Sameiningin - 01.09.1910, Blaðsíða 3

195
þarf. Ef vér eigum nokkurn tíma að verða gagnlegir
menn, þá verðum vér að vera það meðan vér enn erum
ófullkomnir. Boðorðið er ekki: ‘Sá, sem fullkominn
er, kjálpi hinuin, sem ófullkominn er’—, heldr: ‘Sá, sem
meiri kefir máttinn, hjálpi hinum, sem veikari er’. Öll
áreynsla af vorri hálfu öðrum til kjálpar styrkir oss.
Sögu einnar minnist eg, sem eg heyrði í œsku, um tvo
menn, er voru á ferð á f jöllum uppi. Annar þeirra varð
yfirkominn af kulda og hné niðr örmagna; félagi hans
vildi ekki láta hann þar eftir dauðvona, heldr nam stað-
ar, tók að núa hann og leitaðist með því móti við að
halda lífi í honum. Sú tilraun hélt lífi þeirra beggja
við þangað til hjálp kom. Eins em eg þess fullvís, að
við verkið, sem vér gjörum útí lieimi, kemr oss auldnn
máttr til verksins, sem fyrir oss liggr heima, og að sann-
anir þær, sem kristniboðarnir fœra oss um sigrför krist-
inómsins í þeim löndum, verða oss guðleg hvöt til auk-
innar starfsemi bæði heima lijá oss og í útlöndum.
Kvartað er um það af sumum, að kristniboðunum
verði lítið ágengt með að snúa lieiðingjum til kristni.
Því er miðr, að framför í þeim efnum er ekki fljótari
en sýnir sig í reyndinni; hins vegar er þó engin ástœða
út af því til að hætta við starfið. Framför kristninnar
er hvergi svo fljót sem vér vildum að væri. Það er
meira en lielmingr fullorðinna karlmanna í Bandaríkjun-
um, sem enga kirkju sœkir, og það í handi þar sem vér liöf-
um hvervetna fyrir augum verklegar sannanir fyrir því,
hve mikið gott land vort hefir haft af kristindóminum.
Úr því að svo margir haldast utan kirkju, þar sem þeir
þó hafa svo margt og mikið allt í kringum sig, það er
hvetr fólk til að leita inn í kirkjuna, þá á oss ekki að
þykja neitt undarlegt, þótt jafnvel enn seinna gangi
með útbreiðslu trúarbragða vorra meðal heiðingja. þar
sem þeir, er fylgja vilja frelsara vorum Jesú Kristi,
verða oft að yfirgefa heimili sín og vini sína, verða eins-
og brennimerktir í áliti almennings og mega engin mök
eiga við eigið fólk sitt.
Þrátt fyrir allar mótspvrnur, sem kristniboðarnir
verða fyrir, er kristnin þó að breiðast út. Yöxtr kristn-