Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 15

VNGA ÍSLAND
ar hann gekk um með hann á eftir,
en alla peningana, sem hann safnaði,
tók höfðinginn, en Clrik fekíc várla
nóg að borða, og það sem hann fekk,
var svo vont, að hann varla kom því
niður.
Á flótta til su'óurs.
Meðal Tataranna veitti Ulrik athygli
ungri stúlku. Hún var mjög falleg og
umhyggja hennar fyrir blindum föður
hræði hann. Þau tilheyrðu eigihlega
ekki flokknum, en höfðinginn Iiafði boð-
ið henni mikla penmga til að fylgjast
með þeim. Og til að geta annast gaml-
an og hjálparvana föður sinn, hafði
hún gengist inn á tilboðið. Hún var
línudansari — og fekk eins og hann
að kenna á svipunni.
„Hann er vondur‘“ hvíslaði hún emu
sinni að ölrik. „Þú verður að reyna
að flýja, annars sleppur þú aldrei frá
honum“.
„Er ekki þýðingarlaust að reyna
það?“ hvíslaði hann. „Þú verður, ef
.þú nokkru sinni átt að komast heim
aftur. Ég trúi sögu þinni“.
Hún hét Marietta. Og fallegu augun
hennar voru einu augun, sem litíö höfðti
hlýlega til hans, síðan hann kom til
Tataranna. Uann gleymdi því heldur
ekki.
Eftir þetta töluðu þau saman í
laumi, er tækifæri gafst.
Marietta var einnig búin að fá nóg
af veru sinni þarna, því að höfðinginn
sveik hana um þá peninga, er hann
hafði lofað henni. Þegar hún minntist
á það, fór hún undan í flæmingi og
hafði ýms undanbrögð. Aðeins stöku
sinnum fekk hún smávægilega upphæð,
137
sem ekki var nema brot af því, sem
lienni hafði verið lofað,
Hún trúði Ulrik fyrir því, að hún
hefði í hyggju að flýja með föður sín-
um, því að hún var viss um, að höfð-
inginn myndi aldrei sleppa henni af
fúsum vilja. Það var því ekki um ann-
að að ræða en að grípa tækifærið, er
það byðist og flýja. Hún bauð Ulrik
að fylgjast með þeim á flóttanum og
þar til honum byðist tækifæri til að
komast heim til Noregs.
Þau gerðu nú í sameiningu ýmsar
áætlanir um flóttann, en við nánari at-
hugun hurfu þau frá þeim — áhættan
var allt of mikil. Ef þau næðust á
flóttanum myndi þeim verða misþyrmt
alveg hræðilega. Það var því ekki ann-
að að gera, en að bíða þolinmóð þar
til hendingin kæmi þeim til hjálpar.
Ijoksins — um kolsvarta nótt heppn-
aðist þeim að sleppa burt. Tatararnir
höfðu haft drykkjugildi um kvöldið og
lágu flestir dauðadrukknir og sjálfur
höfðinginn lá við kulnandi bálið og
hraut hátt.
Þá virtist Ulrik tækifærið vera kom-
ið að flýja — og það án tafar, ef þau
nokkru sinni ættu að sleppa.
Hann læddist því þangað, sem Mar-
ietta og faðir hennar lágu. Þau voru
vakandi, því Marietta hafði einmitt
verið að hugsa um hið sama — flótt-
ann.
„Hljótt‘“ hvíslaði hún. „Bara að þcir
sofi allir!“
„Þeir sofa eins og steinar!“ hvíslaði
Ulrik á móti. „Nú er tækifærið!“
Frh.