Unga Ísland - 01.06.1938, Qupperneq 18

90
UNGA ÍSLAND
LESKAFLAR FYRIR LITLU BORNIN
Æfintýrl Helgu fögru
Eftir Bjarna Btarnason.
Framh.
„Þá á ég miðann“, sagði Dóri.
Dísa tók miða af eldspýtna-
bréfi úr vasa sínum og rétti Dóra.
„Hér er farseðillinn“, sagði hún.
„Já, auðvitað“, sagði Dísa, „og nú
skulum við leggja af stað“.
Helga, fagra steig síðan upp í
bílinn og ók út að tjörn. En nú var
tjörnin stórt haf og skipið hans
Dóra beið ferðbúið á höfninni.
„Það er nokkuð hvasst og vont
í sjóinn“, sagði Dóri. „Helga verð-
ur líklega sjóveik“.
„Það gerir ekkert til“, sagði
Dísa, „fyrst hún tollir ekki heima,
en ég er ósköp hrædd um að hún
fari í sjóinn“.
„Vertu óhrædd“, sagði Dóri,
„skipið er traust og skipstjórinn
ágætur“. Dóri tók snæri úr vasa
sínum og batt brúðuna við siglu-
tréð. „Nú er henni óhætt, hvað
sem á gengur“.
Dísa kvaddi brúðuna sína og
skipið lagði frá landi. Dóri og Dísa
veifuðu til hennar og óskuðu
henni góðrar ferðar. „Henni verð-
ur kalt, aumingjanum, að sitja
svona uppi á þilfari alla leið“,
sagði Dísa. „Hún gerir það ekki
nema meðan hún sér þig“, sagði
Dóri. Það eru stórir salir niðri í
skipinu. Þar getur hún setið í
mjúkum stól og hlustað á útvarp“.
f sama bili kom vindhviða, sem
hvolfdi skipinu. Kjölurinn sneri
upp.
„Ó, ó!“ æpti Dísa. „Nú drukknar
brúðan mín og fíni kjóllinn henn-
ar verður rennvotur“. Dísa var
alveg ráðalaus. Hún fór að gráta,.
En Dóri sagði: „Vertu nú ekki
að skæla. Hlauptu heldur heim og
fáðu hrífu hjá henni mömmu
þinni. Hún er að raka yfir garðinn
fyrir framan bæinn. Svo getum
við krækt í bátinn og brúðuna. —
Vertu nú fljót“!
Dísa. lét ekki segja sér það
tvisvar. Hún hljóp heim eins og
fætur toguðu. Dóri kastaði stein-
um út í tjörnina, á meðan Dísa
var burtu. En bátinn rak alltaf
lengra, og lengra út á tjörn, og
þegar Dísa kom með hrífuna, var
engin leið að krækja í hann.
Dísa horfði tárvotum augum út
á hafið. „Hún er drukknuð. Ég sé
hana aldrei framar“. Hún var