Sameiningin - 01.06.1928, Qupperneq 19

i77
hún er. Vér lifum einungis á því, sem er oss veruleiki. En Jesús
verður oss þa'Ö. Hann sagði lærisveinum sínum að það væri
þeim til góðs að hann yfirgæfi þá. Þess vegna fór hann. En
hann breytti nálægð sinni í alstaðar nálægð.’ Hann kom til þeirra
aftur með rneira lifandi áhrifum. Huglitlir lærisveinar urðu að
hugdjörfum postulum, því Kristur hafði fengið inni i hjörtum
þeirra. Lif þeirra hafði runnið saman við líf hans. ‘Eg er
krossfestur með Kristi. Sjálfur lifi eg ekki framar, heldur lifir
Kristur í mér,’ hrópar hinn gjörhreytti Páll. Archimedes, er
hann hafði hugsað reikningsdæmið og fengið úrlausnina alt i
einu, þaut í ákafa sínum út á götuna og hrópaði: ‘Eureka, eg hefi
fundið úrlausn.’ Þessir menn hugleiddu dýpri viðfangsefni, öðl-
uðust djúpsæjari úrlausn, og hrópuðu frá meira dýpi sálar sinnar:
‘Vér höfum fundið úrlausn.’ Kris'tur vitnar urn sjálfan sig. Hið
sögulega færist yfir í reynsluna. Þeir verða vottar.
“Það er oft bent á það sem galla, að nýja testamentið kenni
ekki íhugun og því haldið fram að Hindúismus bæti úr þessari
vöntun. Það kann að vera að kristni nútímans skorti þá dýpt,
sem fæst fyrir íhugun og ró. En það er rnjög auðvelt að sjá
hversvegna lítið ber á íhugun eða hugleiðingum í nýja testament-
inu. Þessir menn höfðu fundið og eignast. Þeir voru gagntekn-
ir af því, sem þeir höfðu fundið og eignast, að þeir höfðu lítið
tóm eða tilfinningu til þes's að sökkva sér í hugleiðingar einir út
af fyrir sig — hugleiðingar, sem aðallega snertu þá sjálfa. Þeir
hröðuðu sér að rétta bikar gleðinnar að þurrum vörum þjóðanna.
Þeir báðu stundum langa tírna, ekki um það, sem þeir sjálfir mættu
öðlast, heldur urn hugrekki til að vitna og fyrir þeim, er þeir voru
að starfa meðal. Seinna, þegar kirkjan tapaði ljóma sínum,
reyndu menn að ná honum aftur með íhugun og einveru um
lengri tíma. Ihugun tilheyrir því tímabili þegar rnenn eru að
striða við að ná eða ná á ný andlegri vis'su og veruleika. í nýja
testatnentinu snerist íhugun þeirra í hluttöku, sem þeir með gleði
veittu öðrum hlutdeild i.
“Hvernig vitum vér að það er frelsandi kraftur í þessari frá-
sögu? Frelsandi kraftur streymir frá henni. Eini mælikvarð-
inn á ljósi, er að það lýsi; eini mælikvarðinn á opinberun, að hún
opinberi; eini mælikvarðinn á frelsara, að hann frelsi. Hvernig
á eg að vita hvort Guð hefir komið til vor í þessum sögulega at-
burði ? Eftir þeim mælikvarða, hvort hann birtist þar. Það gerir
hann. Hann kemur til móts við mig þar — til rnóts við mig með
frelsandi krafti.
“Eg skora á hvern, sem er að komast í samfélag við Krist
reynslunnar fyrir iðrun, framsal á sjálfum sér og hlýðni, og