Landneminn - 01.12.1948, Qupperneq 15

sjómennirnir lmi'a hnúa sem eru ýmsu vanir. Og það
er ekki víst að íslendingi sé svo aftur farið, að hann
verði tilkippilegri til undirgefni ef honnm er heitið
barsmíð. En það gleður mig að þú skulir vera orð-
inn svona mikil hetja.“
„Það hryggir mig hins vegar, að þú skulir liafa
lent í þessu.“
„Já, auðvitað. Það hryggir þig eðlilega að sjómenn-
irnir skuli hafa kjark til að berjast fyrir bættum kjör-
um. Það mundi hryggja þig mjög ef útgerðarmenn
skyldu sjá sóma sinn í að viðurkenna félag þeirra og
semja við þá á friðsamlegan hátt. Það hryggir þig
mikið, ef þeir skyldu öðlast rétt sinn til að ákveða
með hvaða hætli þeir selja sitt eina verðmæti, vinn-
una. Það væri hörmulegt, ef öryggi þeirra yrði bæti
og kjör þeirra færð í réttlætisátt. En það allra hörmu-
legasta væri þó, ef blessaðir útgerðarmennirnir, þessir
bjargvættir, skyldu verða að láta í minnipokann fyr-
ir þessum „skríl“. Það er ekki að undra þótt þú sért
hryggur og hræddur við allar þessar voðalegu kröfur,
sem aítla alveg að „sliga útgerðina“.“
„Það er velst hverjar kröfurnar eru.“
„Allar kröfur eru ósanngjarnar. segja Jjeir sem
eiga að uppfylla þær.“
„Þetta er allt ein svívirða og það er ykkar sök.“
„Já, okkar sök er að vera beittir órétti. Þeirra sök
er að hundsa kröfur okkar. Þeir hafa ekki viljað tala
við okkur frekar en við séum liundar. Okkur hefði
ekkert verið ljúfara en að ná friðsamlegu samkomu-
lagi. En þeir völdu þessa leið og þeir skulu fá að
súpa af því seyðið.“
„Það eru allir, sem súpa seyðið, og ekki kemur það
síður niður á bláfátækum sjómönnum en útgerðar-
mönnunum. Og þú skalt ekki halda að þeir láti ykk-
ur segja sér fyrir verkum, hvorki nú né framvegis.“
„Ég skal þá segja þér, að' J>eir skulu verða að beygja
sig, fyrr eða seinna. Þeir skulu verða að kyngja þeim
bita að samtök verkalýðsins eru ekki það, sem hægt
er að sparka í von úr viti. Þeim skal lærast að við
erum menn eigi síður en þeir, og höfum fullan rétt
til að ráða högum okkar. Það’ erum við sem skulum
ráða því hvaða verði við seljum vinnu okkar og við
munum ákveða það í hvert eitt sinn, og vilji þeir
ekki ganga að því að greiða það sem við setjum upp,
fá þeir ekki vinnu okkar. Og hvar standa þeir þá?
Kannski þeir ætli sjálfir að róa á bátum sínum?“
„Það er nógu mikill gorgeir í þér núna, en hann
lækkar áður en lýkur. Á morgun verð’ur þetta verk-
fall á enda og pið’ hafið tapað. Og þér persónulega
væri nær að’ draga þig til haka áð’ur en það er urn
seinan, heldur en að rífa þig hér og koma þér út úr
liúsi góðra manna.“
„Nei, hættu nú, góði. Það er ekki nóg að þú svíkir
stétt þína þegar mest á ríður, heldur ætlastu til að
ég svíkist undan merkjum á síð’ustu stundu. . . .“
„Það er lygi, ég hef engan svikið....“
„Þú ert sjómað’ur eins og við hinir, en þú flaðrar
utaní Stefáni eins og rakki sem veit af bita í húsbónda
hendi. Þú veizt, að’ málstaður okkar er réttur og munt
sjálfur feginn taka þeim kjarabótmn sem nást, en
þig brestur ekki að'eins manndóm til að’ standa með
okkur, heldur lætur einnig hafa þig út í það skítverk
að berjast á móti okkur, ef til kæmi.“
„Þetta er lygi. Ég hef alltaf verið á móti þessu
brölti ykkar, því að ég veit það verð’ur aldrei til ann-
ars en bölvunar fyrir alla og ekki sízt þig. Þú hefur
ekki haft annað’ upp úr jiessu en smánina hingað til,
og nú ertu búinn að eyðileggja framtíð þína með'
eintómum asnaskajn Þú ert fífl. Fífl.“
„Já, það segirðu satt. Ég er fífl. Aðeins fífl gæti
látið sér til hugar koma að stofna sjómannafélag og
brjótast í því að sýna köllunum fram á ]>að ranglæti.
sem þeir eru beittir. Aðeins fífl lætur sér ekki á sama
standa um meðbræður sína. Aðeins fífl hefur skoðun.
sem fer í bága við’ ráðandi menn. Hinir, sem eru séðir
eins og J)ú og þínir líkar, smjað’ra fyrir yfirmönn-
nm sínum og skríða eins og hundar. Þeir hafa enga
skoðun að’ra en þá, sem yfirboðarinn segir þeim að
liafa. Þeir koma ár sinni vel fyrir borð. Þeir gera
aldrei verkfall. Þeir berjast móti bræðrum sínum scm
standa í verkfalli. Og fyrir það fá þeir sín laun.
Þeir kunna að lifa. Við fíflin kunnum ekki að lifa.
En með’an samvizka mín segir mér að berjast móti
j)ví ranglæti sem kemur fram við mig og aðra, þá
mun ég ekki gerast einn hinna séðu.“
„Það er von að ]>ú sért upp með þér af því að hafa
komið’ á þessu verkfalli. Það er ekki að undra, þó
að þú stærir þig af að valda bessu plássi meira tjóni
en mannskað’aveður gæti gert, tjóni, sem kemur nið’ur
á öllum sem stunda j)ennan atvinnuveg. Það er svo
hrósvert að gaspra á fundum og æsa aumuslu fáráðl-
ingana til fylgis við' þetta ódæði. Blessað’ur haltu
áfram eins lengi og j)ú vilt fyrir mér. Það kemur þér
sjálfum í koll og það’ fyrr en varir. Haltu áfram að
blása að hatursglóð’um í þessu friðsama plássi, svo
allt lendi í kaldakoli eins og í Rússlandi. Það er
sem þið viljið.“
„Það var auðvitað að Hússland mætti ekki vanla
í fyrirlesturinn. Það’ væri annars fróðlegt að vita
hvernig atvinnurekendurnir færu að’ ef j>eir hefð’u ekki
Frumhald á IS. sífiu.
LANDNEMINN 15