Landneminn - 01.05.1954, Blaðsíða 5

skegglð og ýturvaxlnn Hkama hans í
hreinum einkennisbúnlngl. Hann ijómaði
af hreysti og ánægju. Hann áttl það til
að hóa tveim gelsum tll sín og kalla hátt
og glaðlega til annars hermanns elnhvers-
staðar hlnumegln í herberginu ,,Hæ,
Brown," hrópaðl hann, „hvernig líst þér
á?" Og þegar honum var svarað ,,það fer
ekki dónalega um þig, “ hló hann niður-
bældum hlátri. ,,Segðu þetta aftur, Jaek,"
hrópaðl hann þá. Hann llnnti ekkl látum
vlð gelsurnar. Hann bablaði ambögulega
á japönsku þelm tll mlklllar kætl, hann
kjassaði þær, og það var elns og aðdáun
hans á þeim ljómaði úr augum hans. Hann
var alltaf hjartanlegur og eins og marglr
þeir menn, sem hata konur, kunni hann
að láta svo sem hann tllbæði þær.
Eftlr nokkra mánuði tók hann að leggja
lag sitt við sérstaka stúlku. Hún hét Júrí-
kó, og hún var óefað bezta gelsan í
þessu húsi. Hún var afar lokkandi með
sitt litla kattarandlit og ekki var hægt
annað en taka eftir limaburði hennar, hve
elnstaklega heiliandi hann var, jafnvel
þótt allár geissur vitstust búa yfir eln-
hverjum sameiglnlegum töfum. Hún var
greinargóð, hún var fyndln og íullvel fær
um að taka þátt i löngum samræðum með
þelm fáu orðum sem hún kunnl í ensku
og þeim einstaka hæfllelka sinum, að
gera flóknar hugsanir skiljanlegar með
látbragði. Það var naumast að undra,
Þótt hinar geisurnar tækju mikið tillit tll
hennar, enda var hún elnskonar fyrlrUðl
þeirra.
Þar sem ég var eins og skuggl Hayes,
batt ég lika ást við sérstaka stúlku og
mig grunar að það hafl i rauninni verið
kænsku Júrikó að þakka, hvaða stúlka
varð fyrir valinu. Mimíkó var bezta vln-
stúlka Júríkó, og af því að vlð Hayes
vorum alltaf saman, uröu íundlr okkar
fjögurra einkar notaleglr. Þá sunnudaga,
sem vlð vorum ekki á vakt í eldhúsinu,
höfðum vlð jafnan ofan af fyrlr stúlkun-
um, og Hayes notaði sér niðursuðudósir
og smjörböggla til að fá varðmann biia-
skemmunnar til að lána okkur jeppa. Við
vorum vanir að aka með stúlkurnar upp
i sveit, aka um hllðarvegl og íjallastíga
og síðan ofan að sjó, þar sem viö elgruö-
um fram og aftur um ströndina. Héraðið
var mjög fallegt. Það var eins og allt
væri snyrt og snurfusað og við fórum
kannski úr litium greniskógi inn i ofur-
iitið dalverpi, gegnum smáþorp og lltla
flskibæi, sem lágu elns og hreiður i
klettlendinu, fengum okkur bita, röbb-
uðum saman. Og um kvöldlð fórum við
aftur með stúlkurnar tll hússins. Það var
mjög skemmtilegt.
Þær höföu flelri vlðskiptavini en okkur,
en þær neituðu að verja nóttlnnl með
nokkrum öðrum hermanni, ef von var á
okkur, og undlrelns og við komum inn
úr dyrunum voru Júrikó og Mimikó látn-
ar vita um komu okkar, ef þær voru vant
við látnar. Ekki lelð þá löng stund áður
en þær komu til íundar við okkur. Mímíkó
smeygðl heyndi. sinni i lófa minn og
brosti kurteislega og elskulega, og Júrikó
vafðl handleggjunum utan um Hays og
kyssti hann á munninn elns og títt er að
íólk heilslst í Ameriku. Vlð gengum svo
öll saman upp I eitthvert herberglð og
röbbuðum saman í elna eða tvær stundlr
yflr sákabolla*) Þá skildum við tll næt-
urvistar, Júrikó með Hayes og Mímlkó
með mér.
Mimikó var ekkl tlltakanlega aðlaðandi
og hún var kyrr I lund eins og dráttar-
dýr. Mré féll fremur vel við hana, en ég
hefðl varla haldið áfram að vera með
henni, ef það hefði ekkl verið vegna
Júrikó. Mér lelzt einkarvel á Júríkó. Það
var elns og hún yrði bjartarl og fegurrl
með hverjum degl sem leið, og ég öfund-
aði Hayes af henni.
