blaðið - 26.01.2006, Síða 23

blaðið FIMMTUDAGUR 26. JANÚAR 2006
VIÐTAL I 23
voru allir úr hópi listamanna, miklir
Islandsaðdáendur, sem eru búnir að
hóta því að gera okkur rúmrusk ein-
hvern daginn.“
Sit aldrei auðum höndum
Nú búið þið Jón Baldvin uppi í
sveit. Getur félagsvera eins og þú
búið ísveit?
„Það er nú varla hægt að segja, að
þetta sé uppi í sveit, bara tíu mín-
útna keyrsla frá Reykjavík. Það
er Jón Baldvin, sem er að kvarta.
Hann heldur því fram, að við séum
einangruð í afdal og búum í hunda-
kofa, hann geti engan talað við og
verði að flytja til borgarinnar. I
fyrsta skiptið í okkar sambúð hef
ég hugleitt það að skilja bara við
manninn, skila honum aftur í borg-
ina. Ég vil vera í sveitinni þar sem
mér líður vel. Þeir sem vilja tala við
okkur, geta bara komið hingað."
Hvað tekur nú við hjá þér, ekki
ertu tilbúin að setjast í helgan
stein?
„Ég hef verið í miklu ati í átta ár,
haft umsjón með mörg hundruð
fermetra húsum, séð um bókhald,
innkaup og rekstur og tekið á móti
þúsundum gesta. Ég er orðin þaul-
æfð bústýra og ætti kannski að fara
út í hótelrekstur. Ég er satt að segja
með ýmsar áætlanir, en allt er það
leyndarmál ennþá. En eitthvað
finn ég mér að gera.“
Þú ert mjög orkumikil manneskja,
er það ekki rétt?
„Jú, ætli það ekki, ég hef svo sem
aldrei verið löt. Ég þótti sporlétt
sem krakki, meðan bræður mínir
voru heldur sporlatir, þessar elskur.
Ég er alltaf með eitthvað á prjón-
unum, sit aldrei auðum höndum,
og ef ég er ein, þá er ég sjálfri mér
nóg. Eigum við ekki að segja, að
ég sé forvitin - að það sé forvitnin,
sem rekur mig áfram?“
Var undir mikilli pressu
Hvernig líkar þér að fólk skuli
tala um að Jón Baldvin eigi að
snúa aftur í pólitíkina?
„Það er ekkilaust við að hrollur fari
um mig og að ég setji mig ósjálfrátt
í varnastöðu eftir nokkurra ára hlé.
Hins vegar lít ég svo á að ef þörf er
fyrir Jón Baldvin, þá eigi hann ekki
að hika. En það á eftir að koma á dag-
inn, hvort þörf er fyrir hann. Hann
er að mörgu leyti áhugasamari og
ákafari um pólitík núna en áður.
Vegna starfa sinna beggja vegna
Atlantshafsins hefur hann bætt við
sig mikilli þekkingu, og það er synd
ef hann getur ekki nýtt hana.“
Var tíminn þegar hann var ípóli-
tíkinni oft erfiðurfyrirþig?
„Já, ég var undir mikilli pressu,
án þess beint að átta mig á því, á
meðan á því stóð. Það var ekki fyrr
en eftir á, þegar við vorum flutt úr
landi, að ég fann til léttis, fannst ég
frjáls eins og fuglinn. Fór að njóta
þess að vera til, vera ég sjálf. Þetta
voru kannski mín bestu ár.“
Hefur líf þitt ekki snúist mikið
um Jón Baldvin?
„Það hefur verið gott að búa með
Jóni Baldvini; hann hefur ekki heft
frelsi mitt. Ég sá aðrar konur þurfa
að fá leyfi hjá mönnum sínum til
að gera eitt og annað, en ég þekki
ekkert slíkt. Eg fór mínar leiðir og
hann sínar. Það er þetta frelsi, sem
skiptir svo miklu í sambúð fólks.
Aldrei að verða háður hvort öðru.
Þú verður að athuga, að allt þar
til Jón Baldvin varð formaður Al-
þýðuflokksins, var ég þekktari en
hann. Þegar hann varð ráðherra
varð ég að draga mig út úr sjónvarp-
inu, enda var álagið mikið á þeim
árum, og þar á meðal á mér. Alþýðu-
flokkurinn var á þessum árum eins
og stór fjölskylda, og það var gott
fólk sem studdi okkur. Heimilið
á Vesturgötunni var eins og járn-
brautarstöð. Sífelldur gestagangur
og það átti vel við mig því ég vil
vera innan um fólk.“
Er spennufíkill
Þú ertfyrrverandifegurðardrottn-
ing. Stundum hefurðu talað eins
og þú hafir séð eftir því að hafa
farið í keppnina.
„Ég sá eftir því á tímabili en ekki
lengur. Malla systir mín var í kvenna-
hreyfingunni, og það var viðkvæmt
að ég skyldi hafa látið hafa mig út í
þetta. Það átti að heita, að ég hefði
lítillækkað sjálfa mig, og svei mér
þá, ef ég trúði þvi ekki sjálf. Það var
mamma sem lagði að mér að fara í
þessa keppni og ég sló til í algjöru
hugsunarleysi. 1 mörg ár talaði ég
ekki um þessa reynslu; reyndi bara
að gleyma þessu. Ekki laust við,
að þessi titill væri mér til trafala,
fjötur um fót. Mér fannst eins og
ég væri dæmd úr leik, af því að ég
hefði verið fegurðardrottning.
