Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 11

Leirkerið
Koi-mah lá uppi á dálítilli kletta-
snös og horfði út í bláinn. Út yfir hina
endalausu sléttu. Himininn var heið-
ur og tær og í fjarlægðarblámanum
rnóktu hæðirnar handan við sléttuna
og virtust ekki eins langt í burtu og
endranær. Koi-mah var Indíánadreng-
or og eins einbrúnn á hörund og hnota,
sem skorpnað hefir og þornað í sól-
íirhita.
Ekkert þótti Koi-mah eins gaman
°g að liggja þannig, horfa ut yfir slétt-
ona hálfluktum augum og dreyma
langa vökudrauma:
— Einhverntíma kemur sá dagur,
Sí*gði hann við sjálfan sig, að ég fer
alla leið á heimsenda. Þá fæ ég að sjá
ÖH heimsins furðuverk. Og þá verður
11 ú gaman að lifa. — Og þegar ég kem
heim aftur, ætla ég að hafa meðferðis
skinnin af villidýrum þeim, er ég hefi
að velli laggt. Veiðimaður verð ég mik-
ill. Og svo — svo kem ég með allskon-
ar skrautgxúpi og djásn, t. d. fagur-
io&a gerð silfurairnbönd. Þau ætla ég
gefa mömmu minni. Þá mun ég
sjálfur eiga hest. Já, skjóttan hest og
hnakkurinn verður skrautlegur og út-
iiúi’aður, slíkan hnakk hefir enginn
seð fyrr. Og svo ber hesturinn mig eins
kratt yfir jörðina og vindurinn fer
kraðast.
Við hugsunina um hestinn gat Koi-
^ah naumast legið kyrr á klettinum,
hjai’tað b.ai'ðist svo ákaft í bi’jósti
uNGa ísþand
hans við þá hugsun. En svo hélt hann
áfram að stara út yfir auða sléttuna
og lifa í di’aumum sínum.
í þessu þorpi átti Tassai einnig
heima, var álíka stór og Koi-mah og
álíka eii’brún á hörund vegna sólai’-
hitans. En Tassai var stúlka og hafði
engan tíma til að liggja uppi á kletti
og dreyma vökudrauma. Hún hafði
nóg að stai’fa. Það var kannske ekki
mjög erfitt stai’f, sem hún stundaði, en
það fylgdu því dálitlir töfi’ar, því töfi’-
ar voru því samfara að sjá grænar
spírur vaxa upp úr jörðinni þar sem
fyrir fáum dögum hafði vei’ið aðeins
brún mold. Tassai vann nefnilega með
móður sinni á hinum litia aki’i þeii’ra.
Hún sótti líka vatnið út í uppsprettu-
lindina neðan við hæðina og bar það
heim til sín í leirbrúsum. Hún malaði
kornið. fyrir mömmu sína og jafnvel
eldaði hún stundum matinn, þegar
mamma hennar átti annríkt. Og Tassai
vissi iíka hvar hún átti að leiia að
reyrnum og tágunum 1 körfurnar, sem
mamma hennar bjó til.
Já, það var svo sem sitt af hverju,
sem hún Tassai hafði fyi’ir stafni.
En svo var það dálítið, sem enginn,
ekki nokkur lifandi maður á jörðunni
mátti vita að hún gerði — að hún
kunni. Hún stai’faði líka ætíð að því í
mikilli leynci. Hún var nefnilega að
búa tii ieirker. Hún hafði sjálf fundið
á einum stað svo einkai’fallegan leir,
121