Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 4

126
UNGA ÍSLAND
svo fjarri, og að ekkert getur gert
okkur mein. — Mér finnst ég sjá
inn í annan heim, sem er fullur af
svörtum, ljótum verum, svartálfum. —
Þeir vita áreiðanlega ekki, að við séum
tii, eða nokkur geti séð þá. (Grípur nú,
með meiri hræðslusvip, höndum fyrir
augun og hljóðar). Ó, hvílík skelfing!
Álfheiður: Hvað sérðu nú, Álfdís?
Segðu okkur það. Við verðum ekkert
hí’ædd. Þú segir, að þeir viti ekkert um
okkur, svartálfarnir í myrkrinu.
Álfdís: Margt af því, sem ég sé er
svo ljótt, að enginn getur sagt frá
því. Nú sé ég stóran svartálf ráðast á
annan minni og særa hann mörgum
og djúpum sárum. Guð minn góður!
Hann kvelst! (Álfdís réttir fram hend-
urnar. Hrópar): Ég vil hjálpa honum;
hjálpa, hjálpa. (Verður rólegri, undr-
unarsvipur færist yfir andlit hennar).
Álfheiður: Hvað sérðu nú, Álfdís?
Álfdís: Ég sé álfabarn koma og falla
á kné fyrir stóra, vonda svartálfinum.
Nú er eins og honum fallist hendur.
Þeir eru þá líka dálítið miskunnsamir.
Ilann sleppir særða svartálfinum. —
(Brosir). Nú stendur særði álfurinn
upp. Ég sé í augu hans. Þau eru dimm,
djúp og fögur, eins og nóttin. Fegurð-
in er þá líka til hjá þeim. En hann
getur ekki gengið. (I geðshræringu).
Ilann hnígur niður. Hann deyr, hann
deyr! En ég sé, að hann er fallegur
og góður. Ég vil hjálpa honum. (Ætl-
ar að stökkva brott). Ég fer til hans.
Snær: (Tekur um hendur henni, sef-
andi.) Álfdís, vertu róleg. Þér sýn-
ist þetta bara. Við sjáum ekki neitt.
Álfdís: Þið sjáið þetta aldrei. En ég
get ekki verið róleg, meðan ég veit
um særða, fallega svartálfinn, sem verð-
ur að kveljast í myrkrinu. Þetta eru
ekki missýningar, en hvað getur það
verið ?
Leynir: Nú kemur konungur ljós-
álfaheims. Hann getur sagt þér um
þetta. Hann veit allt.
(Konungurinn kemur inn. Álfarnir
hneigja sig mjúklega og fara. Konung-
urinn staðnæmist á miðju sviðinu. —
horfir þögull á eftir álfunum. Hann er
klæddur skrúða með gyllta kórónu á
höfði). . .
Álfdís: (Snýr við og fellur á kné
fyrir konungi.) Vitri konungur ljósálfa,
leyfist mér að spyrja yður um hluti,
sem ræna mig ró og friði hér í landi
vorsins og sælunnar?
Álfakóngur: Litla ljóssins dóttir,
segðu mér hvað liggur þér á hjarta.
Ég sé að augu þín eru stjörnur, og að
þú ert björt eins og englar vorsins.
Álfdís: Hjartans þakkir, góði kon-
ungur. Stundum, þegar ég er að dansa
og syngja eða leika mér við blómin
með leiksystkinum mínum, þá birtast
mér sýnir. Mér finnst, að ég sjái í ann-
an heim, fullan af myrkri og alls konar
böli og eymd.
Álfakóngur: Það er rétt, að til er
annar heimur, svartálfaheimurinn. Þar
ríkir myrkrið og dauðinn í stað ljóss-
ins og lífsins hjá okkur. Um það er
gömul sögn, að ein álfamey hafi getað
séð þangað. Hún lýsti ýmsu, sem hún
sá. Þess vegna veit ég um þennan
myrkraheim. En svartálfarnir heilluðu
hana til sín, og hún varð svört og
vond eins og þeir. Það er stærsta sorg-
arsaga ljósálfanna.
Álfdís: En göfugi konungur, er eng-
in leið til að frelsa svartálfana frá
myrkrinu og bölinu, sorginni og dauð-
anum? Ég sé ljós kærleika og fegurðar
í augum eins þeirra. Það ljós getuv