Unga Ísland - 01.04.1927, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
31
Tárin hennar mömmu.
„Þessi ungi maður hefir leyst prófið
best af hendi. Án þess að vita að jeg
vildi komast eftir, hvort þeir væru hófs-
menn á drylck, drakk hann að eins eitt
glas af vatni með matnum. Og án þess
að vita að jeg vildi re.yna innrætið, bað
hann um að fá að aðstoða blinda her-
manninn við borðið. Það er ekki þörf
á frekara prófi. Prófsmíði hans er stíl-
fagurt og ber vott um mikinn þroska.
Og skapgerð hans hefir reynst að vera
í fullu samræmi við smíðisgripinn. —
Hirðmenn góðir! Sýnist yður hið sama
og konungi yðar?“
„Konungurinn hefir rjett að mæla“,
hrópuðu allir einum munni.
Konungurinn benti Pjetri að koma.
Hann gelck fram fyrir konunginn og
fjell á knje við hásæti hans.
„Standið upp ungi maður og tak-
ið við stöðu yðar. Nú eigið þjer að
neyta gáfu yðar til að smíða listaverk
til yndis augum vorum, og eklci síður
góða og gagnsama hluti, eftir því sem
hugvit yðar blæs yður í brjóst. Húsið
yðar er tilbúið og þjer skuluð fá ríku-
leg laun handa yður og fjölskyldu yð-
ar. Þjer eruð væntanlega kvongaður
eða eigið unnustu?“
„Nei, yðar hátign, jeg á bara gamla
móður“.
„Móðirin er trúföst unnusta“, sagði
konungurinn. Það er ósk vor, að þjer
sækið hana nú þegar“.
Að svo mæltu gekk konungurinn út
úr salnum og allir hirðmennirnir. En
meistari Pjetur stje jafnskjótt á hest-
bak og reið beina leið heim til kofa
móður sinnar.
Ragna litla var að eins tíu ára gömul.
Eitt sinn er hún kom inn í svefnher-
bergið, var móðir hennar þar fyrir al-
ein og grjet.
„Af hverju ertu að gráta, mamma?“
„Góða barn, það get jeg ekki sagt
þjer. Þú mundir ekki skilja það“.
„Mundi jeg ekki skilja það, ef þú
segðir mjer frá því?“
„Nei, þú ert svo lítil ennþá“.
Móðirin þurkaði sjer um augun. En
tárin hj-eldu áfram að streyma og hún
hafði ekki við að þurka þau.
„Þú segir stundum, að jeg sje stór
stúlka, mamma“, sagði Ragna klökk.
Henni varð svo mikið um að geta ekki
huggað móður sína.
„Á kvöldin hefirðu sjeð himininn al-
settan stjörnum, Ragna mín. Jeg hefi
sagt þjer, að hver stjarna er mjög stór,
ef til vill stærri en jörðin, sem við menn-
irnir búum á“.
„Já, það hefir þú sagt mjer“.
„En þú skilur það ekki“.
„Nei“.
„Ef jeg segði þjer af hverju jeg er að
gráta, mundirðu að vísu vita það. En þú
mundir þrátt fyrir það, ekki öðlast
skilning á þ\i. Sjerhver stjarna er víð-
áttumikil veröld, sem þú hefir ekki
þroska til að skilja og greina. Og tárin,
sem jeg hefi grátið í dag, eru skilningi
þínum of vaxin eins og stjörnurnar.
Þegar þú ert orðin stór, muntu fyrst
skilja tárin, sem renna niður vangann á
mömmu núna, ef þú þá hefir sömu sorg-
ir að bera“.
Ragna litla þaut upp í fangið á
mömmu sinni, klappaði henni og kysti
og sagði: