Unga Ísland - 01.10.1939, Blaðsíða 17

121
UNGA ÍSLAND ------------------------
STEFÁN JÓNSSON
VINIR VORSINS
Framhald
Jú, það var víst stundum dansað, en
það var svo langt í burtu. Það var í
næstu sveit. Hann hafði aldrei komið
þangað.
— Kannt þú ekki að dansa? spurði
stúlkan.
— Nei, ég hefi bara einu sinni séð
það, þá var systir mín fermd. Þá var
dansað heima.
— Viltu að ég kenni þér að dansa í
sumar', karlinn ?
Hann vissi ekki hverju hann átti að
svara þessu.
Hann var eiginlega afar hissa á
þessari spurningu.
— Ég veit ekki, sagði hann dræmt.
Hún klappaði á öxlina á honum og
sagði:
— Uss, vertu ekki feiminn við mig,
stúfur, það tekur því sannarlega ekki.
Kallaðu mig bara Gógó.
Ég heiti kannske Þórdís, en það er
nú svo kerlingarlegt. Svona, nú ertu
ekkert feiminn lengur. Líst þér annars
illa á mig? Hún sagði þetta hlægjandi.
— Nei, nei, stamaði hann.
Nei, honum geðjaðist ekkert illa að
henni. Hann var eiginlega ekkert feim-
inn lengur. Hann hefði sjálfsagt verið
skrafhreifari, ef öðruvísi hefði staðið
á. Hann var veikur bæði á sál og lík-
ama. Líkaminn þjáðist af magaverk,
sálin af iðrun. Hann hafði víst ekki
breytt rétt. Ó, bara að þau væru nú rétt
komin heim. Þetta ætlaði að verða ó-
þolandi.
Hestar þeirra úðuðu upp í sig grænu
grasi móans með ákefð, það hringlaði
í beislisstengum, járnmélum og taum-
lásum við hverja hreyfingu þeirra, og
hin sérkennilega hestalykt barst til
drengsins og stúlkunnar þar sem þau
sátu á kápunni. Stöku bíll fór fram
hjá, en hestarnir urðu þeirra tæpast
varir, þeir litu jú upp og störðu á bíl-
inn, en í hinum djúpu, góðlyndislegu
hestaaugum þeirra var enga hræðslu
lengur að sjá, aðeins dálitla furðu.
Loks fóru þau af stað á ný og héldu
sama hraða og áður. Hún reið á und-
an, sem fyrr, og var öðru hvoru að
gera tilráun til þess að tala við þenn-
an samferðamann sinn. Hann tók lítt
undir það. Hann hafði öðru að sinna.
Vanlíðan hans óx. Ilann var orðinn
sljór aðra stundina að hann vissi tæp-
ast af sér. Jú, Brúnn skokkaði á undan
honum og á baki hans var þessi ein-
kennilegi kvenmaður. En það var eins
og Brúnn og stúlkan og hann sjálfur
væru ekki lengur neitt áþreyfanlegt.
Ekkert sem bundið væri við jörðina.
Þau hossuðust áfram einhversstaðar, ef
til vill í loftinu. Bara hossuðust, og
framundan þeim lá vegurinn eins og
mírautt land eða kaðalspotti. Hann
gerði sér enga grein fyrir neinu, ef til
vill endaði þessi vegur hvergi. En svo
aftur á móti hina stundina glaðvaknaði
hann til meðvitundar um ástand sitt.
Verkurinn kom eins og hnífsstunga
neðan við bringspalirnar, breiddist út
um kviðarholið og niður í mjaðmirnar.
Hvert fótmál sem Skjóni steig, olli hon-
um ógurlegra þjáninga þá stundina og
hvað eftir annað var að honum komið
að gefast upp. Nei, hann beit á jaxlinn.
Aldrei skyldi hann láta undan. Hvernig
ætlaði þetta að fara? Áfram þokuðust
þau.