Landneminn - 15.02.1955, Blaðsíða 13

og hvarvetna naktir konulíkamir.
Konan í nekt sinni — í fjölbreyti-
leik uppruna síns — meitluð, mót-
uð, máluð.
"17" onumyndirnar kallar Elísabet
J"'"ýmist Vor eða Ljósþrá eða
GleSi í línum eða Huldukonu, og
þær heita fleiri nöfnum, ljóðræn-
um heitum, og bak við húsið í garð-
inum er Ljó'8 til nœturinnar, — í
steinsteypu. Við gengum út í garð-
inn, og í snjónum þarna um kvöldið
var gaman að horfa á, þegar klæð-
inu var svift frá myndinni, og 500
kerta rafmagnsperan lýsti líkanið
upp: Konu með jarðsítt hár slegið
-— hún táknar hina líknandi nótt,
þar sem hún horfir niður og er að
leggja hönd sína á veruna, sem
hvílist að fótum hennar með hönd
undir kinn og sefur.
'VT'fir kaffinu er mér tíðlitið á lík-
önin. Þetta eru ástríðufullar kon-
ur í sérstökum línum, sem streymdu
upp, reyndu að brjótast út í duld-
um ofsa. Kvenlegur líkami hefur
alltaf verið listamönnum óþrjótandi
viðfangsefni í listrænni sköpun.
Klassisku snillingarnir voru alltaf
við sama heygarðshornið, konuna
nakta. Þar mýktin í forminu og
sveigjanleikinn. Einfaldar, en marg-
víslegar línur og fáar fyrirmyndir
jafn-nærtækar til þess að þjóna
fegurðarskyni og auganu og hjart-
anu, til þess að endurspegla lífs-
hrifni eða jafnvel söknuð og dýpt
tilfinninga á sálrænum fínleik.
JFjegar ég mér til gamans spurði
Elísabetu um frumsmíðar henn-
ar, hvað henni hafi verið tamast að
teikna og mála, þegar hún var barn,
sagði hún:
„Þegar ég var innan tíu ára ald-
urs, voru það alltaf prinsessur. Ég
byrjaði alltaf á hárinu. Þær voru
allar með topp. Mér fannst stund-
um nóg, ef ég gat teiknað hárið og
Ljó8 til nœturinnar.
toppinn, því þá sá ég alltaf and-
litið.“
Ég þagði við, hugsaði með mér,
að í sál barnsins, litlu telpunnar
suður í Fjörunni, hafi prinsessur
verið ímynd hins dýrðlegasta, sem
til var. Og síðar hafi hafmeyjarnar,
huldukonurnar, seiðmeyjarnar kom-
ið til skjalanna. Ævintýrin og þjóð-
sögurnar innblása tuttugustu aldar
konuna ennþá eins og tunglsljós og
stjörnubjartur himinn.
að er ekkert óeðlilegt, að mynd-
irnar séu rómantískar. Einlægt
fólk er alltaf rómantískt. Það hef-
ur líka heitara hjarta en annað fólk.
Listræn kunnátta og tæknilegar að-
ferðir skipta minnu en þelið á bak
við. Elísabet hefur kennt sér sjálf,
hún sér þetta sjálf, — hún er ekki
spillt af forfíneríinu og skólunum
og sýndinni — og kannski einmitt
þess vegna er tilfinning ekki heml-
uð af hendinni. Kenndirnar eru
frjálsar eins og náttúran sjálf. —
Kunnáttan hefur án vafa vaxið með
árunum við þjálfun á jafn-erfiðu
viðfangsefni og móta tréð og
gibsið með kvenlíkamann að fyrir-
mynd.
spurði hana í þaula og bað hana
að sýna mér meira og meira, og
hún tók fram staíla af mvndum
margra ára undan skáp í stofunni.
Þetta voru frumdrættir af líkönum,
teikningar fyrir útsaum og fjöl-
breytilegar blýants- og sortubleks-
myndir. Mér varð starsýnt á eina
LANDNEMINN 13