Sameiningin - 01.09.1910, Síða 26

2l8
® þa?s við hlið þess skips. Nú stíga menn úr aökomna skip-
inu upp í þaS.“
'Þá opnaði Arríus augun og nýtt fjör fœrðist í hann.
„Gjörðu nú guði þínum þakkir“ — sagði hann við Ben
Húr eftir að hann hafSi litið galeiSurnar ___ „eins og eg
gjöri mínum mörgu guSum þakkir. Sjóræningjarnir myndi
sökkva skipinu þarna, en ekki bjarga því. BæSi af því og
af hjálminum veit eg, aS þetta eru Rómverjar. Sigrinn er
mín megin. Hamingjan hefir ekki frá mér horfiS. Oss
er borgiS. VeifSu hendinni. KallaSu til þeirra. Láttu
þá koma fljótt. Eg verS dúumvír, og þú! Eg þekkti föSur
þinn, og mér þókti vænt um hann. Hann var í sannleika
konungiegr höfðingi. Hann kenndi mér þaS, aS GySingr
er ekki barbari. Eg ætla aS taka þig meS mér og gjöra
þig aS syni mínum. ÞakkaSu guSi þínurn og kallaSu á
sjómennina. Eljótt! Nú verSr aS reka flóttann. Enginn
sjóræningi skal komast undan. Flýttu þér því!“
Júda reis upp á flakinu, veifSi hendinni og kallaSi svo
liátt sem hann gat. Loksins tóku sjómennirnir í litla bátn-
um eftir honum, og þeim var brátt bjargaS.
Arríusi var veitt viStaka upp á galeiSuna meS öllum
þeim heiSri, sem samboSinn er kappa þeim, er hamingjan
hefir veriS eins vinveitt og honum. Hann tók sér livíld á
legubekk á þilfarinu og hlustaSi þar á fréttirnar um þaS,
hvernig bardaginn hefSi veriS til lykta leiddri. Þá er
bjargaS hafSi veriS öllum, sem voru lifandi á floti á sjón-
um, og herfangi öllu komiS fyrir, lét hann aS nýju setja upp
aSmírálsflaggíS, og flýtti sér norSr á bóginn til þess aS ná
í samfylgd flotans og fullkomna sigrvinninguna. Og er
tími var til, komu fimmtíu rómversk skip suSr eftir sundinu,
veltu sér yfir hinar flýjandi galeiSur víkinganna og gjörSu
meS öllu út af viS þær. Ekki eitt þeirra skipa komst und-
an. Tuttugu víkinga-galeiSur voru teknar, og jók þaS ekki
lítiS á sigrfrægS tríbúnsins.
Þá er heim var komiS úr leiSangrinum, fékk Arríus
hjartanlegustu viStökur í hafnargarSinum í Misenum. Hinn
ungi maSr, sem þjónaSi honum, vakti brátt athygli vina
hans þar. Og er þeir spurSu tríbúninn, hver þetta væri,
tók hann meS mestu viSkvæmni aS segja þeim söguna um
þaS, hvernig hann hefSi bjargaS honum úr opnum dauSa,
og koma þessum nýja gesti í kunningskap viS þá, en gætti
þess þó vandlega, aS gjöra ekkert uppskátt, sem snerti æfi-
sögu hans áSr. Þá er hann hafSi lokiS máli sínu, kallaSi
hann Ben Húr til sín, lagSi hönd sína mjög ástúSlega á öxl
hans og mælti:
*■ „Kæru vinir! Þetta er sonr minn og erfingi, og ef þaS