Landneminn - 01.01.1955, Blaðsíða 11

sn:i\<;itíni ■( si«i k«sso\:
Ívöíf iíi* ójii'ciitaðrí bóli
Þessir þættir eru ívöí eða kaflar, þrír af
mörgum, sem ég flétta víðsvegar inn í
skjjldsögu, er ég hef í smíðum og væntan-
lega kemur út innan skamms. — Þessir
innskotskaflar eru óbeint tengdir atburða-
keðjunni i sjálfri sögunni og þjóna ákveðn-
um tilgangi, sem mun vitnast, þegar hókin
kemur fyrir almannasjónir. Höf.
. . . ÞENNAN VETUR byrjáSi hann að
bragða á beiskum ávöxtum, og þetta var
líka veturinn, sem bekkurinn hans, þá
fimmti, hafSist viS í annexíunni. ÞaS var
gult hús járnvariS, sem stóS norSanvert
viS skólahúsiS og var lcigt undir kcnnslu-
stofu, og af því spratt nafniS. í tíS hans
álti þctta hús tnargar sögur, og ein þeirra
á skiliS aS fœrast í letur.
. . . GleSisnauSir dagar allan vetur, tóm-
leiki, og hann eins og stakur fugl. Iiann
hafSi aldrei getaS sœtt sig viS andrúms-
loftiS í annexíunni, hann hajSi heldur
aldrei, síSan hann koin fyrst í skólunn fyr-
ir fimm árum, haft aSstæSur til aS taka
þátt í félagslífinu, hann varS aldrei einn
af jclögunum, hann stóS utan viS hring
þeirra, og ojt var dróttaS aS honum, áS
hann nyti sérréttinda, og margir létu óvild
sina á skólanum og stjórn hans bitna á
honum. Hann hafSi snemma byrjaS aS
bíta frá sér, alltaf þurft þess, síSan hann
mundi eftir sér, og hann hafSi aldrei gefizt
upp. llann var sextán ára, renglulegur,
farinn aS spretta úr grasi og lífiS fram
undan dökkt, enginn vinur, sem hann gat
trúaS fyrir vandkvœSum, og hann taldi sér
trú um, aS hann gæti lifaS án þess. Ilann
óskaSi uS vera frjáls og geta komiS eSli-
lcga fram, en aSstæSurnar leyfSu honum
þaS ekki, og þessi daglega varnurstáSa fór
aS naga hann í rótina, en þrátt fyrir þáS
þóttist hann ávalll glaSur, og á mcSan hann
hljáSist, barSist, leiS honum bezt. Þannig
hafSi þaS alltaf veriS, og þannig mundi þaS
ef til vill verSa áfram.
. . . LiSiS á veturinn, og dag einn í hléinu
fyrir siSustu kennslustund lenti hann sem
oftar í orSahnippingum, í þetta sinn viS
náunga, sem hann hafSi umgengizt meira
Steingríimir Siguriisson.
en alla aSra í bekknum, af því að þeir
höfSu lesiS saman stundum. Þeir voru
farnir að þekkjast þéttings mikiS: Þeir
voru meir aS ségja orSnir svo nánir kttnn-
ingjar, aS eitt sinn höfSu þcir jariS inn i
polífótó lil þess aS láta taka þar mynd af
sér saman. Hann — þessi náungi — gekk
undir viSurnefni í bekknum, og hann hafSi
smellt því framan í hann í orSakastinu.
Hann hafSi aldrci kalláS hann þessu nafni
áSur, svo hann heyrSi, og þaS var nokkttS,
sem hinn þoldi ekki, þótt nœstum allir
áSrir í bekknum kölluSu hann því dag-
lega. I byrjun kennslustundarinnar var
citthvaS í aSsigi. Honum varS litiS ajtur
íyrir sig, og menn glottu aS honum. Eilt-
hváS átti aS gera lionutn, hann sá þáS
glöggt á augnaráSi lcstrarfclaga síns, og
hann sá líka aS hann var í óSa önn aS
skrifa á stóra pappírsörk, og þeir, sem
sátu á nœstu boröum, tcygSu sig yjir til
hans og sögSu: Já, gott . . . og hann
reyndi aS vera rólegur, af því aS hann
fann á sér, aS nú átti aS gera lokatilraun
til aS koma honum á kné ... og nú var
pappírsörkin komin á fleygijerS um allan
bckkinn eins og árásarskeyti, og hann
vissi, áS því var beint gegn sér, bara sér.
Hann sá, aS allir skrijuSu á örkina nema
einn, aSeis einn, sem, hristi höjuSiS og
kastaSi henni frá sér ... og þessi kennslu-
stund hcil eilífS, og alltaf þóttist hann
jajn-rólegur, hann lét jafnvel sem hann
væri aS fylgjast meS kcnnslunni. ÞaS var
fariS aS pískra saman, og hann heyrSi, aS
þaS hlakkaSi í mörgum, og hann heyrSi
einn segja: ÞaS verSur gaman aS sjá,
hvernig honum verSur viS ... Og loksins
var kennslustundin úti. Hann beiS graf-
kyrr I sætinu, og óSar og kennarinn var
genginn út úr stojunni, gullu viS óp í
bekknum, og hann reis á fœtur hægt, mjög
hœgt, og horfSist beint í augu viS allan
hópinn. Einn, sem var í nöp viS hann sér-
staklega, gekk meS stóru órkina til hans
og sagSi: Lestu þetta, gcrSu svo vel aS
lesa þctta. Hvernig lizt þér á þetta? ...
Og þegjandi tók hann viS blaSinu og las
ejst á því: ViS undirrituS samþykkjum
aS fá því framgengt, aS þér verSi vísaS
úr bekknum — og úr skólanum líka, ef
þess er kostur------og fyrir neSan þetta
fylgdi níSvísa og þar fyrir neSan allt, sem
honum var tali'S lil foráttu ...
Hann rétti bláöiS þegjandi frá sér, tók
LANDNEMINN 7