Unga Ísland - 01.04.1927, Blaðsíða 8

32
tJ N G A ÍSLAND
,,Jeg ætla að verða góð við þig, svo þú
hættir að gráta og verðir aftnr glöð. Jeg
ætla aldrei að vera löt og óþæg framar.
Jeg ætla alt af að gera það, sem þú segir
mjer mamma, því að nú þykir mjer svo
vænt um þig“.
Nú gat móðirin ekki varist því að
hrosa í gegnum tárin. Og Rögnu litlu
sýndust tárin hennar blika og ljóma
eins og stórar skínandi stjörnur.
Upp frá þessuin degi varð hún að nýju
og hetra barni. Hún lifði til þess að
gleðja móður sína. í hvert sinn, þegar
hún sá stjörnurnar á kvöldhimninuin,
hugsaði hún: „Tárin hennar mömmu“.
Og þá mintist hún, hverju hún hafði
lofað möinmu sinni.
Oftar en einu sinni hafði móðirin sagt
við Rögnu litlu, að hún væri eina yndið
sitt. Og hún hafði einnig sagt, að sjer-
hver raun, sem kynni að koina, mundi
ekki valda henni harma, á meðan hún
hefði Rögnu litlu hjá sjer og vissi, að
henni þætti vænt um sig.
Ragna litla óx og varð stór stúlka. Hún
klæddist síðum kjól og hafði sítt og mik-
ið hár, sem fór vel og þótti hin mesta
kvenprýði.
En nú tók móðir hennar sótt og andað-
ist. Áður en hún gaf upp andann. hafði
hún sagt, að þrátt fyrir alla sorg og mæðu,
hefði lifið orðið yndislegt, sökum þess,
hvað Ragna var góð og elskuleg stúlka.
Nú liðu mörg ár. Ragna hafði einnig
orðið fyrir djúpri sorg. Og hún reikaði
nú inn í svefnherbergið sitt, til þess að
sefa harma sína og gráta þar í einrúmi.
Eftir iitla stund komu börnin hennar
þangað inn. Þau röðuðu sjer með tárin
í augunum í kringum hana, hrygg og
ráðþrota yfir sorg hennar og harmi. Þau
kystu hana og tjáðu henni, hvað þeim
þætti vænt um hana. Og þau sögðust
upp frá þessu skyldu verða miklu betri
mömmubörn en áður.
Hún sat og hlustaði á þessi vin-
gjarnlegu orð og atlot harnanna sinna.
En við það sefaðist harmurinn, tárin
þornuðu og Jiros ljek um andlitið.
Hvílík hamingja að eiga þessi yndis-
legu börn! Hversu huggunarríkt að
sitja þarna og horfa á þau!
Og ást hennar varð enn meiri en áður.
En nú mundi hún alt í einu eftir
móður sinni. — Nú fyrst skildi hún sorg
móður sinnar. Nú gat hún þreifað i sinn
eiginn barm og sett sig í hennar spor. Og
nú skildi hún einnig, hversu mikla hugg-
un hún hafði veitt móður sinni þegar
sorg hennar var þyngst og mest.
Þetta hafði hún ekki skilið fyr.
Nú skildi hún það — nú, þegar henn-
ar eigin börn hugguðu hana.
Ó, hvað hún var glöð yifr þvi, að
hafa getað glatt móður sína í raun-
um hennar! Hvílíkt lán að mega lifa
mömmu til gleði og ánægju!
Rögnu hitnaði um hjartaræturnar,
þegar hún hugsaði um þetta nú.
Já, það er mála sannast, að jafnvel
minstu góðverk mannanna vaxa og
bera ávöxt, fyr eða síðar.
Á sínum tíma munt þú undrast og
gleðjast yfir þeirri reynslu þinni: Að
alt það gott, sem þú gefur öðrum,
færðu aftur margborgað.
Þegar Ragna kom út og sá heiðan
kvöldhimininn alsetlan blikandi stjörn-
um, lnigsaði hún eins og áður:
Túrin hennar mömmu.
En hún mintist þess þá einnig, að
hún hafði fengið möminu sína til að
brosa í gegn um tárin, vona og trúa
—• einmitt eins og hún sjálf nú brosti,
vonaði og trúði. ísak Jónsson
Þýddi og frunisamdi.