Ég hafði yndi aí að heyra hana tala.
Júrikó áttl til að segja okkur langar sög-
ur um bernsku sina og foreldra, og þó
að Hayes hefði tæpast mikinn áhuga á
þetm, hlustaði hann á hana opnum munni
og faðmaðl hana að sér, þegar hún haíði
lokið sögu sinni. ,,Þessi stelpa ættl að
vera á lelksvlði", sagðl hann einu slnni
við mig. Ég mlnnist þess, að elnu sinnl
spurði ég hana, hvernig hún hefðl orðið
geisa, og hún sagði okkur nákvæmlega
frá þvi. ,,Pabbi-san veikur, veikur",
byrjaðl hún og sýndi okkur föður
sinn með látbragði, gamlan japanskan
bónda, hoklnn I herðum og lútinn eftir
iangan vinnudag. ,,Mamma-san hrygg."
Móðir hennar grét fyrlr okkur, grét hjart-
*) Á enskunni: saki. Það er japanskur
þjóðardrykkur.
anlega eins og lítii japönsk gelsutelpa
með spenntar grelpar elns og i ‘bæn og
nefið rétt við fingurgómana. Jör'ð^n var
I skuld, uþpskeran brást, og pabbi-san og
mamma-san höíðu rætt sín á milli og
grátið og þau hófðu vitað að þau yrðu
að selja Júríkó, sem þá var fjórtán ára,
i gelsuhús. Og þessvegna var hún seld og
þessvegna var hún æfð og af meðfæddrl
leikgáfu sýndi hún okkur á fáum minút-
um, hvernig hún hefði breytzt úr klunna-
legrl fjórtán ára bóndastúlku í heillandi
sextá'n ára gelsu, sem var orðln vel helma
I tedrykkjuslðum, hafði lagfært málíærl
sltt, fætur hennar lært að dansa, rödd
hennar að syngja. ,,Ég fyrsta flokks
geisa," sagði hún vlð okkur, og gerðl
okkur síðan ljóst hve mikið værl varlð i
að vera fyrsta flokks geisa. Hún hafði
eingöngu skemmt ríkum mönnum i borg-
inni, hún hafði ekki haft neina elskhuga
nema hún hefði fundið hjarta sitt titra
af veikleika, og hún þreifaði höndunum
ótt og títt um brjóst sin, teygöi út hand-
leggina eftir imynduðum elskhuga, hvlm-
aði augunum frá öðrum okkar til hins til
að komast að raun um, hvort við skiidum
hana. Á tiu árum heföi hún getað auraö
saman nógu miklu fé til aö kaupa sér
frelsi og komast i gott hjónaband.
En, bomm-bomm, stríðinu lauk, Amer-
Ikumenn komu, og þeir einir höfðu nóga
peninga til að kaupa sér geisur. Og þeir
kærðu sig ekkl um gelsur. Þeir vlldu fá
joro, venjulega höru. Og þannlg urðu
fyrsta flokks gelsur að •annars- flokks
geisum og þriðja flokks geisum, Og liér
var Júríkó, þriðja ílókks geisa, auðmýkt
og óhamingjusöm, eða mundi að mlnnsta
kostl vera það, ef hún elskaðl ekkl Hay-
es og ef hann ynni henni ekkl.
Hún var hrærð, þegar hún hafði lokið
frásögn.sinnl. „Hayes-san elskar Júrikó?"
spurði hún, þar sem hún sat með fæturna
kreppta undir sig og litlu stlnnu þjó-
hnappana klessta við strámottuna, meðan
hún rétti honum sákabolla og teygðl út
höndina að glóöarkerinu.
„Auðvitað elska ég þig, Ijúfan," sagðl
Hayes.
,,Ég fyrsta ílokks gelsa," endurtók hún
dálítið áköf.
„Eins og ég vitl það ekki," sagðl Hay-
es brosandi.
Snemma morguninn eftir, þegar vlð
vorum á lelðinni tll svefnskálans, þar
sem herdelldin hafðl aðsetur, fór Hayes
að tala um það. „Hún iinnti ekkl á slúðrl
sínu alla nóttina," sagði hann. Ég er
tlmbraður eítir þennan japanska sáka.
„Það var sorgleg saga, sem Júrikó
sagðl okkur," muldraði ég.
Hann nam staðar á miðri götunni og
settl hendur á mjaðmlr. „Heyrðu mig,
Nlcholson, taktu sönsum," sagðl hann
gremjulega. „Það er pip, tömt p'ip. Þær
gætu rúið þig Inn að skyrtunnl með þess-
LANDNEMINN 13