Unga Ísland - 01.11.1935, Blaðsíða 17

ÚNGA ÍSLAND
181
þroskuð aldin, sem falla sjálfkrafa
af trjánum, og broddgölturinn
hámaði þau í sig með bestu lyst.
Hann fann líka ánamaðka undir
rifsrunnunum. Þeir engdust sund-
ur og saman, en broddgölturinn
bví aö gömlu hundarnir vita, hve
nræöiiega sárt það er að láta
broddgölt stinga sig. En þetta var
nú bara hvolpur. Hann var mesti
óviti. Hann fór að gelta af öllum
kröftum, þegar hann sá broddgölt-
setti það ekki fyrir sig og gleypti
þá með mestu ánægju.
Broddgölturinn hittir hvolp.
Þegar broddgölturinn var orð-
inn saddur, fór hann snuðrandi út
að vírnets-girðingunni, sem skildi
sundur garðinn og túnið. Netið lá
alveg niður að jörð, svo að margur
myndi halda, að digurt og klunna-
ieg't dýr eins og broddgölturinn
kæmist ekki undir það. En hann
gróf fyrst lítið eitt með sterku
framlöppunum og tróð sér síðan
undir netið.
Rétt í sama bili hljóp lítill svart-
flekkóttur hundur fram hjá. Hann
var næstum því rófulaus. Hefði
þetta verið fullorðinn hundur,
væri þetta ekki í frásögur færandi,
inn. „Vóff, vóff, vóff! Ég skal éta
þig, Ijóti broddgöltur“, sagði hvolp-
urinn.
Broddgölturinn hnipraði sig í
kut, svo að beittu broddarnir stóðu
í allar áttir, og sagði hreykinn:
„En það mont! Reyndu ef þú þor-
ir!“ Hvolpurinn urraði: „Rrrr, þú
heidur, að ég þori ekki að bíta þig.
En nú skaltu fá að kenna á fallegu,
beittu tönnunum mínum“, og svo
ætlaði hann að bíta broddgöltinn
í höfuðið. „Æ, æ, æ!“ skrækti vesa-
iings hvolpurinn. Hann logsveið í
tunguna og trýnið, en broddgölt-
inn sakaði ekki. Hvolpurinn vildi
ekki gefast upp. „Þú skalt fá þetta
borgað“, sagði hann og beit aftur.
Broddgölturinn sperti broddana