Landneminn - 01.02.1949, Qupperneq 18

Kjistinn
Gudsteinsson
Iiel 141' gert myndina sem íylgir kvæði Steins
Steinars. Kristinn er fæddur í Reykjavík 21. apríl
1921. Strax í bernsku byrjaði liann að gera mynd-
ir sér til skemmtunar, og eftir því sem hann
stálpaðist þroskaðist þetta áhugamál með
honum. Hann var í hópi nemenda hjá Finni
Jónssyni og Jóhanni Briem, þegar þeir höfðu
myndlistarskóla. Árin 1942—13 var hann á Hand-
íðaskólanum, en lagði síðan stund á garðyrkju-
nám á Reykjmn í Ölfusi (1943—44). — Haustið
1945 sigldi hann til Kaupmannahafnar og stund-
aði nám við Listaháskólann þar næstu þrjá
vetur.
EINMANA VÖKUMAÐUR.
Framhctlrt af 14 siðu.
eldhúsinu. Þarnu á ég heima. Sú ganila er á fótum og bíður
eftir mér.“ Hann stanzaði fyrir framan lítið hús.
Wflch stóð vandræðalegur við hliðina á honum. „Líttu inn
til mín ef þig langar í bjór eða eitthvað sterkara. Opið til
iniðnættis. Ég er liðlegur við vini mína.“ Hann brokkaði af
stað eins og gömul mús.
Mike kallaði: „Góða nótt.'1
Hann fór aftur fyrir húsið og inn um hakdyrnar. Mögur,
önuglynd konan sat við ofninn og ornaði sér. Hún ieit ásak-
andi á Mike sem hann stóð þar í dyrunum.
Svo glennti hún upp augun og giápti framan i hann. „Þú
liefur verið á kvennafari,“ sagði hún hásri riiddu. „Með hvaða
kvenmanni varstu?“
Mike hló. „Þú þykist vera hýsna sniðug, eða hvað? Þú
ert ein af þeiin sniðugustu, er ekki svo? Hvað kemur þér
tii að halda, að ég hafi verið á kvennafari?“
Hún sagði ofsalega: „Þú heldur að ég sjái það ekki á
svipnum á þér, að þú hefur verið með kvenmanni?“
„Gott og vel,“ sagði Mike. „Ur því þú ert svona sniðug
og veizt allt, ætla ég ekki að segja þér neitt. Þú getur bara
beðið eftir morgunblaðinu."
Hunn sá efa koma fram í gremjulegan svip hennar. „Var
það niggarinn?" spurði hún. „Náðu þeir niggaranum? Allir
sögðu, að þeir mundu gera það.“
„Komstu að því sjálf, fyrst þú ert svona sniðug. Ég ætlu
ekki að segja þér neitt.“
18 LANDNEMINN
í GISTISTAÐ SÖGUNNAR.
Fruinhnld af 7. xidu.
kirkju fara gamlir menn á sljá, tygjaðir löngum tré-
skpftum með skjéiðu á endanttm, otandi Jieim og pot-
andi inn á milli liekkjanna. Eg áttaði mig ekki strax
á meiningu þessa tiltækis. Gamalt fólk á Dal hefði
aldrei farið að’ bera sköft um kirkjuna. En af fram-
ferði sessunauta minna réð ég brátt, að skjóðan á
skaftinu var sú budda sem birða átti guðsþakkargjafir
lrómra kirkjugésta. Ég fór 25-eyring snauð’ari úr
kirkju Jiað aðfangadajjskvöld. Á gamlárskvöld fórum
við landar enn lil kirkju, undir forustu og að bvöl
prestsins okkar. En Jiað kvöld var ég ekki jafnfrómur
kirkjugeslur og hið fvrra kvöld, enda Jiótt buddan
biði merkilega lengi áteklar framan við nefið á mér.
Eg bef ekki farið til messu síðan.
Mikil er sú kirkjá —- og i’orn. Smíði bennar Var
bafin á ofanverð’ri 13. öld, en svo var verkið mikið
að vigslan fór ekki fram fyrr en árið 1435. Síðan
liefur kirkjan brunnið og verið endurbaHt til skiptis
og er nú mjög með öðrum svip en í upphafi. Þar
eru geymd bein og eiiihverjar reitur gamalla kónga.
og Jiykir vitni um menntun og menningaráhuga að
hafa séð þá dýrð'. —
Gustav Vasa byrjaði smíði Kastalans árið 1547. Síð-
an var hann reistur í áföngum og lauk þeim seinasta
268 áruin eftir að byrjað var. Hér liafa frægustu
drykkjupartý sænskrar sögu verið haldin. 1 launa-
skyni við hina örlátu veitendur hanga nú rykfallnar
glansmyndir af þeim á veggjunum. Sic transit ....
samt. Á þessum stað voru illa siðuð’um kóngum svarnir
eið’ar, hljóðandi upp á leyfi til að leika landsfólkið
jafnsvívirðilega og Jieim þóknaðist. Þannig er ekki
alveg rétt að orði kveðið í upphafi Jiessa máls. Sagan
er slundum andrömm.
í Kastalahæðinni sprettur fram lind á einum stað.
Kynlegar sögur um. kvöl og harm eru lengdar þessari
lind. Hún kvað’ vera söll eins og nýgrátið tár.
(Framhald).
Hann gekk gegnum eldhúsið og inn í baðherbergið. Lítill
spegill hékk á veggnum. Mike tók af sér húfuna og leit
l’raman í sig.
„Svei mér þá, hún sagði satt,“ hugsaði hann. „Einmitt
þannig liður mér núna.“
Ú. H. þýdili.