Þegar ég var í Finnlandi komst
ég hins vegar að því, að finnskar
fegurðardrottningar eru í miklu
dálæti. Þeir trúa því líklega, að fal-
leg kona geti hugsanlega líka verið
gáfuð. Menningarmálaráðherrann
þeirra er fyrrverandi fegurðar-
drottning, og flestar ríkustu konur
landsins sömuleiðis. Þær græddu
peninga og höfðu vit á að fjárfesta. 1
Finnlandi þykir sem sé upphefð að
vera fyrrverandi fegurðardrottning.
Þetta kom mér verulega á óvart.“
Skiptir þig tnáli að vera í
sviðsljósinu?
„Já, ég held að það hafi alltaf skipt
mig máli og að sumu leyti er ég
spennufíkill.“
Spurt um kennitölu
Hvernigfinnst þér að eldast?
„Ef líkaminn er í lagi, þá er ekkert
að því að eldast. Ég hef satt að segja
aldrei leitt hugann að aldrinum fyrr
en núna þegar ég er komin heim og
farið er að spyrja mig um kennitöl-
una mína. Enginn hefur spurt mig
um kennitölu í átta ár og engum á
að koma við hvað ég er gömul. Þegar
ég segi kennitöluna mína, Htur fólk
á mig furðu lostið með þennan
„gengurhúnennhjálparlaustsvip á
andlitinu“. Ég gat ekki fengið keypta
nokkra nagla í Húsasmiðjunni um
daginn nema með því að gefa upp
kennitöluna mína.
Það má skjóta því hér inn, að
konurnar sem stjórna menningar-
lífi Washingtonborgar eru tuttugu
árum eldri en ég og voru, þegar ég
var þar, enn að stíga í vænginn við
sér miklu yngri menn. Engin upp-
gjöf þar eða umkvartanir! Hrika-
lega ríkar, ekkjur með einn eða tvo
eiginmenn að baki, stórglæsilegar
og stjórnsamar. Ómissandi, þar að
auki.
Ég vil frekar taka þessar konur
mér til fyrirmyndar en þær konur,
sem segjast vera komnar að enda-
mörkum, af því að árin eru svo og
svo mörg.
Aldur er svo huglægur, það skiptir
mestu hvernig manni líður sjálfum.
Um leið og maður segir: Ég er orðin
gömul þá verður maður gamall. Ég
hittiviniogkunningjaogþeirspyrja:
Hvernig er heilsan? Er aldurinn ekki
farinn að segja til sín? Þetta fer í taug-
arnar á mér. Kannski er ég dálítið
hrædd við að horfast í augu við ald-
urinn en mér finnst óþarfi að fólk sé
að meta sjálft sig eftir árum. Þegar
ég var um þrítugt sagði mamma við
mig: „Bryndís mín, fjögurra barna
móðir getur ekki klætt sig svona“.
Föt skipta mig miklu máli og ég eyði
tíma í að hugsa um klæðnað minn.
Ég hef minn eigin stíl og það tók mig
mörg ár að finna hann. Það var ekki
fyrr en ég hafði fundið klæðastílinn
að ég fór að verða örugg með sjálfa
mig. Ég var ákaflega óörugg fyrri
hluta ævinnar. Manni líður betur
þegar fer að líða á ævina. Þá hefur
maður öðlast sjálfstraust.“
Ertu lífsglöð eða ertu stundum
döpur?
„Ég verð mjög sjaldan döpur. Ég er
alltaf að reyna að kenna sjálfri mér
að lifa í núinu. Minni mig oft á hvað
það er mikils virði að búa í því stór-
kostlega umhverfi sem ég er í og geta
horft út um gluggann og séð þetta
fallega landslag. Það er ómetanlegt.
Ég verð mjög sjaldan döpur og það
sækir ekki að mér þunglyndi en
stundum hef ég áhyggjur. Ég losna
til dæmis aldrei alveg við áhyggjur
af börnunum mínum. Ef þeim líður
vel þá líður mér vel. Fátt skiptir
meira máli en hamingja þeirra sem
standa manni næst.
Það erfiðasta sem ég hef lifað var
að missa Magdalenu systur mína úr
krabbameini. Hún var svo ung og
það var svo óréttlátt að hún skyldi
þurfa að fara frá ungum dætrum
sínum. Mamma fór líka of ung.
Pabbi var hins vegar saddur lífdaga.
Ég var sátt við að hann skyldi fara.
Sjálf óttast ég ekki dauðann. Ég hef
verið í nánd við dauðvona fólk. Ég
fann að það var tilbúið til fararinnar.
Það var ró yfir því fólki. Líkaminn
og andinn aðlagaðist ástandinu og
manneskjan var sátt við að deyja.“
Heldurðu að það sé eitthvað eftir
dauðann?
„Þetta er spurning sem ég spyr mig
á hverjum einasta degi, en ég á ekk-
ert svar.“
kolbrun@bladid.net
LHGER5HLH
VETRHRFHTNHÐUR

HF5LHTTUR
FERÐA- OG UTIVISTARVERSLUN
Skeifunni 6 • Sími 533 4450 • www.everest.is
PERSONULEG PJDNUSTR, EHGLEG RRÐGJOE