Landneminn - 01.12.1948, Blaðsíða 28

legrar umönnunar, síðan fregnirnar bárust af hinum
óhversdagslega kálfi. Bróðirinn var sendur útí búð
eftir sykri; — og hann kom aftur með sykur.
*
ÞEGAR MAÐUR gengur inní Náttúrugri])a-
safnið og beygir til vinstri, eru íslenzkir fuglar með-
fram endilöngum veggnum.
I fyrstu mæltu systkinin ekki orð frá vörum, en
horfðu á það með alvörusvip, hversu ótrúleg tilbrigði
anda og máfa teljast hluthafar í þessu landi þeirra,
—þegar öllu er á botninn hvolft. — Þangaðtil þau
stóðu allt í einu andspænis æðarkóng. Andlitið á þeim
fugli vakti sórstaka eftirtekt systurinnar og hún sagði:
„Nei, sjáðu hvað hann er bólginn á milli augnanna.“
— „Það er nú meira,“ sagði ég, og systirin bætti við
þeirri athugasemd að bróðirinn hefði varla verið bólgn-
ari, þegar hann kom heim úr fyrstu skautaferð ævinn-
ar hórna um daginn. Bróðirinn leit til okkar þegjandi,
en það mátti skilja á augnaráði hans, að hór væri ekki
staðurinn til þess að segja brandara, — sízt af öllu
svona brandara.
Það hittist svo á, að fjölmenni var í Náttúrugripa-
safninu þennan dag. Einn bekkur úr barnaskólanum
hafði brugðið sér þangað í rannsóknarleiðangur undir
stjórn kennara síns. Rannsóknarleiðangur þessi mjak-
aðist frá einum sýningarskáp til annars, og var á
honum allgott skipulag, utan hvað einstakir hójiar
hans höfðu nokkra tilhneigingu til að leysast upp í
feluleik innanum sýningarpúltin, sem fylla salinn. —
Einnig klofnuðu annað veifið úr honum smærri leið-
angrar, prívatleiðangrar þeirra telpna eða stráka, sem
þóttust vita betur en kennarinn, hvað hér væri helzt
að sjá.
Tveir leiðangursmanna stóðu hjá einum krókódíln-
um og voru heimspekilegir. „Það eru farnar að skemm-
ast í honum tennurnar,“ sagði annar þeirra. „Já, mað-
ur,“ sagði hinn og vakti athygli á því, að einhver
hugulsöm persóna liefði séð aumur á viðkomandi
krókódíl og dregið úr honum allmargar framtennur.
Þeim fyrrnefnda datt þá í hug sá möguleiki að þessi
tannsnyrting hefði ekki orsakazt af einni saman um-
byggjunni fyrir krókódílnum. Gat ekki alveg eins
hugsazt að sá, sem tunnurnar dró, hefði einmitt gert
það af umhyggju fyrir sjálfum sér? Illa tenntur krók-
ódíll nyti að minnsta kosti ekki eins góðrar aðstöðu
og vel tenntur krókódíll, ef það dytti í þá að éta
fólk, — já, ef það dytti kannski í þá að éta tann-
lækna? Hinn síðarnefndi taldi að þessi skýring
væri langsótt og næsta hæpin, — og rökræðurnar
héldu áfram.
★
ÞETTA SAMTAL þeirra félaganna hafði vakið
athygli bróðurins á krókódílnum. „Étur hann menn?“
spurði bróðirinn og kvað sterkt, rétt en ekki reykjavík-
urlega að t-inu. Hann var nefnilega í sveit fyrir norðan
í sumar. — Ég svaraði ekki strax, og bróðirinn spurði
aftur með norðlenzkum framburði: „Étur hann
menn?“ — Það var auðfundið á röddinni, að hann
taldi sér ekki skylt að trúa svarinu, ef það yrði
jákvætt. Enda eðlilegt, því ef satt skal segja, þá var
títtnefndur krókódíll hvergi nærri slíkur um líkams-
burði að hann mætti teljast þess megnugur að sporð-
renna fullorðnu fólki. Hvað stærðina snerti var hann
t. d. ekki nema saklaust ungi í samanburði við þá
krókódíla ógnar og skelfingar, sem vikulega — og
stundum oft í viku •—- gera sig líklega að gleypa
Tarzan í heilu lagi innanum auglýsingar Vísis. —
„Hann étur að minnsta kosti ekki Tarzan,“ sagði ég
að lokum, og bróðirinn virtist ánægður með svarið.
Og nú víkur sögunni aftur að systurinni. Á meðan
ég og bróðirinn hugleiddum hæfileika krókódílsins
til að fækka mannkyninu, hafði hún staðið hjá einu
sýningarpúltinu og horft á allskonar egg, er J>ar
voru geymd. En þegar hér var komið, kallaði hún til
mín, benti á einstakt egg, sem í fyrirferð bar mjög af
öðrum eggjum, og sagði: „Svona egg var í sveitinni
minni.“ — Systirin hafði verið í sveit fyrir austan
fjall í sumar — nánar tiltekið í Holtunum — og þetta
var strútsegg. — „Ertu nú alveg viss um, að svona
egg hafi verið í sveitinni þinni?“ sagði ég. „Þetta
er egg úr strút.“ Systirin þurfti ekki að láta mig segja
sér neitt um eggin í Holtunum. „Já, það voru mörg
svona egg,“ svaraði hún.
Ég fann strax, að hér stóð ég andspænis þeim dýro-
arljóma sveitarinnar sem engin skólalærð fuglafræði
fengi unnið á. En einmitt er ég hafði tekið ákvörðun
um að gera ekki frekari tilraunir til merkilegheita í
þessum efnum, var hafin gegn mér sókn úr annarri
átt. Bróðirinn stakk höfðinu fram á milli mín og
systurinnar, segjandi. „Hvað er strútur?“
Ef til er fullnægjandi svar við slíkri spurningu frá
slíkum spyrjanda, J)á þekki ég ekki slíkt svar. „Það
er fugl í Afríku,“ sagði ég og hafði þar með álpazt
útí ófæruna. Því bróðirinn fylgdi fast eftir sókninni
og spurði tafarlaust: „Hvar er Afríka?“
Nú gat ég að vísu vonazt til að losna úr klípunni
með því svari, að Afríka næði yfir tiltekinn part af
hneltinum. En við Jjað hefði varla gefizt annað en
gálgafrestur. Næsta spurning hlaut að verða: Hvar
er hnötturinn? Aftur var jú hægt að fá gálgafrest með
|)eim upplýsingum, að hnötturinn væri í himingeimn-
um. En hvar var þá himingeimurinn? — Hér beið mín
28 LANDNEMINN