Unga Ísland - 01.11.1935, Blaðsíða 7

UNGA ISLAND
171
upp með fljótinu. Hringurinn titraði
sífellt við brjóst hans. Hann heyrði
glöggt sinn eiginn hjartaslátt, en einn-
ig virtist honum, sem hann heyra sí
og æ annan veikari hjartslátt. Það
var, sem í brjósti konungssonar bærð-
ust tvö samstillt hjörtu, og sífellt þótti
honum vænna um þennan dýrmæta
dularfulla hring, og æ þráði hann
meir og meir að ná takmarki sínu.
Þá var það einn morgun, að kon-
ungssonur kom enn á ný að fljótinu.
Hinum megin fljótsins gnæfði snar-
bratt fjall. Morgunsólin gyllti fjall-
toppinn. Þangað verð eg að komast,
og án þess að yfirvega þessa ákvörð-
un nánar, knúði hann hestinn spor-
um út í fljótið. Hesturinn var traust-
ur, og yfir um komust þeir, þrátt fyrir
stórgrýttan botninn og beljandi strítt
straumfallið.
Þegar konungsson var kominn yfir
um fljótið dró hann andann léttara
en hann hafði áður gert á þessu ferða-
lagi. Þarna var hann staddur á fljóts-
bakkanum, á grasigrónum völlum. Yf-
ir höfði hans gnæfði hrikalegt fjallið.
Upp fjallið varð hann að klifa.
Hann spretti af klárnum, klappaði
honum á makkann. Hesturinn hristi
sig' og velti sér mörgum sinnum og
íór síðan að rífa í sig hvanngrænt
Srasið. — Þarna voru ágætir hagar.
En konungssonurinn hóf göngu sína
uÞp snarbratt einstigið.
Hann var staddur í miðri hlíðinni,
°g nam staðar eitt augnablik ,,Hvað
er jeg eiginlega að fara“, sagði hann
Hálf upphátt. Hjarta hans sló nú örar
en áður. Nú fann hann fyrst til þreytu.
Efinn gagntók hann, en í því heyrði
hann enn á ný, skýrar en fyr, þetta
viðkvæma hógværa, hjartaslag frá
hringnum, og svo lagði hann á bratt-
ann, öruggur og vonglaður.
Allt í einu heyrði hann undur lág-
an nið. Hann heyrði að þetta var
lækjarniður. Hann varð nú þess var
að hann var dauðþyrstur og gekk á
hljóðið.
Loks kom hann fram í einkar fag-
urt rjóður í skóginum. Tær fjallalind
steyptist þar fram af hamrabeltinu
og myndaði lítinn foss. Hann hljóp
seinustu skrefin að fossinum, en nú
var hann heldur ekki lengur einn,
þarna í auðninni og fjallakyrðinni.
Við fossinn stóð ung stúlka, sem var
að fylla vatnsfötur.
Hún var berfætt, í gráu stuttu pilsi,
en hvítri léreftsblússu. Tvær ljósar
fléttur liðuðust niður bakið. Hún varð
auðsjáanlega ekki vör við komu kon-
ungssonarins, en starði dreymandi inn
í fossinn. Hún sneri sér við til að ná
í hina fötuna, en í því mætti hún
augum konungssonarins. Hann brosti
til hennar, en hún leit angurblítt til
hans.
„Fyrirgefðu mér“, sagði hann, ,,get-
urðu gefið mér að drekka, eg er svo
þyrstur“.
,,Úr hverju geturðu drukkið“, svar-
aði hún, rödd hennar var þýð og
hrein. ,,Nú veit eg það“, sagði hún
hlæjandi, ,,komdu hingað“, og hún
fyllti litlu fallegu hendurnar sínar af
vatni og bar þær að vörum konungs-
sonarins. „Flýttu þér að drekka“,
hrópaði hún glaðlega, og hann tók
um hendur hennar og drakk.
,,Meira“, sagði hann, og hún fyllti
hendur sínar á ný af tæru svalandi
bergvatninu.
En þegar konungssonurinn beygði
sig til að drekka á ný, tók hann eftir