Unga Ísland - 01.04.1927, Blaðsíða 6

30
UNGA ÍSLAND
þeim inn í stóran sal, en þar sat kon-
ungur í dýrindis stól. Þar var inni
stórt borð alsett dýrindis rjettum, og
inargar tegundir vína voru þar í skraut-
legum flöskum. Þar var einnig ein
vatnsflaska.
Smiðirnir hneigðu sig og beygðu fyr-
ir konunginum og tók hann því ljúf-
mannlega. Síðan bað hann þá að setj-
ast við borðið. Þjónarnir voru þeim
til aðstoðar, en sjálfur borðaði konung-
urinn ekki neitt.
Pjetri þótti þetta alt undarlegt og
borðaði lítið. Hann sá að hinir smið-
irnir borðuðu með bestu lyst, og
smökkuðu hjer um bil alt, sem þeim
var boðið. Og víninu gerðu þeir ekki
síður góð skil. Þegar þjónarnir aitluðu
að hella vini í glasið hans, afþaklcaði
hann og bað um vatn. Smiðirnir tveir
hlóu ofan í bringu sína að þessum
sveitalega mötunaut, sem auðsjeð var
að ekki kunni sig hjá heldra fólki.
En konungurinn kinkaði kolli. Þetta
líkaði honum.
Máltíðinni var nú lokið og gestirn-
ir stóðu upp frá borðinu. Þá opnuðu
þjónarnir dyrnar og þrír örkumlamenn
komu inn. Einn þeirra var haltur og
gekk við hækju. Annan vantaði hægri
handlegginn, en sá þriðji var blindur.
Veslingarnir þrír hneigðu sig og beygðu
fyrir konungi landsins.
„Setjist við borðið, kæru vinir! Jeg
ætla að halda ykkur gildi, eins og þið
sjáið, og jeg ætla sjálfur að vera við-
staddur til að fullvissa mig uin, að þið
verðið ánægðir. — Þið verðið að bíða
ofurlitla stund“, sagði hann síðan við
keppinautana þrjá.
Smiðirnir tveir, sem þóttust kunna
sig í sölum konungsins, gengu afsíð-
is út að glugga og fóru að hvíslast á
um þessa undarlegu gesti og um próf-
ið, seni þeir áttu að ganga undir, þegár
þessu væri lokið.
Pjetur hafði staðnæmst í nánd við
borðið. Hann horfði á þessa vesalinga
og kendi í brjósti um þá. Það leit út
fyrir að þjónarnir hefðu gleymt blinda
manninum. Hann sat við borðið og
hafðist ekki að. Pjetur horfði á hann
og leit siðan spyrjandi augum á kon-
unginn.
„Leyfir yðar hátign —“ Konungur-
inn kinkaði kolli og brosti vingjarn-
lega. Pjetur hraðaði sjer til blinda
mannsins og aðstoðaði hann við borð-
ið með mestu þolinmæði. Meðan á því
stóð gleymdi hann bæði keppinautun-
urn og sjerstaka prófinu.
Örkumlamennirnir þrír voru nú
saddir og stóðu upp frá borðinu. Kon-
ungurinn Ijet nú gefa þeim peninga, en
þeir hneigðu sig djúpt og þökkuðu
konungi sinum velgerðir hans.
Nú hringdi konungur og jafnskjótt
fyltist salurinn af skrautbúnum hirð-
mönnum.
Konungur mælti:
„Hjer sjáið þið nú járnsmíðameist-
arana þrjá, er smíðað hafa gripina,
sem þið hafið sjeð mig velja úr hund-
ruðum gripa. Þeir hafa nú þegar geng-
ið í gegnum tvo þætti þess prófs, sem
jeg ætlaði þeim. Þeir vita ekki sjálf-
ir, að þeir hafa verið að leysa af hendi
próf. Það getið þið sjeð á vandræða-
.svipnuin á andlitum þeirra“.
Konungurinn sneri sjer nú til keppi-
nautanna þriggja, sem ekki vissu hvað-
an á sig stóð veðrið.
„Misvirðið ekki, herrar mínir! Þetta
varð svo að vera“.
Hann benti síðan á Pjetur og hjelt
áfram: