Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 17

VNGA ÍSLAND
Í39
saman matvælum, búsáhöldum og
öðru, sem nauðsynlegt var að
hafa með sér og lét það niður í
kassa. En á meðan smíðaði Smið-
ur flekann og Skeggi saumaði
segl. Þau unnu öll af svo miklu
kappi, að þau gleymdu að fá sér
matarbita og setjast niður til að
hvíla sig.
Flekinn var tilbúinn um kvöldið,
en þá var eftir að ganga frá far-
angrinum. Helga var orðin svo
þreytt, að hún datt út af og sofn-
aði á þilfarinu. Skeggi breiddi of-
an á hana og sagði, að best væri
nú að hvíla sig og leggja svo af
stað snemma næsta morgun.
Helga vaknaði fyrir dögun.
Henni var kalt og hún var svöng.
Hún stóð upp og leit út á flekann.
Þar logaði á ljóskeri. Skeggi og
Smiður voru þar að ganga frá
því, sem þau ætluðu að hafa með
sér. Hún flýtti sér að búa til
morgunmat, og þegar sólin kom
upp, var allt tilbúið, og þau gátu
lagt af stað.
„Ætli enginn sé nú eftir í
skipinu?“ sagði Skeggi við Helgu,
þegar þau voru öll þrjú komin út
á flekann. „Ég er búin að fara um
allt skipið og kalla og kalla“,
sagði Helga. „Enginn hefir ans-
að. Enginn er eftir í skipinu“.
„Þá leggjum við af stað“, sagði
Skeggi og leysti flekann frá skip-
inu. Síðan ýttu þeir Smiður frá og
undu upp segi. Flekinn fór hægt,
því að vind.ur var hægur. Helga
horfði á skipið, sem þau voru að
yfirgefa. Þá sýndist henni fugl
flögra niður af stjórnpallinum.
Helga sagði í gamni, að einhver
væri eftir á skipinu. Smiður og
Skeggi litu þangað, og í sama bili
stökk einhver lítil skepna upp á
borðstokkinn. Þau héldu fyrst, að
það væri köttur eða. hvolpur, en
þegar þau gættu betur að, sáu þau,
að þetta var íkorni. „Já, nú man
ég það“, sagði Skeggi, „skipstjór-
inn átti taminn íkorna og hefir
skilið hann eftir“. „Við verðum að
bjarga aumingjanum“, sagði
Helga. „Hann mænir á okkur
bænaraugum“. En Skeggi sagði,
að enginn tími væri til þess. Þau
yrðu að nota byrinn og góða veðr-
ið, „því að bráðum getur komið
stormur og ósjór. Ef við náum