Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 6

ÍÉÉ
UNGA ÍSLAND
krans úr blómum á höfuð Álfdísar. —
Þau syngja):
Lag: Þú komst í hlaöið.
Þú litla bláeyga ljóssins dóttir,
sem lékst við blóm með söng og dans.
Þú gæsku eldinn til guða sóttir.
Þú gefur sólskin til myrkralands.
Þú kveður allt, sem vér kærast eigum
og krýpur ein við fói'narskör.
Þú bei'gir vonglöð á beiskum veigum,
og býrð þig öragg í sigui'för.
Nú hvei'fa sólskin og sumardraumar,
en sortinn hylur feril þinn.
Nú hrella sál þína heljarstraumar
og höfug tár brenua þér á kinn.
Þú kemur, ef til vill aldrei framar
til okkar bjarta sælulands.
En haustsins stormui' þinn Jífsþrótt lamar
uns leggstu bliknuð að fótum hans.
(Álfarnir fara. Álfdís starir með
spenntar greipar (út í myrkrið) fram
fyrir sig. Hræðslusvipur kemur á and-
lit hennar).
Álfdís: Ó, guð minn góður, ég fer,
en ég skal koma aftur. (Gengur nokk-
ur skref áfram. Hnígur niður.) Hjálp,
hjálp.
(Ljósin slokkna. Aðeins dauf skíma.
Þrjár dökkklæddar verur koma inn.
Þær ganga að Álfdísi og reisa hana á
fætur. Hún hrópar): Hvar er ég? Ilvar
er ég?
Tjaldið fellur.
ANNAR ÞÁTTUR.
(Sama leiksvið og áður, en dimmt. 1 einu
horninu eru púðar og teppi. Alfdís, sem nú er
í svörtum hjúp, með svarta skýlu, gengur til og
frá um sviðið, Hún er mjög hrygg).
Álfdís: Nú er allt glatað. Engir
drauma minna hafa ræst. Þegar mér
sýndust þeir vera að breytast í veru-
leika, týndust þeir út í myrkrið. Ég er
búin að líða miklar og óttalegar þján-
ingar, en þær virðast ekki vera til
annars, en leiða af sér aðrar enn verri.
Ég veit að bráðum á ég að deyja. Ó,
ég er svo einmana og hjálparlaus.
Stundum hélt ég, að ég hefði eignast
vini, en þeir brugðust allir, þegar verst
stóð á, og ég þurfti þeirra mest með.
í augum flestra svartálfa drottnar
eigingirni og hatur, þótt stundum sé
blíða og fegurð í svip þeirra og sál. En
sú fegurð er í álögum, sem enginn
megnar að leysa. Samt elska ég þá.
Það er sárara öllu að finna, hve þeir
vanstreysta mér til alls, og hversu þeir
bregðast alltaf, þegar verst gegnir.
1. Svartálfur (fátæktin) (kemur
inn. Hann er vafinn eða klæddur svört-
um ijæflum, líkast fátækum bónda,
með grímu fyrir andliti, sem sýnir
skort og grimmd. Álfdís gengur í átt-
ina til hans og réttir honum höndina.)
Álfdís: Komdu sæll. Velkominn hing-
að í skógarhreysið mitt. En hvers-
vegna skín hatrið úr svip þínum? Hver
hefir unnið þér mein?
1. Svartálfur: Farðu burt frá mér.
Ég vil vera einn. Þú ert auðvitað vond,
eins og aðrir, þrátt fyrir hræsnisblíðu
þína. Blíðan er yfirskyn verstu grimmd-
arinnar. Nú hefi ég verið hungraður,
þreyttur og þyrstur í mörg ár, löng
ár. Eiginlega hefi ég aldrei átt neitt.
Ég hefi verið rændur því, sem ég hefi
unnið fyrir. Enginn gefur sér tíma til
að hugsa um mig. Ég verð að stela og
fela mig, það er endirinn á öllu mínu
striti. í mér er allt dautt nema hefnd-
arþorsti og hatur. Þeir, sem ekki hata