Landneminn - 01.02.1949, Síða 4

búin að fá nóg af hernaðaraðgerðum á landi
sínu á síðustu árum. Þess vegna reis mjög sterk
mótmælaalda meðal þjóðarinnar gegn hinum
glamurkennda vígbúnaðaráróðri hinna tveggja
pólitísku flokksforingja. Nokkrar vikur liðu og
alda mótmælanna reis æ hærra, unz Sjálfstæðis-
flokkurinn sá sitt óvænna, hóaði saman fundi
og fékk þar samþykkta nýja línu, sem almennt
er álitið að áður hafi verið búið að samþykkja
í Washington að leggja mætti fyrir íslenzku
þjóðina, eftir þær viðtökur er sú fyrri hafði feng-
ið. Hin nýja samþykkt var þess eðlis að sjálfsagt
væri fyrir ísland að ganga í hernaðarbandalag
bandarískra stríðsæsingamanna, en hinsvegár
skyldi hér ekki leyfð „herseta á friðartímum“ og
„ekki herskylda"!
Hin nýja stefna landsölumanna birtist sam-
dægurs í Morgunblaðinu og Alþýðublaðinu, svo
sannleikurinn hefur ver,ið góður. Og svo mikið
þótti við liggja að flytja þjóðinni liinn nýja boð-
skap að nú er ríkisútvarpið, sem ekki mátti áður
flekka hlutleysi sitt á því að birta í fréttum
sínum samþykktir íslendinga í þessum málum,
opnað fyrir hinum nýja áróðri og samþykkt
fundar Sjálfstæðisflokksins lesin þar upp, en
fréttagildi hennar mun aðallega hafa átt að
liggja í hughvarfi hinna pólitísku foringja, er
eigi töldu það lengur glópsku að hafa landið
„opið og óvarið", sérstaklega eftir að það væri
búið að afla sér óvina með því að gerast aðili
að hernaðarbandalagi, sem stefnt er gegn ákveðn-
um ríkjum.
Þrátt fyrir hina nýju stelnu boðbera víga-
ferlanna verður andstaða þjóðarinnar æ öflugri.
Fleiri og fleiri menn, sem annt er um íslenzkt
þjóðerni og íslenzkt sjálfstæði kveða sér hljóðs
og bera fram rök sín gegn ævintýramennsku
þeirra atvinnupólitíkusa, sem virðist standa á
sama um þetta hvorttveggja. Hinsvegar eru þeir
fáir sem opinberlega ljá þeim lið. Því vakti það
nokkra athygli, er klerkur nokkur á afskekktu
brauði tók sig upp um miðjan þorra, í umhleyp-
ingasömu tíðarfari, kvaddi söfnuð sinn og hélt til
Reykjavíkur, íslenzkum stríðsæsingamönnum til
fulltingis. Liðveizla þessi mun þó hafa orðið
til lítils gagns; aðeins afsannað þá fullyrðingu
eins stórskáldsins okkar að hinn illi málstaður
ætti jafnan „máttuga málsvörn" hjá „meinhæg-
um jarmandi brauðklerk“. Auðvitað var föru-
klerki þessum strax hleypt að hljóðnema ríkis-
útvarpsins, þar sem hann flutti boðskap sinn
undir því stórfrumlega yfirskyni, að hér væru
nýjar biblíuskýringar á ferðinni!
Hér verður ekki farið út í gagnrýni á þeim
málflutningi, er agentar Bandaríkjanna hafa
tamið sér undanfarið, enda hefur hann verið
tættur sundur af þeim sem ötullegast flytja nú
hinn íslenzka málstað bæði í ræðu og riti. En
mörgum mun hafa flogið í hug sú spurning,
livaða hvatir stjórnuðu aðgerðum þeirra manna,
er nú eru að leika þann hættulegasta leik gagn-
vart íslenzku þjóðinni er nokkurntíma hefur ver-
ið leikinn í Islandssögunni. A því verða vafalaust
gefnar tæmandi skýringar þegar fram líða stund-
ir, en ekki væri úr vegi að rifja upp eftirfar-
andi sögu ef hún brygði nokkru ljósi yfir það
pólitíska siðferðisástand, sem virðist ráðandi
meðal þeirra legáta, sem íslenzka braskarastéttin
teflir nú fram á skákborði stjórnmálanna.
Fyrir nokkrum árum var þekktur kaupmaður
vestur á Snæfellsnesi við Ijárkaup þar í sýslunni.
Hann keypti féð á fæti en hafði þá reglu við
verðlagningu þess að borga hinum ríkari bænd-
um hærra verð fyrir kindina en hinum sem fá-
tækir voru. Fylgdarmaður kaupmannsins, sem
ekki mun hafa verið vel heima í hinni æðri við-
skiptafræði kaupsýslustéttarinnar á íslandi,
undraðist þennan verzlunarmáta og spurði hús-
bónda sinn hvernig hann kynni við slíkar verzl-
unaraðferðir sem þessar. „Vel“ svaraði kaupmað-
urinn og bætti síðan við alldrýgindalega: „en
það svona smáminnkar í manni þetta göfuga.“
Það er ekkert óeðlilegt að sú braskarastétt,
sem á undanförnum árum hefur útfært með ó-
teljandi tilbrigðum verzlunarmóral kaupmanns-
ins á Snæfellsnesi, velji sér þá menn til pólit-
ískrar forustu sem ekki eiga orðið mikið eftir
af „þessu göfuga", jafnvel ekki þegar málstaður
fósturjarðarinnar er í veði. Það lilýtur að vera
rökrétt afleiðing þeirra siðgæðishugmynda, sem
verzlunarsvindl og faktúrufalsanir undangeng-
inna ára hafa skapað, að þeir sem ganga pólitískra
erinda þessa braskaralýðs, láti sig íslenzkt þjóð-
erni og menningu litlu skipta, yrði valdaaðstaða
þeirra, sem nú er í hættu vegna vaxandi skiln-
ings íslenzkar alþýðu á pólitískri spillingu þeirra,
tryggð með hersetu amerískra kjarnorkumanna í
landinu. En þeir valdamenn íslenzkir, sem þann-
ig haga sér verða að gera sér það ljóst, að slíkt
ber þess glögg vitni að „þetta göfuga“ í þeim,
sé farið að ganga allmikið til þurrðar, hafi það
á annað borð nokkurn tírna verið fyrir hendi.
4 LANDNEMINN