Unga Ísland - 01.11.1935, Blaðsíða 5

UNGA ISLANÖ
Í69
Meyjarnar hvísluðust mikið á um
þetta sín á milli, og gátu ómögulega
skilið að konungssyninum skyldi finn-
ast svo mikið til um slíkt barnagling-
ur. —
Þegar konungssonurinn háttaði um
kvöldið hafði hann lagt litla hringinn
á náttborðið.
En rétt í því hann var að festa
blund, heyrði hann undur lágt hljóð
í herberginu, og er hann leit upp varð
hann þess var, að hringurinn hring-
snérist á borðinu. Hann kveikti nú
ljós, en þá lá hringurinn alveg kyr.
En þegar hann slökkti aftur byrj-
aði hringurinn enn á ný að dansa eft-
ir borðinu, og meira að segja hoppaði
hann nú yfir á brjóst konungssonar.
En hann var samt ekkert hræddur, og
allt í einu var eins og ljós rynni upp í
huga hans og hann fekk fulla lausn
þessarar gátu.
,,Nú skil eg þetta“, hrópaði hann.
Eg verð að finna eigandann, og hann
ákvað með sjálfum sér að hefja leit-
ina að eiganda hringsins, þegar eld-
snemma næsta morgun.
Nú lá hringurinn kyr á brjósti kon-
ungssonarins og hann þræddi þennan
litla einkennilega dýrgrip á gullfesti,
og brá henni síðan um háls sér, og
sofnaði vært.
Konungssonur var snemma á fót-
um næsta morgun. Hann gaf skipun
um að söðla hest sinn. Hann sagði
eugum um þennan dularfulla atburð
um nóttina, og ekki lét hann heldur
neitt uppskátt um ætlan sína, hvert
förinni væri heitið, eða hvenær hann
mundi koma heim.
Konungssonur hélt nú áfram för
sinni, allan liðlangan daginn. Undir
kvöldið kom hann að stóru og reisu-
legu höfðingjasetri. Þar réð fyrir ung
og tíguleg ekkja. Hún lét taka á móti
koungssyni með virðingu og af rausn
mikilli.
Um kvöldið leiddi hin tígulega
kona gest sinn til borðs. Borðið var
dúkað og á það lagður silfur- og guli-
borðbúnaður, og hátíðaklæddir þjón-
ar báru fram allskyns kræsingar. Frú-
in var mjög málug, og spurði kon-
ungsson um alla heima og geima.
Hvers vegna að hann, svo tiginborinn,
væri einn á ferð, hvert för hans væri
eiginlega heitið og um fleira og fleira.
Konungsson svaraði eins og honum
fannst best við eiga, en lét þó ekkert
uppskátt um för sína. Allt í einu datt
honum í hug, hvort það gæti verið,
að þessi kona hefði tapað hringnum
og varð um leið litið á hönd húsfreyj-
unnar, alsetta fögrum demantshring-
um. Hönd húsfreyju var langt frá því
að vera fögur, frekar stór og þrútin,
— það gat varla verið hún, sem hafði
tapað litla hringnum, sem hann bar
við brjóst sér, en eins og til að full-
vissa sig um að svo væri ekki, sagði
hann, er hann stóð upp frá borðum,
og tók í hönd frúarinnar til að þakka
fyrir matinn: ,,Það er fáséð hönd er
ber svo marga fagra hringa. Eruð þér
ekki hrædd um að tapa einhverjum
þessara dýrgripa, þegar þér takið yð-
ur sjóböð eða tínið blóm?“
,,Eg tek þá æfinlega af mér áður en
eg tek mér sjóböð“, svaraði frúin
hlæjandi, ,,og blóm tíni eg aldrei
sjálf, það læt eg þjónustumeyjar mín-
ar gera“, bætti hún við með nokkrum
þótta. Konungssonur þagði eitt andar-
tak, tók litla hringinn milli fingra sér
og sýndi húsfreyju hann og spurði: