Unga Ísland - 01.10.1939, Blaðsíða 13

UNGA ISLAND
aftur um klefann og renna augum til
hurðarinnar, sem er milli klefanna. —
Áður en umsjónarmaðurinn færir
þeim matinn, opnar hann rennihurð
ina milli klefanna og hleypir þeim í
innri klefann. Koma flest þeirra þang
að inn með mestu ólátum. Lítur þó oft
svo út, sem þau muni brjóta hinar
sterku járngrindur, sem eru á milli
þeirra og mannfjöldans, sem oft skipt-
ir hundruðum í hinum víða gangi og
bíður þar eftir að sjá dýrin éta. Kem-
ur nú umsjónarmaðurinn með hjólbör-
ur fullar af stórgripakjöti, og er þar
ekki skammtað í smábitum. Þegar dýr-
in sjá matinn, láta þau miklu ver en
áður. Stökkva þau upp í loftið og reyna
að teygja trýni og lappir út á milli
rimanna. Urra þau og gretta sig með
tunguna lafandi út úr sér, en eldur
brennur úr augum þeirra.
Tekur nú umsjónarmaðurinn kjöt-
stykki úr hjólbörum með kvísl með
löngu skafti á og treður þeim inn
á milli járnrimanna. Er þá tekið rösk-
lega á móti og etið af mikilli græðgi.
Eru þar fyrirhafnarlítið sundur klippt-
ar sínar og vöðvar gildir og brudd
mikil og sterk stórgripabein.
En það sem verður mörgum gestin-
um minnisstæðast, er þó ekkert af
þessu, heldur hið hræðilega öskur ljóns-
his, sem er svo dinimt og draugalegt,
að það smígur gegnum merg og bein,
fyllir gestina hryllingi, tekur undir í
öllu húsinu og heyrist langt út í hinar
víðáttumiklu götur Kaupmannahafnar.
— Líklega er þetta öskur ljónsins á-
nægjuhljóð, eins og mal kattarins, sem
ijónið rekur upp, er það hefir étið fylli
sína. Þó virðist þetta öskur ljónsins
ekki vera með neinum gleðiblæ. Þegar
__________:______________________ 117
dýrin hafa étið, er þeim aftur hleypt
út í ytri klefann. — Mörg rándýr eru
í þessu stóra húsi, en larg stærst og
tignarlegast eru ljónið og tígrísdýrið.
Þó að fullvaxið ljón sé rnjög hættu-
legt, eru ungar þess meinlausir, meðan
þeir eru litlir. Jafnvel þriggja mánaða
hvolpum hefir fólk leikið sér að oins
og kjölturökkum.
Við annan endann á húsi hinna stóru
rándýra er hreindýragirðingin. Sjáum
við strax, að þar eru bæði hirtir og
hindir, en svo eru karldýr og kvendýr
nefnd. Þekkjum við þau sundur á horn-
unum, sem eru stærri og kvíslóttari á
karldýrunum. En við gætum líka þekkt,
að hér væri hreindýr, þó að við sæjum
þau ekki, ef við aðeins heyrðum íota-
takið, sem er mjög einkennilegt og
snarkandi. — Fætur hreindýranna eru
gildir og sterklegir, lágklaufirnar eru
stórar svo að dýrin sökkva síður í hin-
ar mjúku mosabreiður öræfanna eða
illfæra mýrarfláka.
Það er leiðinlegt, að hreindýrin skuli
ekki hafa sína upp á halds fæðu þarna
í dýragarðinum, en það er aðallega
grös og hreindýramosi, sem ekki er
mosi, bó að svo sé kallað, heldur flétta
eins og fjallagrösin. En flétturnar eru
ófullkomnari plöntur og á lægra þroska-
stigi en mosarnir.
Við austurhlið dýragarðsins er leik-
svæðið fvrir börn, bar geta bau hvílt
sig við leiki milli þess, sem þau læra
náttúrufræði í dvragarðinum, eins og
bezt er að læra hana, en bað er af
náttúrunni siálfri. Á leiksvæði bessu
hafa börnin sand, er bau bvggja ýmis-
leof úr, rólur og margt fleira.
Skammt frá leiksvæði bessu er dá-
lítill reiðvegur — ef veg skyldi kalla —