Sameiningin - 01.06.1928, Qupperneq 16

174
þessara móta og heimfærslu anda þeirra upp á ástæður og þarfir
alls heimsins, ekki aðeins Indlands. Mætti nefna bókina á ís-
lenzku, “Kristur á samfundi.” Fyrri ibók höfundarins, “Kristur
á Indlands vegum,” seldist í hundraðþúsundatali og náði meiri
útbreiðslu en nokkur önnur bók um kristilegt efni samtímis, að
undantekinni ritningunni. Allar horfur eru á því, að þessi síðari
bók verði ekki eftirbátur hinnar í vinsældum. Það eru engin
dauðamerki á trúboðsstarfi kristninnar, meðan aðrar eins bæk-
ur eru s'amdar af þeirn, sem starfandi eru á því sviði.
Verður birtur hér í þýðingu partur af niunda kafla bókar-
innar, sem hefir þá fyrirsögn, sem tilgreind er yfir þessu. Fjall-
ar hann um mjög tímabært efni.
“I leitinni eftir vissu hafa í sögunni komið fram þrjú mik-
ilvæg svör, er benda á hvar hana sé að finna: I. í óskeikulli
kirkju. 2. I ós'keikulli biblíu. 3. í óskeikulli kristilegi'i trúar-
vitund.
“Menn hafa leitað sér athvarfs og vissu á þessum þremur
stöðum. Fyrsta svarið þarf ekki að tefja oss lengi. Einungis ein
deild kristninnar hefir gert kröfu til óskeikulleika, og það er ekki
óvingjarnlegt, heldur blátt áfram sannleikur að segja, ‘að ekkert
hafi verið óskeikult við þá kirkjn nema skeikulleiki hennar,’ rétt
eins og fyrir okkur hinum. Þó vér getum ekki aðhylst þessa
kenningu um óskeikulleik kirkjunnar, þá er eg þó þess fullvis's,
að í þessu er fólginn sannleikui-, og að sá sannleikur mun eiga
þátt í að efla úrslita vissu. Seinna mun vikið að hver sá sann-
leikur er.
“Annað svarið hefir valdið skörpustum ágreiningi. Ef
haldið er við óskeikulleik bókstafsins, fer vissan að verða hæpin,
því af þeim tólf hundruð handritum, sem vér höfum aðgang að.
eru engin tvö bókstaflega eins og ólikar þýðingar árétta þetta.
En vissu getum vér öðlast, ef óskeikulleikinn er í lífsgildi en ekki
orði, í anda en ekki í ibókstaf. Þetta einnig leggur sinn þátt til
úrslita vissunnar, eins og vér munurn sjá.
“Til hins þriðja hafa þeir leitað, sem finna að þeir geta ekki
öðlast algerða vissu í hinum tveimur. Þeir byggja alt á kristilegri
trúarvitund, á reynslu. Hér erum vér, segja þeir, á föstum
grundvelli, því “sá er nefnir vitund nefnir vísindi, og það, sem
finst í meðvitundinni verður ekki hrakið.’ Eg er ekki viss um
að þetta, tekið út af fyrir sig, geti fært oss þá vissu, sem vér þrá-
um. Hætta er að það, sem byggist á reynslu, verði aðskilið frá
hinu sögulega. Verði sambandið slitið eða of laust, leiðir það
undantekningarlaust til þess að visnun setur að í því er snertir
reynsluna. Einhver hefir útskýrt þetta með dæmi: Það er eins