Landneminn - 01.12.1948, Qupperneq 25

ætlaðir niður í bæ eða eitthvað þvílíkt. Komdu sem
fyrst heim.“
Ég hljóp nokkur skref og nam síðan staðar. Ég var
svo hræddur um að hún mundi skipa mér að vera
heima. ef ég segði henni að ég ætlaði niður í bæ,
að ég vissi ekki hvað ég átti til hragðs að taka. Ég
hafði aldrei skrökvað að henni og ég gat ekki byrjað
á því á þessari stundu. Ég leit við, og hún stóð á
tröppunum og horfði á eftir mér.
„Mamma, ég er að fara niður í bæ,“ sagði ég, „en
ég kem fljótt aftur.“
.Aður en hún hefði tíma til að kalla á mig aftur,
hljóp ég eins og fætur toguðu niður götuna, fyrir
hornið, og þeyltist áfram í áttina að vatnspóstinum.
Hakel kom ekki í ausisýn fyrr en ég var kominn að
honum og hafði staðið þar dálitla stund másandi og
blásandi af æsingi og áreynslu. En hún var þarna
nú samt og beið hjá girðinflrunni og sagðist hafa komið
rétt í þessu. Þegar við höfðum gengið af stað út á
hornið, þar sem barinn var, tók ég gulli>eninginn úr
brjóstvasanum og sýndi henni. Hún varð sízt minna
undrandi en ég hafði orðið, þegar ég sá hann fyrst.
Er hún hafði horft á hann stundarkorn og látið hann
hvíla í lófu sínum, sagði ég henni frá því, hvað ég
hafði hugsað mér, að við gerðum um kvöldið.
Við heyrðum í strætisvagni, hlupum út á hornið
og náðum honum með naumindum. Vagninn ók mjög
liratt, en þó vorum við na’rri hjálftíma að komast
niður í hæ. Við fórum út úr vaginum nálægt kvik-
myndahúsunum.
Ég hafð'i gert ráð fyrir að við færum l'yrst í lítið
veitingahús og þvínæst á sýningu. En er við gengum
framhjá harstofu, snart Rakel handlegg minn.
„Frank,“ sagði hún, „ég er voðalega J>yrst. Viltu
ekki koma með mér inn á harinn ])arna og fá handa
mér glas af vatni?“
Ef þú J)arft að fá að drekka núna á stundinni,”
sagði ég, „en gelurðu ekki beðið fáeinar mínútur
ennþá? Það er veitingahús hérna litln neðar, og við
getum fengið glas af vatni þar meðan við bíðum
eftir kvöldmatnum. Ef við slórum mikið, getum við
ekki séð alla sýninguna.“
„Ég er hrædd nm að ég geti ekki beðiÖ, Frank,“
sagði hún og kreisti handlegg minn. „Náðu mér i
glas af vatni — gerðu það. Fljótt!“
Við fórum inn í barstofnuna og tókum okkur stöðu
fyrir framan afgreiðsluhorðið. Ég hað byrlarann um
glas af vatni. Rakel beið við hlið mína og Jjrýsti liand-
legg minn fastar og fastar.
Á veggnnm fyrir framan okkur var stór spegill. Ég
sá okkur bæði greinilega, en |)að var eitthvað í spegl-
Ævaforn maski frá Kyrrahafseyjum og höfuð
eftir Modigliani (1915).
Hin nýja list, —
ekki alveg spáný
Framhald af 21. síðu.
Hversu mjög sem einhver tvö verk á Jressari
sýningu kunna að líkjast hvort öðru, rná segja
með sanni, að ekkert þeirra sé bein eftiröpun
annars. Það er auðvelt að greina nýtt frá gömlu.
— Nútímalistamaðurinn notar oft ennþá cljarf-
ari línur og liti til Jress að gefa túlkun sinni meiri
Jn'ótt og hispursleysi.
Hvað sem segja má um þetta allt Jrá er eitt
víst, að bTð er bæði dálítið nýtt og ekkert nýtt
undir sólinni.
Kjartan GuSjónsson, listmálari,
Jtýddi lauslega úr New York Timcs
uninni. sérstaklega speglun Rakelar. sem ég hafði ekki
tekið eftir fyrr. Reyndar híifðum við aldrei áður staðið
saman fvrir framan sepgil. en ég sá í honum nokkuð,
er haföi farið framhiá mér í heilt ár. Fegurð Rakelar
var sýnd á hann hátt sem einungis er hægt í stórum
spenli. Boglínurnar á kinnum hennar og vörum'voru
eins fagrar og nokkru sinni áður, og liáls hennar og
armar voru með })eim samræmisfulla yndisleik, sem
ég liafði tilbeðið hundrað sinnum áður. En nú sá ég
í fyrsta sinn í speglinum andspænis okkur nýja töfra
í unaðslega hvelfdum hrjóstum hennar, sem hyrjuðu
rétt neðan við axlir hennar og hvolfdust í undraverðri
fegurð niöur í kjólharminn. Ég sneri mér við og
leit á hana, en J)ó að mýkt brjósta hennar væri J)ar
enn. tókst mér ekki að siá með augum spegilsins hið
þokkafulla ris. sem framkallaði hina dularfulla hvolí-
LANDNEMINN 25