Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 9

engin merki og hún fór ekki fyrr en
hún fékk kálfinn með sér.
Gíraffinn er góðlyndur. Hefnihvöt
eða löngun til að gera öðrum dýrum
illt, virðist ekki vera til hjá honum.
Einu sinni sat ég inni í einu skýli mínu
í miklum hita. Þá heyrði ég að einhver
rjálaði við þakið á bak við mig. Hugði
ég að þetta væri bavíanapi, sem und-
anfarið hafði verið að glettast við mig.
og flaug mér í hug, að í þetta sinn
skyldi hann fá makleg málagjöld.
Skreið ég síðan út- eftir bugðóttum
gangi úr tágafléttum, sem lág að skýl-
inu. Ég var með staf í hendinni, s'em
ég ætlaði að nota til að kenna þessum
óboðna gesti tilhlýðilega siði. Þegar
út kom, sá ég í fyrstu ekkert, en svo
heyrði ég eitthvert þrusk yfir höfði
niér, leit upp og sá lítið eitt til hliðar
gíraffa, sem gnæfði eins og turn uppi
yfir mér, og horfði hann á mig með
sínum brúnu og blíðlegu augum.
Nokkrir óskrælnaðir þyrnisprotar í
þakinu á skýlinu höfðu auðsjáanlega
freistað hans. Hann varð hræddur,
þegar hann sá mann þarna allt í einu,
en ekki gerði hann sig líklegan til að
i'áðast á mig eða búast til varnar, eins
°g flest önnur stór dýr myndu hafa
gert. Það var engu líkara, en að hon-
um þætti miður að hafa gert mér ó-
næði, og þegar hann fór, var næstum
því eins og hann hneigði sig lítið eitt,
eins og hann vildi segja. — Ég vissi
ekki, að þér ættuð hér heima og bið
yður margsinnis afsökunar á ónæðinu.
Hlébarðinn er grimmur morðingi.
Hann er kænasti veiðigarpur skógar-
ins. Hljóðlaust læðist hann að bráð
sinni og árásir hans koma skyndilega
°g að óvörum. Hann líður áfram eins
°g óheillavænlegur skuggi, enginn
yeit hvaðan hann kemur, fyrr en allt í
uNGA ÍSLAND
einu, og dauðinn fylgir hvarvetna
sporum hans. Ilann er ekki eins virðu-
legur og ljónið, ekki heldur eins flá-
ráður og hýenan.Iiann vinnur þar sem
kyrrð er og einvera. Hann á engan fé-
laga. Ekkert dýr í skóginum treystir
honum.
Ljönið étur oft bráð sína úti á slétt-
unni, þar sem það fellir hana að velli.
Hlébarðinn hverfur ætíð með sína bráð
frá annarra augum, inn í þéttan runna,
eða upp í tré. Hann slengir bráðinni á
bak sér og fer burtu með hana. Hann
er sterkur og getur hæglega borið dýr,
sem er stærra og þyngra, en hann
sjálfur.
Einn dag fórum við Ósa góðan spöl
burtu frá búðum okkar. Hún skaut
sebradýr og maður, sem með okkur
var, Rattray að nafni, bauðst til að
sækja dýrið. Lagði hann af stað með
byssuna í hendinni þangað sem dýrið
lá, nálægt runni einum. Sagði hann svo
frá seinna, að allt í einu hefði hann
tekið eftir einhverju bak við fallna
U9