Skátablaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 9

megin frá, og Óli fór yfir á hina hlið rjóð-
ursins í sama tilgangi, meðan við hinir
læddumst að tjaldinu og tókum til við ætl-
unarverk okkar. Tomrni fór strax að leita
að flokksfánanum, en Palli dreifði eldi-
viðnum um allt og fleygði síðan öllum
skóm, sem hann fann, í ruslagryfjuna. Við
Siggi tókum til við að flytja tjaldið, og
okkur tókst að fella það og slá því upp
aftur við hliðina á þeim stað, sem það hafði
staðið áður, án þess að liinir steinsofandi
íbúar þess tækju eftir nokkru óvenjulegu.
„Það held ég gangi nú eitthvað á í fyrra-
málið, þegar þeir vakna og sjá, að þeir
liggja við hliðina á tjaldinu,“ sagði Siggi
og átti erfitt með að halda niðri í sér lrlátr-
inunr.
En varla höfðum við rekið seinasta hæl-
inn niður, þegar við heyrðum eitthvert væl,
sem minnti óneitanlega dálítið á ugluskræk,
frá norðurenda rjóðursins. Óli feiti hafði
aldrei getað lært að skrækja eins og ugla.
Við gripum í flýti það sem hendi var næst
af útbúnaði tjaldbúanna, og hurfunr svo
hljóðlaust sömu leið og við höfðum komið.
Kalli var kyrr á sínum stað, en örlítið
lengra inni í skóginum mættum við Óla
feita, sem gekk upp og niður af mæði.
„Það var eitthvað, — sem hljóp yfir stíg-
inn, — og svo kallaði ég — og hljóp svo,“
stundi hann upp á milli þess sem hann
reyndi að ná andanum.
Við söfnuðum nú ránsfengnum saman.
Hann samanstóð hvorki meira né minna en
af þremur pottum, einni steikarpönnu,
einni öxi, sex tjaldhælum og tveimur ull-
arsokkum. Tommi hafði ekki getað fundið
flokksfánann þeirra, en í staðinn hafði
hann gripið með sér stórt, rauðköflótt hand-
klæði. Sigri hrósandi héldum við heim á
leið og lögðumst dauðþreyttir til svefns.
Næsta morgun kom flokksforingi Vepju-
flokksins í heimsókn til okkar. „Þið komuð
þá ekki eftir allt sanran," sagði hann, „við
vorum alltaf að búast við ykkur og héldum
vörð þangað til í morgun.“
„Nú,“ sagði Siggi rogginn. „Það var gott,
að við trufluðum ykkur ekki. En ef þið
kynnuð að sakna nokkurra potta eða ein-
hvers annars smáræðis, þá getið þið bara
sótt þá til okkar.“
„Hvað er þetta,“ sagði flokksforinginn,
J)egar hann hafði litið á ránsfenginn, „hvar
hafið þið stolið þessu? Við eigum ekkert
af þessu.“
„Nú, þekkir þii ekki einu sinni ykkar eig-
in farangur?“
„Nei, ég get lagt eið út á það, að ég hef
aldrei séð þetta fyrr.“
„Nú.“ Sigga var bersýnilega hætt að
standa á sama. Svo varð hann allt í einu
grimmur á svipinn. „Kalli, hvar er hann
Kalli? Halló, grípið þið þrjótinn.“
Jæja, í stuttu máli sagt, þá varð okkur
það nú Ijóst, að við höfðum framið hið
herfilegasta glappaskot. Kalli hafði eftir
allt saman ekki þekkt staðinn aftur í myrkr-
inu, og þegar svona var komið, var ekki
nema um eitt að gera.
Um hábjartan daginn leit skógurinn allt
öðruvísi út en um nóttina, og ekki leið á
löngu þar til við íundum staðinn, þar sem
við höfðum gert herhlaupið nóttina áður.
Fórnarlömb okkar reyndust vera ung lijón,
senr höfðu slegið hér tjaldi, og ætluðu að
eyða sumarleyfinu úti í guðsgrænni náttúr-
unni. Nei, þau liöfðu ekki saknað neins,
því að þau voru nýkomin á fætur, en þau
höfðu samt nuddað á sér augun, þegar þau
vöknuðu öfugu megin við tjaldskörina. Til
allrar hamingju sáu þau spaugilegu hlið-
ina á þessu öllu og skemmtu sér konung-
lega yfir sögunni, þegar við höfðum skilað
ránsfengnum aftur og Siggi hafði beðið þau
afsökunar og útskýrt málið fyrir þeim.
En Kalli fékk aldeilis fyrir ferðina. Það
SKATABLAÐIÐ
47