Unga Ísland - 01.04.1927, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
27
,,Hvert er ferðinni heitið?“ spurði
hann.
„Hvert sem vera skal, en líklega
helst til borgarinnar þarna“.
„Á, þangað! Ef þú átt ekki brýni
erindi í það bannsett bæli“, sagði öld-
ungurinn með fyrirlitningarsvip, „þá
ræð jeg þjer til að fara heldur hina
Ieiðina“.
„Það skiftir engu máli fyrir mig
hvort jeg fer þessa leiðina eða hina“,
sagði Pjetur og hnykti til höfðinu, svo
að Iokkarnir flöksuðust til. „En fyrst
þjer segið, að betra sje fyrir mig að
fara aðra leiðina en hina, þá er jeg fús
á að fara þá leið“.
„Og án þess að spyrja hvers vegna
sje betra að fara þá leið“, spurði öld-
ungurinn og virti Pjetur fyrir sjer.
„Þjer eruð gamall maður og vitið
meira en jeg. Auk þess býst jeg við,
að þjer viljið mjer vel“, sagði Pjetur.
„Þú ert skynsamur og vel upp alinn
drengur, sem bæði er kurteis og fer að
ráðum eldri manna. Sjáðu hvernig jeg
lit út! Og farðu svo ekki til þessarar
borgar fyr en þú mátt til“.
Pjetur lyfti húfunni og bjóst til að
leggja af stað.
„Jeg ætla að ganga með þjer spotta-
korn og skrafa við þig“, sagði gamli
tnaðurinn.
„Á jeg þá ekki að Dera baggann yð-
ar á meðan. Mjer sýnist hann þungur,
og þjer eruð áreiðanlega þreyttur“.
Öldungurinn horfði lengi á drenginn.
■Síðan staðnæmdist hann, lagði höndina
á öxl honum og mælti:
„Jeg hefi ekki fyr hitt ungan mann,
sem hefir viljað ljetta af mjer byrði
minni. Þú hefir hjartað á rjettum stað,
drengur minn, en baggann minn get-
ur þú ekki borið“.
Pjetur hló.
„Jeg hugsa að jeg hafi nú einhvern-
tima borið þyngra en þetta“, sagði
hann og greip til baggans. En byrði
gamla mannsins hreyfðist ekki hið
minsta.
„Þarna sjerðu, drengur minn. Þessi
byrði tilheyrir mjer og jeg losna ekki
við hana fyr en æfi minni lýkur“.
Pjetur starði á förunaut sinn. „Jeg
skil yður ekki“, sagði hann.
„Nei, til þess ert þú of ungur. En
lífið sjálft mun síðar koma þjer i
skilning um, að hver hefir sina byrði
að bera, þunga eða ljetta eftir atvikum.
„Hvers vegna?“ spurði Pjetur.
„Þvi get jeg ekki svarað. En það get
jeg sagt þjer, að þú hefir ljett af mjer
nokkrum hluta byrðar minnar — svo
að mjer finst hún Ijettari heldur en
hún hefir verið um langan tíma.
,,Jeg!“ sagði Pjetur fullur undrunar.
„Jeg, sem ekki fæ að bera hana fyr-
ir yður“.
„Nei, en af því að þú vildir gera
það, Ijettir þú af mjer nokkru af
þunga hennar“.
„Ef svo er“, sagði Pjetur glaður í
bragði, þá vildi jeg gjarnan losa yður
við meira af þessari byrði“. Og hon-
um til mestu undrunar gekk nú föru-
nautur hans miklu rösklegar en áður
og döpru augun hans ljómuðu.
„Guð launi þjer, drengur minn! Með-
auinkvun er enn þá til í heiminum.
Nú kemur þú bráðlega að öðrum vega-
mótum, og skal jeg nú gefa þjer gott
ráð áður en við skiljum. Trúðu ekki
öllum, sem fagurt mæla. Ef þig þyrst-
ir og einhver býður þjer drykk, sem
þú ekki þekkir, þá skaltu tortryggja
bæði drykkinn og þann, sem býður þjer
hann. Vertu sæll, drengur ininn!"