Unga Ísland - 01.11.1935, Blaðsíða 6

170
tJNGA ISLAND
„Hvað sýnist yður um þennan hring
frú mín góð“.
„Þennan litla hring“, svaraði hún
og bar sig til að koma honum upp á
litla fingur sinn. „Eg gæti hugsað mér
að það væri barn, sem ætti hann, fá-
tækt barn“, bætti hún við. „Hvar
hefir konungssonurinn fengið þennan
hring?“
„Það skiftir ekki máli“, svaraði kon-
ungsson og tók við dýrgrip sínum, og
talið leiddist nú inn á aðrar brautir.
Næsta morgun, áður en sól var risin
var konungsson horfinn á brautu. —
„Barn“, sagði hann við sjálfan sig,
„fátækt barn endurtók hann, en hvar
auðnast mér að finna það?“
Konungssonur reið nú gegnum
skógivaxna dali, um auðnir og mýr-
arflóa, og þegar sól var í hádegisstað
kom hann enn að stórum og reisu-
legum bóndabæ Þar var glaumur og
gleði, því þar var verið að halda
brúðkaupsveislu. Unga fólkið dansaði
og söng og hló úti í trjágarðinum.
Allt varð kyrrt eitt augnablik, þeg-
ar þennan unga óþekkta riddara bar
að garði.
„Hefir nokkur ykkar tapað hring?“
sagði konungssonur. Allar ungu stúlk-
urnar þustu að honum. „Eg hefi einu
sinni tapað hring“, „og eg“, „og eg“,
sögðu þær ein eftir aðra.
Konungssonurinn sýndi þeim nú
hringinn, en stúlkurnar urðu auðsjá-
anlega fyrir vonbrigðum, þær höfðu
víst búist við að sjá eitthvert dýrindis
djásn.
„Nei“, sögðu þær allar, svo að segja
einum rómi. „Svona hring hefi eg
aldrei átt“. Hljóðfæraslátturinn hófst
að nýju, og ungu meyjarnar þyrptust
í dansinn, en konungssonurinn hélt
leiðar sinnar dapur í bragði.
Nú lá leið hans meðfram stóru
fljóti. Degi var farið að halla. Hann
lét hestinn lötra fót fyrir fót.
Alt í einu mætti hann dökkklæddri
konu. Hún gekk álút eftir veginum
og sýndist vera að leita að einhverju.
„Að hverju leitið þér kona góð?“
spurði konungsson.
Konan leit upp og horfði raunalega
til riddarans.
„Ó, minnist þér ekki á það“, sagði
hún með viðkvæmri röddu. „Eg hefi
misst allt, sem eg átti, eiginmann
minn, heimili mitt og alla fjármuni.
Nú átti eg aðeins eftir einn hring,
sem eg ætlaði að selja, svo eg hefði
eitthvað til að lifa af, en honum hefi
eg líka tapað, ó, eg veit ekki hvernig
eg hefi getað tapað honum“.
Nú fór hjarta konungssonar að slá
örar, skyldi það vera hún, sem hafði
tapað hringnum, sem hann bar við
brjóst sér, hugsaði hann. Konungsson-
ur sýndi henni nú hringinn og spurði:
„Það hefir líklega ekki verið þessi
hringur, sem þér hafið tapað?“ „Nei“,
sagði dökkklædda konan og andvarp-
aði. „Hinn hringur var prýddur dýr-
mætustu demöntum, en þetta sýnist
vera verðlaus hringur“.
Konungssonur tók nú upp peninga-
pyngju sína og lét rigna niður til
hennar gullpeningum. „Hér hafið þér
gnægð fjár fyrst um sinn. Fjármunir
geta greitt götu yðar, en mér getur
enginn leiðbeint", og áður en konan
gat þakkað, var konungsson horfinn
leiðar sinnar.
Konungssonur reið nú dag og nótt