Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
129
mig, þeir hræðast mig. Ef ég óttaðist
ekki dauðann öllu öðru meira, hefði ég
fyrir löngu gert enda á tilveru minni.
Álfdís: Vertu rólegur, ég er vinur
þinn. Hér getur þú hvílt þig. (Bendir
á teppin.) Ég skal sækja þér að drekka.
(fer.)
1. Svartálfur: Hvað á hún við?
(Undrandi.) Enginn hefir áður boðið
mér hvíld. Enginn hefir nokkru sinni
rétt mér svaladrykk. Allir hafa haft
nóg að hugsa um sjálfa sig. (sest.)
Álfdís: (Kemur aftur. Ber vatn i
glasi og ffcrir honum.) Gjörðu svo vel,
vinur minn. (Hún strýkur létt eftir
hári hans.)
1. Svartálfur: (Lítur undrandi á
hana.) Ert þú ekki hrædd við mig?
Álfdís: Nei, hversvegna ætti ég að
vera það? Mín stærsta gleði er að geta
hjálpað öðrum og glatt þá. En það
eru svo fáir, sem vilja leyfa mér það.
Flestir segja, að ég sé fölsk og öðru vísi
en allir aðrir. Þó ásaka ég engan. Þeir
tortryggja mig og skamma mig. Ég
á það sjálfsagt skilið. En ég get ekk-
ert sagt, sem ekki er misskilið og
rangfært. Enginn er vinur rninn. En
fyrir löngu, löngu átti ég einn vin
Honum unni ég mest allra. Fegurð
augna hans var, eins og Ijómi dýrustu
og skærustu perlanna, sem mig hefir
dreymt um. En svo skildi hann mig
eina eftir. Ég grét og bað, en hann
fór. Ég þrái hann alltaf — alltaf.-------
Enginn á tryggð í hjarta. Vonbrigði
og svik eru sárasta bölið, sem þeir
verða að líða, sem eiga ást og tilfinn-
ingar.
2. Svartálfur (Kvenvera, búin eins
og Álfdís, kemur grátandi inn. Það er
ímynd sorgarinnar.)
Álfdís: (Blíðlega) Því grætur þú?
(Leggur handlegginn um háls henni.)
Segðu mér af sorg þinni, svo að ég
geti líka borið hana.
2. Svartálfur: (Með ekka) Það er
þýðingarlaust.
Álfdís: Ekkert er þýðingarlaust.
(Strýkur hárið frá enni hennar.) Allt,
sem við hugsum, segjum og gjörum,
eykur ljósið eða myrkrið í heimi okkar.
2. Svartálfur: Það er ekkert að segja.
Ég hefi elskað og misst. Dauðinn tók
frá mér hið eina, sem ég átti, barnið
mitt. Kærleikurinn er verst gjöfin, sem
veitt hefir verið sálum okkar, veslings
svartálfanna.
Álfdís: Já, 'okkur finnst þetta oft,
en einu sólskinsdagarnir í myrkraheimi
okkar eru þó þeir, sem ást og vinátta
bregða bjarrna sínum yfir. Það eru
þessar gjafir, sem gera lífið þess vert
að lifa því, og dauðann þess virði, að
deyja. Það eru þær, sem gefa tilveru
okkar gildi. Því ber oss að muna, að
því meiri og dýpri, sem sorg okkar
er, þeim mun ríkari höfum við verið
af lífi og sælu, meðan við fengum að
njóta ástar og vináttu.
2. Svartálfur. En hversvegna á þá
að slíta bönd ástar og vináttu, en skilja
eítir auðn og sorg, söknuð og dauða?
Álfdís: Það er spurningin mikla, en
svarið er enn þá meira. Við elskum ekki
nógu mikið. Fylling lífsins og útrýming
alls böls er í því fólgin, að við lifum
hvert fyrir annað, en ekki hvert fyrir
sig. Það er skekkjan, sem allt bölið
byggist á.
3. Svartálfur. (Kemur. Hann er fal-
lega vaxinn pilltur, snar í hreyfingum.
Dökkur yfirlitum og vel klæddur í al-
veg svört föt): Nei, þú hér, Álfdís!
(Undrandi og lágt.) Ég bjóst aldrei
við að sjá þig framar, eftir allt, sem