Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 6

Þeir voru svo ekki aS orðlengja
þetta lengur, heldur fóru að koma
bátnum á kjölinn og eftir dálitla stund
höfðu þeir komið honum á flot.
— Jæja, áfram nú, kallaði Sigur-
þór og stökk hlæjandi upp í bátinn og
greip árar.
— Bravó, sagði Jónas og settist við
stýrið.
Báturinn skreið hart út á sjóinn og
drengirnir sungu af gleði.
Þeir voru sjómannsefni piltarnir.
En það var eitt, sem skyggði á gleði
þeirra, og það var það, að þeir höfðu
farið þetta í leyfisleysi . . . Þeir fengu
víst ávítur er þeir komu heim . . . En
þeir báru sig mannalega og héldu á-
fram að syngja. Það var hressandi að
ferðast þetta í kvöldloftinu.
Þeir nálguðust eyjuna smátt og
smátt. Sigurþór réri en Jónas stýrði.
Þeir voru báðir sveittir.
En hvar áttu þeir nú að lenda? Ja,
það vissu þeir ekki. Eyjan var tölu-
vert há og risu klettar fram í sjóinn
Þeir tóku því það ráð, að róa fyrst i
kring um hana. Er þeir höfðu róið
hálfa leiðina, sáu þeir dálítið vik á
milli klettanna og var sléttur sandur
þar í fjörunni.
-— Hér förum við á land, sagði
Jónas.
— Já, og ég ætla að verða tilbú-
inn að stökkva út úr bátnum og hald'a
honum.
— Já.
Sigurþór réri nú af öllum kröftum
nokkur áratog og hljóp svo fram í
stafninn. Viðbunir! Jónas stýrði beint
af augum. Er báturinn kenndi grunns,
stökk Sigurþór fyrir borð' og hélt bátn-
um föstum, en það var grjót undir
bátnum og misjafnir hnullungarnir
gerðu það að verkum að báturinn hall-
aðist óþægiiega mikið og það svo, að
vatnið fór að renna yfir borðstokkinn.
Jónas stökk nú út úr bátnum og eft-
ir dálitla stund höfðu þeir komið hon-
um á öruggan stað. Þeir voru blautir
upp í mitti, en þeir létu sig það engu
skipta. Þeir bara hlógu og löbbuðu svo
upp á eyjuna. Hún var töluvert stór,
grasi vaxin í miðju, en er nær sjónum
dró, kom sandur og var víða klettótt
við flæðarmálið. Drengirnir klifruðu í
klettana. Þar voru ýms sjófuglahreið-
ur, þar voru fílahreiður, skarfahreið-
ur o. s. frv. og á miðri eyjunni fundu
þeir æðarhreiður.
Drengirnir skoðuðu eggin, en þeir
snertu ekki við þeim. -— Það er langt-
um meira gaman að skoða egg fugl-
anna en að ræna þeim. Þeir gengu síð-
ast norður á eyjuna og klifruðu upp á
háan ldett. Allt í einu greip Jónas í
handlegg Sigurþórs og hvíslaði með
miklu írafári:
— Sérðu?
— Hvað.
— Sérðu ekki selinn?
Jú, þetta var satt, niður við sjávar-
málið lá lítill selskópur og svaf.
— Eigum við að láta hann fara á
sund? spurði Sigurþór.
— Hvernig þá?
— Við skulum syngja svo hátt, að
hann vakni, anzaði Sigurþór. — Við
syngjum vísuna, er þú ortir í fyrra.
Þeir sungu fullum hálsi:
í mölinni selurinn sef.ur,
svo rótt og svo undurvært.
En bráðum hann hreifunum grefur
í hafið svo bjart og tært.
Selurinn vaknaði við söngjinn og
glápti með selsaugum sínum allt í
kring um sig.
Strákarnir hlógu:
— Sá er sniðugur . . . Ha-ha-ha.
UNGAÍSLAND
116