hús-
anna hafði skolað burt, m. a. skátaheimili 1.
sveitar, sem hafði staðið á árbakkanum, en mar-
aði nú í kafi 1 mílu neðar í ánni.
Forráðamenn bæjarins ákváðu að reyna að
kalla saman borgarafund og reyna að skipu-
leggja ráðstafanir til að koma öllum hinum
nauðstöddu í húsaskjól. Lögreglan óskaði eftir
aðstoð skátanna við að láta boðið um fundinn
berast út. En símasambandslaust var frá því að
hamfarirnar hófust. Rétt í því að skátarnir hóf-
ust handa, skall á óskapleg rigning. Ekki leið
á löngu unz saman var kominn stór hópur
manna. Það var ljóslaust í stóra salnum, þar
sem fundurinn var haldinn, og það var rétt
eins og þarna væri saman kominn hópur sam-
særismanna í vafasömum erindagerðum. Ástand-
inu og hættunum var nú lýst fyrir fólkinu. Þar
voru einnig staddir menn úr bæjum neðar við
ána, sem skýrðu lrá því, að þar væru húsin ekki
umflotin, heldur í kafi. Brúm hafði skolað burt,
vegir eyðilagst, þar væri rafmagns- og símalaust.
Og það væri enn verra eftir því sem neðar drægi
með ánni. Börn og konur væru klæðalaus á
skikanum milli ánna Duwent og Planty og
gætu ekki bjargað sér, þar sem borgirnar væru
farnar.
Sveitarforingja skátasveitarinnar fannst að hér
væri tækifæri fyrir skáta hans að nýta þá kunn-
áttu í brúarsmíði, sem þeir höfðu verið að æfa
að undanförnu. Boði þeirra var tekið með
þökkum. Þeir lögðu af stað klyfjaðir teppum,
matvælum, fötum og lyfjum. Yfir hæðir og dali
í látlausri rigningunni. Þeir fundu skjótt leyfar
brúar yfir Plenty-ána. Þrír berir brúarstöplar
voru einu merkin um að þarna hafði verið brú.
En það var nóg til þess að þeir komust yfir
ána að lokum og hófust handa um að gera hana
færa til bráðabirgða. Þetta var ekki auðvelt
verk, því ekki mátti miklu muna að stormurinn
feykti skátunum í beljandi strauminn. Þegar
viðgerðinni var lokið, komst einn maður yfir í
einu, og varð að sjálfsögðu holdvotur, en þann-
ig varð komið nauðsynjum og \istum til hins
nauðstadda fólks. Drengirnir unnu þrjá næstu
daga, svefnlítið, við að dreifa matvælum og
fötum, stjórnuðu umferð, hreinsuðu og þurrk-
uðu rafmagnstæki, grófu skurði og gerðu varnar-
garða.
Þegar við Norfolk-búar lítum til baka til þess-
ara erfiðu daga og minnumst starfsins, sem skát-
arnir og aðrir leystu af hendi, getum við ekki
varizt því, að bera virðingu fyrir þeirri hre’/f-
ingu, sem vill fyrst af öllu gera menn að nýtum
borgurum, því að heimurinn í dag þarfnast
vissulega slíkra manna.
SKRÝTLA
Dómarinn: „Þér fullyrðið, að ákærði hafi kall-
að yður naut?“
Kcearndi: „Ekki beinlínis, herra dómari, en
hann sagði, að dóttir mín liti út eins og ali-
kálfur!“
56
SKATABLAÐIÐ