Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 8

Bavianapar.
Sebradýrin virðast vera mjög illa'
gefin, en eru samt fremur skemmti-
leg. Þau reika um slétturnar í hópum,
en kemur illa saman og bítast og
berjast innbyrðis eins og verstu þorp-
arar.
Lítill og krangalegur sebri vandi
komur sínar um tíma að einu skýlinu
okkar. Hann var mjög ungur og gat
ég þess til, 'að móðir hans hefði orðið
ljóni eða hlébarða að bráð. Hann var
alltaf mjög hræddur og stundum stóð
hann við vatnið án þess að þora að
drekka. Ef til vill hefir hann séð, þeg-
ar móðir hans lét lífið. Loks þegar
hann gat ekki afborið þorstann lengur,
fór hann út í vatnið, skjálfandi af
hræðslu, og drakk og drakk þangað
til hann ætlaði að springa.
Stundum er sagt, að gíraffinn sé
dýrið, sem drottinn gleymdi. Það er
líklega sökum þess, hve hróplegt rang-
læti það virðist vera, að láta hann
eiga heima meðal ljóna og hlébarða,
og lifa sínu saklausa lífi á sömu slóð-
um og þeir. Hann er stirður og frem-
ur seinn að hlaupa, eins og sjá má af
vaxtarlagi hans, og náttúran hefir
ekki fengið honum neitt vopn til varn-
ar. Sumir segja, að hann sé duglegur
að lemja frá sér með framfótunum,
en það er auðsjáanlega ekki rétt at-
huga'ð. Hann getur ekkert hljóð gefið
frá sér, hvorki til að vara félaga sína
við hættum, né til að reka óvini á
flótta, eða til að láta sársauka í ljósi.
Sagt er, að bezta ráðið gegn ógæf-
unni sé að virða hana einskis, og það
er eins og gíraffinn þekki það ráð.
Hann er vinalegur, góður og umburð-
arlyndur við önnur dýr. Öll hegðun
hans er óaðfinnanleg. Hann er göfugt
dýr, og ef við höldum áfram að líkja
dýrunum við mennina, þá má líta á
hann eins og aðalsmann skóganna.
Hvað eftir annað hefir sál minni
blætt, þegar ég hef séð gíraffana verða
stóru rándýrunum að bráð. Ég rakst
einu sinni á einn, sem lá í dauðateygj-
unum. Vöðvunum hafði verið flett aí
lærum hans, og ekki var að sjá, að
nokkur viðureign hefði átt sér stað.
Ljó'nið, sem hafði fellt hann var ný-
lega farið og enn var líf í stóru, brúnu'
augunum hans.
Öðru sinni sá ég gíraffamóður með
kálf, sem tæplega gat verið eldri en
dægur gamall. Kálfurinn var ekkert
hræddur við mig og móðir hans fékk
hqnn ekki til að elta sig á brott, komst
ég þyí alveg að þeim. Sjálfsagt hefir
hún verið dauðhrædd, en þess sáust þó
UNGA ÍSLAND
118