Unga Ísland - 01.11.1935, Blaðsíða 8

172
UNGA ÍSLAND
því að unga stúlkan roðnaði og bláu
augun hennar störðu undrandi á
hann. Hún greip um hringinn, sem
hafði fallið út úr barmi konungsson-
arins, er hann beygði sig. „Hringur-
inn minn“, sagði hún með titrandi
röddu. ,,Hvar hefirðu fundið hringinn
minn?“ spurði hún með augun full af
tárum.
Hún settist niður í grasið og hand-
lék hringinn.
,,Hvers vegna þykir þér svo vænt
um hringinn þinn?“ spurði konungs-
sonurinn um leið og hann settist við
hlið hennar.
„Móðir mín gaf mér þennan hring
daginn sem hún dó. Þá var eg lítil
stúlka. Hann mun hiálpa þér, sagði
hún, þegar mest á reynir. Og þegar
öll sund virðast vera lokuð, skaltu
henda honum í hafið, og hringurinn
mun berast í hönd þess manns er
frelsar þig“.
Konungssonurinn tók fagnandi um
hönd ungu stúlkunnar.
,,Frá því eg fann hringinn“, sagði
hann, „hefir hann ekki gefið mér
stundar frið. Með dularfullum krafti
hefir hann kveikt óslökkvandi þrá í
brjósti mér til að leita þín“.
,,En segðu mér hver þú ert, hvers
vegna þú ert hér úti í auðninni og í
hverskonar hættu varstu stödd þegar
þú kastaðir hringnum?“
„Já“, sagði unga stúlkan lágum
rómi og leit flóttalega í kringum sig.
„Eg bý hérna hjá trölli, sem lætur
mig þræla fyrir sig“.
„Eg er fædd konungsdóttir. Móðir
mín dó þegar eg var lítil, og þegar
eg var 15 ára, kom grimmur erlendur
konungur, og lagði úndir sig ríkið.
Hann myrti föður minn og færði mig
í fangelsi.
Dag nokkurn átti eg að giftast
syni þessa grimma konungs.
Eg vildi heldur deyja en að giftast
honum.
Eg lét þá ekki í ljósi annað en eg
vildi eiga hann, en hugði að flýja við
fyrsta tækifæri, sem byðist. Og dag-
inn sem brúðkaupið átti að fara fram,
þegar allir voru önnum kafnir við að
undirbúa veisluna tókst mér að flýja.
Eg hljóp og eg hljóp lengra og lengra
inn í skóginn, þar til eg hné örmagna
niður af þreytu og sofnaði.
Næsta morgun vaknaði eg við að
eitthvað straukst við ennið á mér. Eg
hrökk upp og sá ógurlegt andlit lúta
niður að mér. Þtað var bergtröllið, sem
var úti á morgungöngu í skóginum og
vakti mig með því að kitla mig með
löngu hálmstrái.
Eg var svo hrædd, að eg þorði
naumast að draga andann. En tröllið
hlóg kuldalega og sagði: „Það var
gott, að eg fann þig, litla krílið þitt.
Nú skaltu sannarlegta fá nóg að gera.
Þú skalt sækja mér vatn og við, elda
handa mér og vera mér til skemmt-
unar“.
Tröllið tók mig svo í fang sér og
bar mig heim til sín.
Nú hefi eg unnið hjá því í 3 löng
ár. Sífellt hefi eg verið að reyna að
komast héðan burtu. Eitt sinn í ör-
væntingu minni hljóp eg niður að
fljótinu og ætlaði að reyna að flýja-
En eg gat ekki komist yfir um. Þá var
það sem eg tók hringinn minn og
kastaði honum út í fljótið. Eg hróp-
aði og bað innilega um, að hringur-
inn bærist í hönd hugprúðs og hrausts