Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 12

dökkan á lit og mjúkan eins og hun-
ang. Mamma hennar hafði ekki
nokkra hugmynd um þetta, ekki einu
sinni mamma hennar. En þarna, á þess-
um afvikna stað undi Tassai sér tím-
iim saman. Hún ætlaði að búa til fal-
legasta leirker í heimi. En það var svo
ósegjanlega erfitt að búa til verulega
fallegt ker. Hún hnoðaði leirinn, mót-
aði, strauk og sléttaði ker eftir ker
líkt því, er hún hafði séð móður sína
gera, en dýrgripurinn vildi ekki
koma. Aldrei gafst hún upp og loks-
ins, ioksins var það einn daginn, að
það var engu líkara en að eitt kerið
skapaðist sjálft í höndunum á henni.
Hvílíkt furðuverk! Hún' gat tæpast
trúað sínum eigin augum/er hún horfði
v á það, svo fagui't var það. Svo alveg ó-
segjanlega fagurt. Hún skoðaði það i
krók og kring og áköf geðshræring og
heitur fögnuður leið um brjóst hennar.
Svo málaði hún á það ýmsar teikn-
ingar ,sem áttu að tákna himininn,
skýin, regnið og fjöllin, bakaði það
síðan og þurrkaði. Og er þessu öllu
var lokið, vissi hún með sjálfri sér, að
yndislegra ker hefði aldrei fyrr verið
búið til í þessum heimi. Hún óf um það
rifrildi úr gömlu teppi og faldi það
vandlega. Þar skyldi það bíða nnz
hinn rétti tírni kæmi. Upp frá þessu
snerust allar hugsanir hennar,
þegar hún var að vinna úti á akrinum
og hvað, sem hiin tók sér fyrir hend-
ur, um þetta dásamlega ker. Og hún
gat naumast beðið eftir því, að sá tími
kæmi, að hún mætti sýna mömmu sinni
og öllu hinu fólkinu það.
Hvar sem hún var, fór kerið aldrei
úr huga hennar, og í huga hennar
skapaðist smátt og smátt lítið ljóð, er
hún raulaði með sjálfri sér. Sjálf hafði
hún búið til lagið og þegar hún söng,
vildu fætur hennar stöðugt fá að
dansa eftir hljóðfallinu í hennax' eig-
in lagi:
Þao er svo fagurt
rnitt ker.
Aðeins máninn er fagur,
sem það.
Það gjitrar, glóir og syngur.
Mitt mánaker syngur hjá mér.
Svo fagurt, svo fagurt.
Svo hnöttótt og fagurt.
En það voru fleiri en Tassai, sem
biðu með óþreyju eftir hinum „mikla
degi“ og var þetta ástæðan: Skömmu
áður en Tassai tók að búa til kerið sitt
hafði yfirmaður þorpsins kallað sam-
an íbúana á þann stað, þar sem þorps-
búar héldu venjulega fundi sína und-
ir berum himni. Hann sagði þar frá þvi,
að ákveðið væri að íbúar þriggja Indí-
ánaþorpa kæmu þar saman til veizlu-
halds að nokkrum tíma liðnum. Hver
maður, hver lcona og jafnvel hver
unglingur er til mótsins kæmu, skyldu
liafa með sér einhvern hlut, gerðan af
eigin höndum. Ástæðan fyrir þessu var
UNGA ÍSLAND
122