Unga Ísland - 01.04.1927, Blaðsíða 4

28
UNGA ÍSLAND
Þeir tókust í hendur, og síðan hjelt
hvor sína leið.
Pjetur hjelt áfram göngu sinni
hvíldarlaust. Hann hugsaði til móður
sinnar, sein hann hafði yfirgefið ald-
urhnigna og sorgbitna fyrir nokkrum
dögum. Að vísu liafði hann farið að
heiman hennar vegna, í því skyni að
koma aftur sem mikill m.aður. En nú
fann hann greinilega, að hann hafði
einnig farið sjálfs sín vegna. Lífsþorst-
inn, útþráin hafði gripið hann sterk-
um tökum, eins og svo marga aðra.
Alt i einu hrökk hann upp frá hugs-
unum sínum. Hann var kominn á
vegamótin, sem gamli maðurinn hafði
minst, á. Og þar var kominn annar
ferðalangur. Ekki gamall og lotinn,
lieldur ungur og kvikur í hreyfingum.
Lífsgleðin skein út úr þessum manni.
Hann var vel klæddur og Ijeltur í
spori.
„Halló, ungi maður! Hvert skal
halda?“
Pjetur lyfti húfunni, en varð seinn
til svars. Hinn hreyfði ekki við húfu
sinni, en ítrekaði spurninguna.
„Nú, nú, hvert er ferðinni heitið?“
„Jeg veit ekki. Eitthvað út í heim-
inn“, svaraði Pjetur.
„Gott og vel. Jeg skal verða þjer
samferða. Hjerna liggur leiðin mín. Þá
leið kjósa ungi'r menn sjer helst að
fara“.
„Hvers vegna?“ spurði Pjetur.
„Er það nú spurning“, sagði ungi
maðurinn og skellihló. „Það er vegna
þess, að þar á lífsgleðin heima, skemt-
anirnar, nautnirnar".
„Hver ert þú?“ spurði Pjetur.
„Förunautur, sem æskan ann. Þeir
sem fylgja mjer eru jafnan áhyggju-
lausir og njóta lifsins í ríkum mæli.
„Vertu sæll“, sagði Pjetur. „Jeg kýs
heldur að ferðast einsamall“.
„Þú þiggur að minsta kosti hress-
andi svaladrykk áður en við skiljum.
Veðrið er heitt og þú hefir fulla þörf
fyrir drúkkinn“.
Hann dró upp úr vasa sínum snotra
flösku og lítið glas. Siðan fylti hann
glasið. Drykkurinn freyddi og glitraði í
glasinu.
„Gerðu svo vel!“
„Nei, þökk fyrir“, sagði Pjetur. „Jeg
veit ekki hvaða drykk þú býður mjer,
en kalt vatn er hesti drykkurinn, sem
jeg þekki“. Hann sneri við og hjelt leið-
ar sinnar.
„Heimskingi!“ kallaði ungi maður-
inn á eftir honum.
„Það verður svo að vera“, hugsaði
Pjetur og lijelt áfram. Þreyttur og
svangur náði hann að lokum heim á
stóran húgarð, bað þar að selja sjer
matarhita og gistingu og fjekk hvorl-
tveggja. Síðan var honum boðið að
dvelja þar um tima, ef hann vildi
hjálpa til við vinnuna. Hann skyldi fá
eitthvert lítilsháttar kaup. Það var ekki
um annað að gera fyrir Pjetur en að
taka þessu hoði í bráðina.
Bóndi komst fljótt að raun um, að
Pjetur var ólatur og verklaginn, og
hann vildi gjarnan ráða hann hjá sjer
sem ljettadreng. En það vildi Pjetur
ekki. Hann kvaðst vera ráðinn í að
læra eitthvert handverk, ef hann mögu-
lega gæti, helst járnsmíði. Þá sagði
bóndinn honum, að þar í grendinni
væri járnsiníðaverkstæði, og þar mundi
hann geta fengið að læra. Járnsmíða-
meistarinn, sem þar rjeði fyrir, væri bet-
ur að sjer í iðn sinni en nokkur annar.
„Þá skal jeg verða keppinautur
hans“, sagði Pjetur í gamni.