Unga Ísland - 01.04.1927, Blaðsíða 12

36
UNGA ÍSLAND
Slít þaíS ckki, bláa blómiö friða,
brosið vorsins dýrðar móti þjer.
Lát það standa, lát það anga, prýða,
lifa og gleðja, sem svo fagurt er.
Þvi kannske leynist sál i bikar bláum,
eitt barn i'rá himni, vorsins álfur kær,
já, litill ástarengill, ei þótt við hann
sjáum,
ó, unn þvi lifsins, fegra hvergi grær.
Hið bláa fagra blómið, slít það ei.
G. M. þýddi.
Ef þið hafið ekki heyrt söguna um
litlu stúlkuna, sem hitti blómálfakong-
inn og dóttur hans, þá skal jeg nú
segja ykkur þá sögu.
Það var hún Disa litla í Vesturdal.
Á sunnudagsmorgni í blíðasta sumar-
veðri hljóp hún upp eftir túninu, sem
var orðið fagurgult af fíflum og sól-
eyjum, og upp i hlíðina, þar sem síð-
ustu náttdaggardroparnir tindruðu í
Jaufskrúðinu og mergð af smáblóm-
uni talaði á sínu máli við sólargeislana.
En Dísa kom til að tína blóm — og
hún sleit þau upp eitt af öðru —
fjalldalafífla, blásóleyjar, holtasóleyjar,
liljur, fjólur, Ijósbera og m. fl. — Svo
settist hún niður undir hávaxinni
birkihríslu og bjó til fallegan vönd úr
blómunum. — Nei, þarna var svo stór
og íalleg blásóley, hún mátti til að
fá hana með í vöndinn. — Og hún
stökk á fætur og sleit upp blásóleyna.
— En þá heyrðist henni einhver vera
að gráta, og er hún leit við sat þar
ósköp lítil og yndislega falleg stúlka í
Jjósgrænum kjól með rauða húfu. Það
var hún, sem grjet svo sárt.
„Því ertu að gráta, litla stúlka“,
sagði Dísa, — „þegar það er svona
fallegt hjerna? — Á jeg ekki að gefa
þjer þessa stóru blásóley?“ — En litla
stúlkan hjelt áfram að gráta. Loks gat
hún stunið upp:
„Því ertu að slíta blómin mín?“
„Átt þú þessi blóm?“ sagði Disa,
„jeg hjelt að jeg mætti tína þau“.
„Og svo þegar faðir minn kemur þá
sjer hann, að jeg hefi ekki gætt blóm-
anna minna nógu vel“.
„Hver er faðir þinn?“
„Hann er blómakongurinn. — Hann
er víst að koma núna“, sagði litla
stúlkan og þurkaði sjer um augun.
„Nei, hefir litla stúlkan mín verið að
gráta“ — Dísu þótti röddin sem rnorg-
unblær í þjettu laufi, og er hún leit
upp sá hún konunginn standa hjá þeim,
og það var sólskin og himinblámi í
fallegu augunum hans. — „Hefir þú
slitið blómin, sem voru að fagna sól-
arljósinu“, sagði hann við Dísu. „blóm-
in, sem litla dóttir mín átti að hjálpa
til að vaxa?“