Landneminn - 01.12.1948, Blaðsíða 7

Kristján írá Djúpalœk:
LÍFSTRÉ
Þig hryggir íölvi blaðs hins rauða blóms,
sem bar þitt tré og veitti sumaryndi.
Það afrœkt var, því önn er líf þitt tengt.
4 kvæði
Við getum hvorki rödd vors eðlis rengt,
né rýrt þann vef, sem hugann fastan bindur
við það, sem okkur þó er einkisvert.
HAUSTSORG.
Þýtur í gulnuðum greinum
og gljúfrinu svarta
haustvindur napur og hás.
Hróp frá örvita hjarta,
harmsárt og ekkaslungið
hvás.
Hitt gildir, að þú heill og sannur sért
í sorg og gleði, játir ei né verjir
annað en það, sem er þitt hjartansmál.
Svo tœm því djarfur draumsins gullnu skál
og dvel hjá þínu Jífstré alla tíma,
og hlú að þvi þó hrunið skart þess sé.
Það geymir brum til blóms sem önnur tré
og ber þitt líf til sigurs, einhverntíma.
Hver grœtur í gjóstinum kalda?
Hvers galdur er það,
að laufið, sem grœnt var í gœr,
er nú gulnað blað?
Hver gaf og tók alla töfra
þess teigs, er ég unni?
Hvað?
Svarið berst ofan að:
Guð, og hann grœtur það.
KVÆÐIÐ UM SÁLINA.
Ég blygðast mín fyrir að setja þann sannleik á
blað,
en svo var mér þungt í huga á stundum, að
ég fómaði höndum til himins í angist og bað:
Frelsaðu sál mína, faðir.
En faðirinn þagði,
þar til í morgun, við sólris, hann sagði:
SÁL þína-----Hvað er það?
FYRIRSÁT.
Sérðu steininn svarta þarna?
Sérðu mann,
boginn skjótast, biða fœris
bakvið hann?
Hann á hverri hreifing þinni
hefur gát,
þér er búin fólsku-fjanda
fyrirsát.
Hvað skal gera, beint fram bruna,
biða og sjá?
Eða í boga stórum stika
steini hjá?
Hetja sönn á hólmi, eigi
hrœðast kann.
Gakktu djarfur djöfsa móti.
Dreptu hann.
LANDNEMINN 7