Unga Ísland - 01.03.1938, Blaðsíða 8

32
En köll hans heyrði enginn, nema
kannske spói, sem sat þar á þúfu
skammt frá.
Skúla Bjartmars var ekki saknað
fyrr en rétt áður en foreldrar hans
komu heim. Sigga hafði að vísu aldrei
fótbrotnað hættulega, hún hafði ekki
einu sinni hruflast á fætinum, hvað
þá meir. Hún fór bara inn og fór að
lesa í bók. Strákurinn hefir gott af því
að jafna sig. Honum er mátulegt að
vera svolítið hræddur, það er ekki svo
lítil í honum frekjan. Eitthvað á þessa
leið hugsaði Sigga. Hún var verulega
reið.
Gunnsa frænka kallaði á hana að
drekka miðaftans kaffið. — Hvar er
strákurinn? spurði hún.
— Hann er einhversstaðar úti, ösku-
vondur, svaraði Sigga.
— Nei, það dugar ekki, rýjan mín.
Farðu og náðu í hann.
— Ég held hann hafi gott af því;
alltaf þarf ég að vera að sleikja úr
honum.
En Gunnsa var svo sem alltaf á hans
bandi.
— Þú veist líklega, Sigga, hvað hún
mamma þín segir, ef strákurinn er
ekki við, eða er búinn að útsvína sig,
þegar hún kemur. Hún lætur mig að
minnsta kosti hafa tevatnið sykur-
laust, ef ég þekki hana móður þína
rétt, kindin mín, sagði Gunnsa.
— Ég held það sé ekki hætta á, að
strákurinn fari sér að voða, svaraði
Sigga. Hún hætti þó við kaffið sitt og
fór út í dyrnar, og kallaði:
— Skúli! Skúli! Gegndu strákur!
En hún fékk ekkert svar. Þá hljóp
hún kringum allan bæinn og kallaði
UNGA Í.SLAND
og kallaði — árangurslaust. Hún fór
út í fjós og heygarð, en allt kom fyrir
ekki. Hún varð dálítið smeyk og fór
nú inn til Gunnsu og sagði henni
hvernig komið var:
— Ja, sér er nú hvað, barnið bara
týnt og hjónin hljóta að koma á
hverju augnabliki, sagði Gunnsa. Þær
fóru síðan báðar út að leita, en í því
riðu hjónin í hlaðið.
Guðrún húsfreyja sagði ekki neitt,
er hún heyrði fréttirnar. Hún vatt sér
af baki og snaraðist austur túnið, aust-
ur að fjárhúsunum. Hún gaf sér ekki
tíma til að fara úr reiðfötunum. Ólaf-
ur spretti af hestunum og lét reiðtýgin
inn í skemmu.
— Strákurinn hlýtur að vera hér
rétt hjá, sagði hann, ef hann hefði
ætlað að stelast út að Holti, þá hefð-
um við átt að mæta honum. Nema að
hann sé svo löngu farinn, að hann hafi
verið kominn þangað, þegar við fór-
um þar hjá. Hvað er langt síðan hann
hvarf?
— Rúmur klukkutími, svaraði
Sigga.
Nú hófst leitin fyrir alvöru, það var
leitað um allt túnið og umhverfis tún-
ið í öllum útihúsum og alstaðar þar,
sem fólkinu gat dottið í hug, en allt
var árangurslaust. Þokan datt yfir.
Það kom kvöld og þrátt fyrir birtu
júnínæturinnar var nú dalurinn
skuggalegur og umhverfið allt svo öm-
urlegt.
Ólafur tók hest og reið út að Holti.
Nei, Skúli Bjartmar hafði ekki komið
þar. Síðan kom Ólafur aftur og með
honum allir piltarnir frá Holti. Nei,
Skúli Bjartmar var ekki kominn
heim.